طلوعی: می‌خواستم مانند دایی لژیونر شوم
وی ادامه داد: با وجود اینکه بخش اعظمی از دوران کودکی‌ام به واسطه معلولیت، در بیمارستان گذشت، اما برخورد خانواده‌ام طوری بود که توانستم اعتماد به نفسم را به دست بیاورم. یکی از خاطراتم به زمانی بر می‌گردد که پدرم یک توپ به من هدیه کرد و همین امر به من انگیزه داد همراه سایر کودکان بدون معلولیت بازی و باور کنم که تفاوتی بین من و دیگران نیست.
لژیونر بسکتبال باویلچر تیم فنرباغچه در خصوص اینکه چطور با بسکتبال با ویلچر آشنا شده، تاکید کرد: با علاقه‌ای که به بازی‌های گروهی داشتم از سال ۷۹ بسکتبال باویلچر را شروع کردم و آشنایی من با ورزش جانبازان و معلولین از طریق صاحب دکه روزنامه فروشی بود که هر روز از آن روزنامه ورزشی می‌خریدم. به تدریج عاشق بسکتبال باویلچر شدم و سال ۸۳ به عضویت تیم ملی جوانان در آمدم.
وی افزود: پس از گذشت محرومیت ۵ ساله بسکتبال باویلچر ایران، از سال ۲۰۱۳ مجدد عضو تیم ملی شدم و در پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو، مسابقات جهانی و بازی‌های پاراآسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا حضور داشتم.
طلوعی درباره فعالیت به عنوان لژیونر تصریح کرد: از نوجوانی آرزوی لژیونر شدن را در سر داشتم و با دیدن موفقیت ورزشکارانی مانند علی دایی در تیم‌های خارجی و همچنین تمایل به تجربه‌ی فضا‌های مختلف، این علاقه در من قوت گرفت که در نهایت با بسکتبال باویلچر به خواسته‌ام رسیدم. در پایان عمر ورزشی‌ام نیز به عنوان بازیکن، ترجیح می‌دهم مربیگری را ادامه دهم.
وی با اشاره به شرایط شیوع بیماری کرونا در کشور، اظهار داشت: در این مدت سعی کردم آمادگی جسمانی‌ام را در خانه حفظ کنم، اما از آنجایی که بسکتبال یک ورزش گروهی است، نیاز به سالن دارد و بیش از این نمی‌توان در خانه تمرین کرد.
دارنده مدال طلا بازی‌های پاراآسیایی جاکارتا عنوان کرد: همیشه تیم‌های موفق را به عنوان الگو در تکنیک و تاکتیک‌ها دنبال می‌کنم. همچنین علاقه زیادی به مایکل جردن و کوبی دارم و سعی کردم رفتار‌های خوب آنها را مد نظر قرار دهم. البته تیم مورد علاقه‌ام در لیگ باشگاهی فوتبال ایران، استقلال و در اروپا، رئال مادرید است.
طلوعی که با سایت فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولین گفت‌وگو می‌کرد، خاطرنشان کرد: خانواده نقش بزرگی در استقلال فرد دارای معلولیت دارد و می‌تواند از کودکی به او آموزش دهد که با ذهن قوی بر مشکلات و موانع غلبه کند.