لزوم هوشیاری در مورد قطعنامه اخیر شورای امنیت

به گزارش خبرنگار حقوقی قضایی ، در پی مذاکرات هسته‌ای ایران مباحث گوناگونی پیرامون نقد یا تشویق تیم هسته‌ای شکل گرفت و اظهار نظرهایی از سوی صاحب نظران منتشر شد. در همین راستا غلامرضا اولیایی در یادداشتی اختصاصی درباره هوشیاری در مورد مذاکرات هسته‌ای نوشته است که متن آن را در ادامه می خوانید:

آنچه امروز به عنوان توافق هسته‌ای و در قالب یک اقدام مشترک میان ایران و کشورهای 1+5 به دست آمده در واقع بین کشورهای مذکور نسبت به ضرورت مذاکره با ایران و از آن مهمتر ریشه در ایستادگی، شجاعت، صبر و فروتنی مردم بزرگوار ایران دارد، این عوامل سبب شد با نفوذترین کشورهای اروپائی بعلاوه آمریکا در مقابل جمهوری اسلامی ایران دور یک میز مذاکره گرد یکدیگر جمع شوند.

البته از زحمات وصف ناپذیر تیم هسته‌ای نیز نبایستی غافل شد زیرا به طور حتم یکی از دلایل پیشرفت مذاکرات در همین حد فعلی، توانائی، اقتدار و قدرت نفوذ کلام ایشان در چنین جلساتی بود که باید از آنان قدردانی نمود.

همانطور که از متن توافق مشخص است بین ایران و کشورهای 1+5 یک مسابقه بردبرد صورت گرفته که ظاهراَ در آن کسی بازنده نبوده ولی باید به این نکته مهم، مدّاقه داشته باشیم که طرف‌های مقابل، کشورهایی هستند که به هیچ وجه، چه از حیث سیاسی و چه از بابت اجرای تعهدات خود حتی پس از تصویب قطعنامه اخیر در شورای امنیت در اظهار نظرات خود قابل اعتماد نبوده که این امر به تکرار اثبات شده است.

آنچه را که سبب مذاکرات فی ما بین بوده در چند مورد و به نسبت اهمیت آنان می‌توان به رفع تحریمهای ظالمانه، آزاد کردن دارائی های بلوکه شده و همینطور به رسمیت شناختن ظرفیت غنی سازی و ادامه تحقیق و توسعه علوم هسته ای ایران اشاره کرد که با اجرای بندهای متن توافق می توان گفت قدری از نگرانی های موجود نیز برطرف خواهد شد.

با تمام احوالات فوق برخی از نقادان نیز نادانسته حرفهای تفرقه آمیز دشمنان این مرز و بوم را تکرار می‌کنند که جای تأمل خاص می‌رود، البته در خصوص نقدهای منصفانه و راهگشا همیشه باید نه تنها استقبال، بلکه قابلت اجرائی ایجاد کرد، چنانچه در کلام خداوند سبحان در آیات 17 و 18 سوره زمر آمده است ( فبشر عباد الذین یستمعون القول فیتبعون احسنه – آن گروه از بندگان مرا بشارت ده که سخنان را می شنوند و از بهترین آنها پیروی می کنند) در اینجا بنظر می رسد که مذاکره کنندگان محترم نیاز است به چند موضوع عنایت بیشتری داشته باشند:

 از ابتدای مذاکرات هسته ای، آمریکا و متحدان غربی اش همواره بر این نکته تأکید داشته اند که می باید سازو کاری پیش بینی شود که اگر ایران تعهدات خود را نقض کرد تحریم های رفع شده این کشور پس از توافق به سرعت قابل بازگشت باشند و آنقدر بر این خواسته پایفشاری کردند که فرآیندی در بندهای 11 و 12 متن توافق وارد نمودند که به نام ماشه trigger mechanism معروف شده است، بر اساس این مکانیسم، تهران همواره سایه تحریمها را بالای سر خود احساس خواهد کرد تا به قول خود، هرگز از مفاد توافق تخطی صورت نگیرد و همینطور موضوع سامانه موشک های بالستیک که یکی از اصلی ترین اهرم های دفاعی کشور جمهوری اسلامی ایران است که در صورت عدم توجه به آن، دست های ناپاک حریف به مراکز نظامی و تسلیحاتی ایران باز می شود، آن دسته از موشک های بالستیک که قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای را دارند از ساختاری نزدیک به یکدیگر برخوردار هستند که با توجه به موشک های میان برد ایران که ما بین 1000 تا 3500 کیلومتر برد دارند به نوعی می‌تواند به جای خرج انفجاری معمولی، کلاهک هسته‌ای حمل نماید که این موضوع بطور حتم به طرف مقابل، فرصت لازم را جهت بهره برداری تبلیغاتی و استفاده بهینه و دبه کردن به مصلحت خود، ممکن می نماید که لازم است دیپلماتهای محترم ایران در این خصوص بطور جد، از هوشیاری لازم برخوردار باشند.

اگر چه در این خصوص گفتنی‌ها زیاد است اما همانطور که مقام معظم رهبری بارها فرموده‌اند ملت، دولت و بالاخص اهل رسانه بایستی با وحدت و بطور یکپارچه و متحد از ابراز هر گونه سلیقه و نگاهی که باعث بهره برداری دشمنان کینه توز اسلام و انقلاب و نظام می‌‌‌شود جلوگیری نمایند و همانطور که در بیانات اخیرشان ایراد فرمودند سند وین چه تصویب شود چه تصویب نشود در مواضع جمهوری اسلامی ایران نسبت به آمریکا، حمایت از نهضت های مقاومت و هیچ یک از اصول بنیادین انقلاب، تغییری ایجاد نمی‌شود و اتحاد و اقتدار در بین تمام اقشار بایستی مطلقاَ حفظ شود.

بنده نیز موکداَ به تمام جریانهای سیاسی از هر حزب و گروه موافق و مخالف توافق هسته‌ای با هر گرایش فکری عرض می‌‌نماید که بهتر است قدری با احتیاط رانندگی کنیم تا تمام سرنشینان خود را به سلامت و با توشه لازم و در اسرع وقت به مقصد برسانیم و بهتر است که اگر حلّال مشکلات نمی باشیم خودمان نیز دغدغه های جدیدی را برای نظام بوجود نیاوریم.