جبرائیلی: رنج مردم ونزوئلا نتیجه رابطه پیشین حکام وابسته این کشور با آمریکاست

سیدیاسر جبرائیلی در صفحه شخصی خود در اینستاگرام نوشت: امروز که بسته کمک‌های سوختی ایران به ونزوئلا می‌رسد، شاید مرور فاجعه‌ای که باعث شده ونزوئلا به عنوان بزرگترین دارنده ذخایر نفتی جهان، نتواند مستقلا نیاز خود را تامین کند، خالی از لطف نباشد.

جانشین دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی بیان کرد: لیبرال‌های ایرانی سعی دارند وضع امروز ونزوئلا را نتیجه حکومت هوگو چاوز و نیکلاس مادورو بخوانند. اما واقعیت این است که رنج امروز مردم ونزوئلا، نتیجه رابطه بسیار خوب حکام وابسته این کشور با آمریکا در دوره پیش از چاوز است.

وی گفت: پیش از چاوز، ونزوئلا با وجود درآمد‌های سرشار نفتی، یک کشور کمتر توسعه یافته باقی مانده بود. لوئیس گیوستی لوپز، که یک مهندس نفت و تحصیل کرده دانشگاه‌های آمریکا بود، در دهه ۱۹۹۰ میلادی با این توجیه که می‌خواهد با افزایش تولید، قیمت‌ها را پائین بیاورد، تولیدکنندگان کوچک در ایالات متحده را زیر فشار گذاشته، از بازار نفت خارج کند و سهم بزرگتری از بازار نفت را نصیب خویش سازد، با اعطای امتیاز‌های ویژه به شرکت‌های نفتی خارجی از جمله معافیت‌های مالیاتی، تولید نفت ونزوئلا را با ۳۳ درصد افزایش از ۲. ۵ میلیون بشکه به ۳. ۳ میلیون بشکه در روز رساند.

جبرائیلی گفت: صادرات نفت ونزوئلا به آمریکا از حدود یک میلیون بشکه در سال ۱۹۹۱ به ۱. ۸ میلیون بشکه در روز، در سال ۱۹۹۷ رسید، و درواقع ۱۷ درصد کل واردات نفت ایالات متحده را تشکیل می‌داد. شورای امنیت ملی دولت بیل کلینتون این پیروزی جدید در تأمین امنیت انرژی را جشن گرفته و اعلام کرد، «ما یک گام اساسی در کاهش وابستگی به خاورمیانه برداشته و به انجام رسانده‌ایم و اکنون ونزوئلا عرضه کننده خارجی شماره یک نفت ما شده است» این افزایش تولید که با افزایش نسبی درآمد نفت همراه بود، اما تأثیر چندانی بر زندگی مردم ونزوئلا با توسعه صنعت نفت آن نگذاشت. این کشور تشنه سرمایه گذاری، حجم عظیمی از درآمد‌های نفتی خود را در بازار‌های مالی آمریکا انباشت می‌کرد و بر ثروت و نگذاشت.

جانشین دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام در مرکز ارزیابی و نظارت راهبردی افزود: این کشور تشنه سرمایه‌گذاری، حجم عظیمی از درآمد‌های نفتی خود را در بازار‌های مالی آمریکا انباشت می‌کرد و بر ثروت و قدرت بانکداران و دلالان نفتی می‌افزود. روبرتو لمپا توصیف جالبی از اقتصاد ونزوئلا ارائه می‌کند: «ونزوئلا برای دهه‌ها کشور کمتر توسعه یافته‌ای بود که سرمایه صادر می‌کرد». (به فصل سوم کتاب دولت و بازار مراجعه کنید) به عبارت دیگر، ونزوئلا پیش از چاوز یک گاو شیرده برای آمریکا بود. واشنگتن هم نفتش را می‌برد، هم درآمد‌های نفتی اش را در بازار خود حفظ می‌کرد، هم اینکه اجازه پیشرفت را به آن نمی‌داد، چون منافعش در وابستگی ونزوئلا بود؛ چنانکه سعودی چنین است و چنانکه ایران پیش از انقلاب اسلامی چنین بود.

وی در پایان گفت: ایران اگر امروز صنعت نفت ونزوئلا را جان می‌بخشد و طلا دریافت می‌کند، به برکت انقلابی است که اگر نبود، ایرانی اینجا نبود.