پناهجویان بی پناه؛ پرده برداری رسمی از حقوق بشر اروپایی!

- ۵ روز از آتش سوزی گسترده در اردوگاه پناهجویان در جزیره «لسبوس» یونان می‌گذرد.

 

«موریا»، بزرگ‌ترین اردوگاه پناهجویان اروپا در یونان، در نخستین ساعات روز چهارشنبه، ۱۹ شهریور (۹ سپتامبر)، در چند نقطه آتش گرفت.

 

با وزش باد آتش به‌سرعت به کانتینر‌های مسکونی سرایت کرد و بیش از ۱۲هزار پناهجوی این اردوگاه را بی‌سرپناه کرد.

 

هنوز معلوم نیست علت آتش‌سوزی چه بوده است؛ عده‌ای می‌گویند، اقدامی عمدی بوده و ساکنان محلی باعث آن بوده‌اند، اما برخی دیگر می‌گویند، عده‌ای از ساکنان خود اردوگاه دست به این کار زده‌اند؛ در هر حال، آنچه امروز اهمیت دارد، وضعیت اسفباری است که پناهجویان این اردوگاه در آن به سر می‌برند.

 

اگرچه سران کشور‌های اروپایی در کنفرانس‌های مطبوعاتی روزانه خود در قبال این موضوع ابراز تاسف کرده و وعده کمک به هزاران کودک پناهجوی نجات یافته از این حادثه را می‌دهند، اما گزارش‌های میدانی نشان دهنده وخامت اوضاع انسانی در این اردوگاه است.

 

کار به جایی رسیده که برخی نهاد‌های حقوق بشری در غرب که در گذشته علاقه‌ای به دفاع از حقوق پناهجویان نداشتند، در خصوص بروز یک بحران انسانی گسترده در میان آن‌ها هشدار داده اند.

نزدیک به ۱۳ هزار ساکن قبلی اردوگاه «موریا» در جزیره لسبوس، اکنون در وضعیت بحرانی و سخت تری نسبت به گذشته به سر می‌برند!

 

پناهجویان اردوگاه «موریا» در جزیره لسبوس از دریافت کمک مأیوس شده‌اند؛ آنها نه تنها سرپناه، بلکه غذای کافی نیز ندارند.

 

دولت یونان در صدد برپایی چادر‌هایی است که تنها گنجایش سه‌هزار نفر را دارد.

 

«دویچه وله» در گزارشی در خصوص آنچه این روز‌ها در اردوگاه «موریا» می‌گذرد، نوشته است «پناهجویان برای چهارمین شب متوالی پناهجویان اردوگاه موریا در جزیره لسبوس یونان در فضای باز خوابیدند و خانواده‌هایی شب را با کودکان‌شان بر روی پتو زیر درختان زیتون سر کردند؛ عده‌ای نیز از گرسنگی خواب به چشمان‌شان نرفت؛ چرا که غذا و آبی که به صورت اضطراری تأمین می‌شود کفاف این جمعیت را نمی‌دهد.»

 

پایگاه «تاگس شاو» به نقل از یک پدر ۳۰ ساله افغان در این اردوگاه می‌گوید «قبلا باید برای غذا در صف می‌ایستادیم؛ شلوغ بود، اما هر چه بود غذا گیرمان می‌آمد اما حالا هیچ مرکزی برای توزیع غذا وجود ندارد؛ وقتی کامیون غذا از راه می‌رسد، جمعیت به سوی آن می‌دود و غذا به همه نمی‌رسد.»

 

وعده‌های مقامات یونانی در خصوص تامین نیاز‌های اولیه ساکنان اردوگاه «موریا» اساسا محقق نشده است!

 

نکته حائز اهمیت این که حتی اگر وعده‌های داده شده از سوی مقامات یونانی و اروپایی محقق شود، تنها حدود ۲۰ درصد از ساکنان این اردوگاه می‌توانند تحت پوشش «نیاز‌های اولیه» قرار بگیرند! به عنوان مثال، مقام‌های یونان وعده داده‌اند که کمک‌ها به‌زودی از راه خواهد رسید.

 

۲ کیلومتر دورتر از اردوگاه سوخته «موریا» دولت در حال چادرزنی برای اسکان اضطراری پناهجویان در یک منطقه نظامی سابق است.

 

پایگاه محلی «استو نیسی» گزارش داده که قرار است در این منطقه به‌زودی ۵۰۰ چادر که هر کدام برای شش نفر در نظر گرفته شده بنا شود.؛ به بیان دیگر ۵۰۰ چادر برای ۳ هزار نفر بنا خواهد شد در حالی که بیش از ۱۲هزار نفر به سرپناه نیاز دارند.

