پیشنهاد حناچی برای تشکیل ائتلافی از شهرداری کلانشهر‌های جهان برای همکاری‌های مشترک
– بنا به اعلام پایگاه اطلاع‌رسانی شهرداری تهران، پیروز حناچی در این نشست مجازی که عصر نهم خرداد به میزبانی شهر رم ایتالیا برگزار شد، با اشاره به شیوع ویروس کرونا گفت: به نظر می‌رسد بحران به وجود آمده ناشی از ویروس کووید ۱۹، به همه ما نشان داد که شیوه‌های مدیریت سیاسی در سطح جهانی، با نقائص بسیاری روبه‌رو است. سیاستمداران در کشور‌های مختلف نه فقط از تامین حداقل‌های انسانی برای بشریت عاجزند بلکه حتی از تامین منافع شهروندان خود نیز ناتوان‌اند.
حناچی پیشنهاد داد که در شرایط کنونی، تشکیل ائتلافی از شهرداری کلانشهر‌های جهان و برگزاری نشست‌های دوره‌ای معین با هدف تدوین یک برنامه همکاری مشترک نیاز است تا سبب توسعه فعالیت دولت‌های محلی در زمینه اثرگذاری آن‌ها بر تصمیمات کلان بین‌المللی تحت پوشش ساختار (UCLG) شود.
وی در ادامه به رشد مسئولیت‌پذیری اجتماعی اشاره کرد که جز با خروج از الگو‌های مدیریتی یک‌جانبه‌گرا و تقویت چندجانبه‌گرایی در سطح جهانی در چارچوب تعریف ائتلاف‌های اجتماعی جدید فراملی ممکن نخواهد شد.
حناچی گفت: تشکیل چنین ائتلاف‌هایی نیازمند رشد مطالبه آن توسط شهروندان کشور‌های مختلف است. در واقع این شهروندان هستند که باید دولت‌هایشان را وادار کنند تا از یک‌جانبه‌گرایی پرهیز کرده و مسیر‌های جدیدی را در روابط بین ملت و کشور بگشایند.
به اعتقاد شهردار تهران، شهرداری‌ها به عنوان یکی از باسابقه‌ترین و موثرترین نهاد‌های غیر دولتی وابسته به رای مردم در کشور‌های مختلف، می‌توانند نقشی بسیار موثر ایفا کنند و به مطالبه مسئولیت‌پذیری اجتماعی دولت‌ها و بویژه ابرقدرت‌ها در سطح جهانی دامن بزنند.
حناچی اضافه کرد: من به عنوان شهردار تهران، در همین راستا تلاش کردم در بحبوحه مبارزه با ویروس کووید ۱۹، تماس‌های گسترده‌ای را با شهرداران شهر‌های مختلف جهان برقرار کنم و از این طریق مطالبه تقویت همبستگی اجتماعی در سطح جهانی را دامن بزنم. همبستگی نهاد‌های غیر دولتی مانند شهرداری‌ها و پافشاری آن‌ها بر ابعاد جهانی مسئولیت‌پذیری اجتماعی می‌تواند نقطه آغاز تغییری جدی در سیاست‌های دولت‌ها باشد.
وی در خاتمه با ذکر شعری از سعدی شیراز گفت: در پایان آرزو میکنم که همه ما مشکلات یکدیگر را مشکل خود بدانیم. همانطور که سعدی شاعر پرآوازه پارسی گفته است: بنی‌آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی به درد آورد روزگار /دگر عضو‌ها را نباشد قرار/ تو کز محنت دیگران بی‌غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی است.