مهم‌ترین عوامل ابتلا به بیماری پارکینسون
وی با بیان اینکه درمان این نوع بیماری عصبی همچنان ناشناخته باقی مانده و بررسی‌ها نشان می‌دهد سابقه خانوادگی، ژنتیک و ضربه به مغز در ابتلا به این اختلال موثر است، افزود: ۵۰ تا ۷۰ سالگی اوج ابتلا به این اختلال حرکتی است و این بیماری در کنار آلزایمر به عنوان مهم‌ترین بیماری‌های اعصاب و روان دوران پیری شناخته می‌شود.
وی تصریح کرد: مهم‌ترین عوامل شناخته شده و محتمل برای ابتلای افراد به این بیماری در حال حاضر عامل محیطی و سبک زندگی است و بعد از آن عامل ژنتیکی را می‌توان در مورد مبتلایان به این بیماری دخیل دانست چراکه به گفته بسیاری از پزشکان و روانپزشکان زمینه وراثتی بودن زمانی مطرح می‌شود که سن فرد مبتلا زیر ۵۰ سال باشد در غیر این صورت عوامل ژنتیک جز در مواردی خاص تأثیری در ابتلا به بیماری پارکینسون ندارد.
مقیمی احتمال ابتلا به بیماری پارکینسون را تنها با افزایش سن دانست و افزود: آهستگی و کندی در حرکت اندام، سفتی در عضلات و لرزش اندامی همچون دست و پا از شایع‌ترین علائم مبتلایان به این بیماری عصبی است. کندی در پلک زدن یا صحبت کردن از دیگر موارد و نشانه‌های ابتلا به پارکینسون به شمار می‌رود که در برخی مواقع گفته می‌شود بیمار دچار فلج اندام شده یا این اختلال اندام توانایی عضلانی فرد بیمار را کاهش داده است.
این رواندرمانگر گفت: در افراد مبتلا به پارکینسون ترشح دوپامین به عنوان انتقال دهنده پیام‌های عصبی در مغز با اختلال مواجه است و از طرفی کمبود این ماده در مغز موجب می‌شود فرد مبتلا کمتر احساس شادی کند و افسردگی و اضطراب به عنوان اختلالات روانی و استرس زا بیشتر به سراغ این دسته بیماران می‌آید.
وی با بیان اینکه علائم روانی بیماران مبتلا به پارکینسون بیشتر شامل اختلال در خواب، ادرار، بویایی و کاهش وزن است، تصریح کرد: بیمار مبتلا به پارکینسون برای اینکه زندگی یکنواختی نداشته و از طرفی امیدوار به بهبود باشد نیاز است با تغذیه سالم و مناسب و همچنین فعالیت‌های نشاط آور تا حدودی بیماری خود را کنترل و یا کاهش دهد و از همه مهمتر در مواجهه با فعالیت یا رفتار‌های استرس زا دوری کند.