 

برخی دیگر، تعداد پناهجویان بی پناه را بین ۱۳ تا ۱۴ هزار نفر برآورد می‌کنند؛ سوال اصلی اینجاست که آیا کشور یونان یا ۲۶ عضو دیگر اتحادیه اروپا، واقعا قدرت تامین نیاز‌های این افراد را ندارند؟ وجود بیش از ۷ هزار پناهجوی کودک در میان ساکنان اردوگاه «موریا» ابعاد انسانی این بحران را گسترده‌تر ساخته است.

با گذشت ۵ روز از این حادثه، حتی چادر‌ها برای اسکان اولیه پناهجویان به محل «اردوگاه موریا» نرسیده است!

 

چادر‌ها با بالگرد به این محل منتقل می‌شوند و نمی‌توان آنها را از جاده‌ها منتقل کرد؛ زیرا ساکنان راه‌های ارتباطی برای عبور و مرور را سد کرده‌اند؛ آنها شدیدا مخالف احداث یک اردوگاه جدید هستند.

 

یکی از ساکنان خشمگین لسبوس در خیابانی که یک کامیون مایحتاج پناهجویان آن را مسدود کرده بود گفت «ما هیچ اردوگاه جدیدی را در جزیره‌مان تحمل نمی‌کنیم؛ دیگر نمی‌توان این روش را ادامه داد؛ این جزیره مال ماست و ما آن را به هیچ کس دیگری نمی‌دهیم.».

 

اما سوال اصلی اینجاست که آیا مقامات یونانی نمی‌توانستند از طریق هلی کوپتر و در مدت زمانی ک متر از یک روز چادر‌ها را به محل اردوگاه منتقل کنند؟ پاسخ این سوال قطعا منفی نیست!

در شرایطی که پناهجویان از امکانات حداقلی و حتی آب و غذا در اردوگاه «موریا» محروم هستند و در شرایط بهداشتی و غیر استانداردی به سر می‌برند، احتمال شیوع گسترده ویروس کرونا در بین آن‌ها افزایش یافته است.

 

«دویچه وله» گزارش داده است از ۳۵ پناهجویی که اوایل این هفته تست کرونای آن‌ها مثبت اعلام شد، تعداد زیادی ناپدید شده‌اند و به جای قرنطینه شدن در تماس با سایر پناهجویان قرار گرفته‌اند.

 

احتمال می‌رود که شمار زیادی از طریق آنها آلوده به این ویروس شده باشند؛ ساکنان «لسبوس» به همین علت نمی‌خواهند، شاهد برپایی یک اردوگاه دیگر در این جزیره باشند.

اگرچه در ابتدای شیوع حادثه، کشور‌های اروپای ژست حقوق بشری خاصی را در قبال این ماجرا گرفتند، اما با گذشت حدود ۱۰۰ ساعت از ماجرا، موضوع «بی پناهی هزاران کودک پناهجو» به مسئله‌ای بی اهمیت برای اروپاییان تبدیل شده است!

 

کشور‌های اتحادیه اروپا از ۱۲هزار و ۶۰۰ پناهجوی مستقر در لسبوس تنها ۴۰۰ پناهجو را پذیرش می‌کنند که این تصمیم، هم پناهجویان و هم ساکنان جزیره را مأیوس کرده است؛ بیش از صد شهر آلمان برای پذیرش این پناهجویان اعلام آمادگی کرده‌اند.

 

اما «هورست زهوفر»، وزیر کشور آلمان، موافق نیست که این کشور به تنهایی این وظیفه را متقبل شود؛ او گفته است، کشورش حاضر است ۱۰۰ تا ۱۵۰ جوان زیر ۱۸ سال را بپذیرد.

 

«کاترین گورینگ اکارت»، از سران فراکسیون سبز‌ها در مجلس آلمان که در حال حاضر در لسبوس به‌سر می‌برد، تأکید کرده است که هزاران از بی‌خانمان‌های اردوگاه «موریا» کودک هستند.

 

وی به همین دلیل پیشنهاد وزیر کشور آلمان برای پذیرش حداکثر ۱۵۰ کودک را سخاوتمندانه نمی‌داند و می‌گوید، به عنوان یک آلمانی «خجالت می‌کشد» که از آمادگی‌های اعلام‌شده برای پذیرش پناهجویان استفاده نمی‌شود.