تعاملی بر مدار «حق»
مشاور و رییس حوزه ریاست مجلس شورای اسلامی در یادداشتی با عنوان تعاملی بر مدار حق نوشت: «حق طلبی» را می‌توان مهمترین معیار ارزیابی عملکرد نمایندگان مجلس در نحوه تعامل با سایر قوا، مخصوصا قوه مجریه، دانست.
در یادداشت بابک نگاهداری آمده است:
«مردم از مجلس و دو قوه دیگر انتظار بیان حق و پیگیری آن را دارند و به شدت با مجادله و گریبان گیری و تشنج میان قوا مخالف هستند.» این عبارت رهبر معظم انقلاب، بیانگر مبنای تعامل میان قوای سه گانه در جمهوری اسلامی ایران است؛ مبنایی که جز «حق طلبی» و «حق جویی» نیست. همین «حق طلبی» را می‌توان مهمترین معیار ارزیابی عملکرد نمایندگان مجلس در نحوه تعامل با سایر قوا، مخصوصا قوه مجریه، دانست.
طرح «سوال از رییس جمهور» که طی چند هفته گذشته از عمر مجلس یازدهم، یکی از مهمترین اتفاقات در روابط میان مجلس و دولت بوده است را می‌توان در همین راستا مورد ارزیابی قرار داد. هنگامیکه پای صحبت و استدلال نمایندگان موافق و مخالف این طرح می‌نشینیم، می‌بینیم که هر دو گروه هدفی به جز گره گشایی از مشکلات بی شمار مردم و موکلینشان ندارند. هر دو گروه، دلسوزانه بدنبال راه حلی می‌گردند که دولت را به پویایی و تحرک بیشتر در جهت حل مشکلات مردم وا دارد و چه «حقیقتی» بالاتر از این؟ اگر از مردم بپرسیم «حق طلبی» دولت و مجلس را در این روزگار چگونه معنا می‌کنند، آیا نخواهند گفت که «دلسوزی برای حل مشکلات مردم»؟
عده‌ای از نمایندگانِ ملت که از نزدیک در جریان مشکلات روزافزون مردم قرار دارند، چاره کار را در این می‌بینند که با طرح سوال از رییس جمهور، مجالی برای طرح مشکلات مردم پیدا کنند و شاید همین بهانه‌ای باشد برای تحرک و تلاش بیشتر دولتمردان در آخرین سالِ خدمتشان. عده‌ای دیگر از نمایندگان، اما، طرح سوال از رییس جمهور را، راهکار مناسبی برای ایجاد پویایی در دولت نمی‌بینند. آن‌ها بر این گمانند که سوال از رییس جمهور در این شرایط مشکلی را حل نخواهد کرد و در این زمانِ اندکِ باقیمانده از عمر دولت، باید بدنبال راهکار‌های دیگری برای انگیزه بخشیدن به دولت بود.
هر دو گروه از نمایندگان، یک هدف را می‌جویند و آن هم حقیقتی به نام «گره گشایی از کار فروبسته مردم در این روزگارِ سخت» است. چه آن‌هایی که رییس جمهور را برای پاسخ به دغدغه‌های مردم به مجلس می‌طلبند و چه آن‌هایی که حضور او در مجلس را ضروری نمی‌دانند، دغدغه‌ای جز حل مشکلات مردم ندارند. همه آن‌ها سخت در تلاشند تا راه حلی برای درد‌های بیشمار مردم شان بیابند. همه آن‌ها هم دلسوز «دولت» اند و هم دلسوز «ملت»، هم سرافرازی دولتشان را می‌خواهند و هم سربلندی ملتشان را؛ و برای رسیدن به این «حقیقت»، از هیچ مجاهدتی فروگذار نخواهند کرد.»
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *