کتاب «فاطمه علی است» منتشر شد/داستان‌هایی کوتاه از بلندای سبک زندگی حضرت «صدیقه طاهره (س)»
- آنچه خیلی از ما لابه‌لای تاریخ پرفراز و نشیب زندگی «اهل‌بیت (ع)» دنبالش می‌گردیم، همین است که بدانیم، امامان ما در خانه و کاشانه خود چگونه زندگی می‌کردند. در زندگی «امیرمؤمنان (ع)» و حضرت «زهرا (س)» چه می‌گذشته که نامشان این‌گونه در تاریخ جلوه‌گر است.
اگر شما نیز به دنبال همین زاویه از زندگی «حضرات معصومین (ع)» هستید، کتاب «فاطمه علی است» را از دست ندهید. حجت‌الاسلام «علی قهرمانی» برای تدوین و تألیف کتاب «فاطمه علی است» با وسواس زیاد دست به انتخاب روایت‌های متقن و مستند زده است و از میان منابع اهل سنت و شیعیان، فراز‌ها و برهه‌هایی از زندگی حضرت زهرا و امیرمؤمنان را از دل تاریخ بیرون کشیده و با بیانی موجز و مینیمالیستی در قالب داستانک‌هایی خیره‌کننده و مؤثر در منظر ما گذاشته است.
«فاطمه علی است»؛ داستان‌هایی کوتاه از بلندای سبک زندگی حضرت «صدیقه طاهره (س)» و «امیرمؤمنان (ع)» در چهار فصل تنظیم شده است. فصل اول «تولد دو نور» به داستان ولادت و بالندگی آن دو معصوم می‌پردازد.
در فصل دوم به نام «پیوند دو دریا» ماجرا‌های شورانگیز وصلت آن دو نور را می‌خوانیم. در سومین فصل که «داستان زندگی» نام دارد کاممان با داستانک‌هایی از زندگی و سلوک آن دو چراغ هدایت شیرین می‌شود. فصل آخر حین و بعد از شهادت مظلومانه حضرت «زهرا (س)» را روایت می‌کند و «در فراق یار» نام دارد.
برشی از کتاب:
***درس زندگی
خانه‌اش کوچک بود، اما پر از رونق و برکت. گاهی که همسرش در منزل نبود، خانه «زهرا (س)» محل نشست‌ها و مرکز گفتمان دین و زندگی می‌شد. با جمعی از زنان مدینه به گفتگو می‌نشست. می‌آمدند تا از دختر پیامبر خرد و دانش زندگی بیاموزند. بعد از پرسش‌ها و پاسخ‌های فراوان همه سراپا گوش بودند. «فاطمه (س)» برای آن‌ها درسی می‌گفت که عمری در خانه با همسرش تمرین کرده بود: «بهترین شما کسی است که در رفتار با مردم نرم‌خوتر و مهربان‌تر باشد و ارزشمندترین شما کسی است که با همسر خود مهربان و بخشنده باشد.»
***پاداش رسالت
«بگو هیچ اجر و پاداشی برای ابلاغ رسالتم نمی‌خواهم، مگر دوست‌داشتن و نیکی به نزدیکانم.»
معنای آیه روشن بود: نیکی به خاندان و نزدیکان خاتم پیامبران.
با این حال بار‌ها آمدند و از «رسول خدا (ص)» پرسیدند: «نزدیکان شما که محبت آن‌ها بر ما واجب است، چه کسانی هستند؟» در پاسخ می‌فرمود: «علی (ع) و فاطمه (س) و فرزندان فاطمه (ع)» و گاه این کلام را سه بار تکرار می‌کرد.