تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۳۶۲

[video src="https://www.mizan.news/wp-content/uploads/2022/01/01"]

وَقَالَ ٱلَّذِینَ لَا یَرۡجُونَ لِقَآءَنَا لَوۡلَآ أُنزِلَ عَلَیۡنَا ٱلۡمَلَـٰٓئِکَةُ أَوۡ نَرَىٰ رَبَّنَاۗ لَقَدِ ٱسۡتَکۡبَرُواْ فِیٓ أَنفُسِهِمۡ وَعَتَوۡ عُتُوّٗا کَبِیرٗا ۲۱
و آنان که امید لقاى ما را ندارند (و به قیامت معتقد نیستند) گویند: چرا فرشتگان بر ما نازل نشدند؟ یا چرا ما خدا را به چشم نمى بینیم (تا در ایمان، به رسول محتاج نباشیم)؟ همانا آنان در حق خویش راه تکبر و نخوت پیش گرفتند و به سرکشى و طغیانى شدید شتافتند

یَوۡمَ یَرَوۡنَ ٱلۡمَلَـٰٓئِکَةَ لَا بُشۡرَىٰ یَوۡمَئِذٖ لِّلۡمُجۡرِمِینَ وَیَقُولُونَ حِجۡرٗا مَّحۡجُورٗا ۲۲
روزى که فرشتگان را ببینند مجرمان در آن روز بشارتى (از فرشته) نیابند و به آن‌ها گویند: محروم و ممنوع (از لقاء رحمت و جنّت خدا) باشید

وَقَدِمۡنَآ إِلَىٰ مَا عَمِلُواْ مِنۡ عَمَلٖ فَجَعَلۡنَٰهُ هَبَآءٗ مَّنثُورًا ۲۳
و ما توجه به اعمال (فاسد بى خلوص و حقیقت) آن‌ها کرده و همه را (باطل و نابود چون) غبارى پراکنده مى گردانیم

أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَنَّةِ یَوۡمَئِذٍ خَیۡرٞ مُّسۡتَقَرّٗا وَأَحۡسَنُ مَقِیلٗا ۲۴
اهل بهشت در آن روز مسکن و مقرّى بهتر و آرامش و خوابگاهى نیکوتر خواهند داشت

وَیَوۡمَ تَشَقَّقُ ٱلسَّمَآءُ بِٱلۡغَمَٰمِ وَنُزِّلَ ٱلۡمَلَـٰٓئِکَةُ تَنزِیلًا ۲۵
و (یاد کن) روزى که آسمان با ابر از هم شکافته و فرشتگان با سرعت تمام (به امر حق) فرود آیند

ٱلۡمُلۡکُ یَوۡمَئِذٍ ٱلۡحَقُّ لِلرَّحۡمَٰنِۚ وَکَانَ یَوۡمًا عَلَى ٱلۡکَٰفِرِینَ عَسِیرٗا ۲۶
پادشاهى به حق در آن روز خاص خداى رحمان است، و بر کافران روز بسیار سختى خواهد بود

وَیَوۡمَ یَعَضُّ ٱلظَّالِمُ عَلَىٰ یَدَیۡهِ یَقُولُ یَٰلَیۡتَنِی ٱتَّخَذۡتُ مَعَ ٱلرَّسُولِ سَبِیلٗا ۲۷
و روزى که شخص ظالم پشت دست حسرت به دندان گرفته و گوید: اى کاش من (در دنیا) با رسول حق راهى (براى دوستى و طاعت) پیش مى گرفتم

یَٰوَیۡلَتَىٰ لَیۡتَنِی لَمۡ أَتَّخِذۡ فُلَانًا خَلِیلٗا ۲۸
واى بر من، اى کاش که فلان (مرد کافر و رفیق فاسق) را دوست نمى گرفتم

لَّقَدۡ أَضَلَّنِی عَنِ ٱلذِّکۡرِ بَعۡدَ إِذۡ جَآءَنِیۗ وَکَانَ ٱلشَّیۡطَٰنُ لِلۡإِنسَٰنِ خَذُولٗا ۲۹
رفاقت او مرا از پیروى قرآن پس از آنکه به من رسید محروم ساخت و گمراه گردانید، آرى شیطان براى انسان مایۀ خذلان (و گمراهى) است

وَقَالَ ٱلرَّسُولُ یَٰرَبِّ إِنَّ قَوۡمِی ٱتَّخَذُواْ هَٰذَا ٱلۡقُرۡءَانَ مَهۡجُورٗا ۳۰
در آن روز رسول (به شکوه از امت در پیشگاه رب العزّه) عرض کند: بارال‌ها (تو آگاهى که) امّت من این قرآن را به کلّى متروک و رها کردند

وَکَذَٰلِکَ جَعَلۡنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوّٗا مِّنَ ٱلۡمُجۡرِمِینَۗ وَکَفَىٰ بِرَبِّکَ هَادِیٗا وَنَصِیرٗا ۳۱
و همچنین ما براى هر پیغمبرى دشمنى از جنس بدکاران (امّتش) قرار دادیم، و تنها خداى تو براى هدایت و نصرت و یارى تو کفایت است

وَقَالَ ٱلَّذِینَ کَفَرُواْ لَوۡلَا نُزِّلَ عَلَیۡهِ ٱلۡقُرۡءَانُ جُمۡلَةٗ وَٰحِدَةٗۚ کَذَٰلِکَ لِنُثَبِّتَ بِهِۦ فُؤَادَکَۖ وَرَتَّلۡنَٰهُ تَرۡتِیلٗا ۳۲
و باز (کافران جاهل) به اعتراض گفتند که چرا این قرآن (اگر از جانب خداست) یک جا براى رسول نازل نشد؟ ما آن را این چنین فرستادیم تا (تدریجا) تو را به آیات آن دل آرام کنیم و اطمینان قلب دهیم و (بدین سبب) آیات آن را بر تو مرتب به ترتیبى روشن و به آهستگى برخواندیم