ماه روزه و روزگار پساکرونا
تاکنون آنچه مسلم است اینکه بسیاری از عرصه‌ها از روابط انسانی، خانوادگی، زندگی و کنش‌های اجتماعی گرفته تا رابطه دولت-ملت، نهاد‌های مدنی، استراتژی‌های اقتصادی (نگاه کنید به اظهارات ترامپ که می‌گفت ما باید به سیاست اقتصادی خودکفا بازگردیم. در روز‌های بحران، تولید خارج از مرز‌ها مشکلات ما را حل نخواهد کرد) و استراتژی‌های صنعتی دچار دگردیسی و تجدیدنظر خواهند شد.
بدون شک رابطه دولت-ملت‌ها و شیوه اعمال قدرت هم تغییر خواهد کرد. یک سوال مهم اینست که به کدام سو پیش خواهیم رفت: جریانی جامعه‌محور یا قدرت‌محور؟ آیا دولت‌ها به نفع جوامع عقب‌نشینی خواهند کرد؟
در آینده روابط بین‌الملل نیز دچار تغییر خواهد شد. سازمان‌های بین‌المللی به همین شکل باقی نخواهند ماند. در صورت تداوم کرونا، اشکال هژمونی دچار تغییر خواهد شد. باید دید جوامع مختلف که ما نیز مصداق آنانیم چه جایگاهی در جهان آینده خواهند داشت؟ در صورت کاهش فشار‌های سیاسی آمریکا شاید در منطقه به منظومه جدیدی بتوانیم فکر کنیم.
بدون تردید شیوه ایستادن ما در این نقطه و پیش‌بینی درست آینده و سامان دادن نظام روابط بین‌الملل، نظام اقتصادی و اجتماعی در ساخت جایگاه دوره پساکرونا نقش مهمی ایفا می‌کند. منوط به اینکه بدانیم چه تغییرات بنیادینی در شیوه حکمرانی و نگرش به جهان را باید دنبال کنیم؟
امروز گذار از فروردین و آغاز ماه مبارک رمضان می‌تواند استعاره‌ای از یک فصل نوین باشد. من معتقدم در دوران پساکرونا می‌توانیم جامعه‌ای از نوع دیگر و مطلوب‌تر شویم. فردگرایی‌های منفی به کنار رفته و نوعی جمع‌گرایی دردمندانه نسبت به یکدیگر را پیش رو داشته باشیم. حتی اگر یک بعد از فرصت‌های کرونا شکل گیری نوعی از مدارا، اخلاق، خیرخواهی و زندگی بهتر برای خود و دیگران باشد، تقویت آن برای نسل‌های آینده مغتنم است.
همکناری نوروز و بهار طبیعت و بهار قرآن فرصت مغتنمی برای یک آغاز نوین است. آنچه که علمای اخلاق تزکیه نفس نامیده اند در حقیقت یک نوع مبارزه با نفس است که جایزه و پیروزی آن رزم بی‌امان برقراری یک رابطه تازه با خویشتن فطری‌مان است.
ماه مبارک به ما می‌آموزد که آدمی خود صراف خود است و افکار و اندیشه‌ها و امیال ما پس از عبور از صافی این صرافی نقاد می‌تواند تازه و نوروزی شود. اسلام دین سیاست است و اجتماع و برقراری یک پیوند نوین با خویشتن فطری خود جدای از آن مناسبات نوینی نیست که با جامعه برقرار می‌کنیم.
رمضان فرصتی است برای تلاقی و ترکیب همه اشکال این خانه‌تکانی ذهنی و جشنواره‌ای ممتد و متصل برای چندین آشتی: آشتی با فطرت الهی خود، آشتی با طبیعت، آشتی با ارزش‌ها و سبک‌های زیستی جامعه و ساختن جامعه‌ای مبتنی بر ارزش‌هایی که هر فرد پشتوانه‌ای برای همه جامعه باشد.
ما می‌توانیم در گذر بهار طبیعت و قرآن، فرصتی برای بازسازی جامعه به نحوی که کرونا را با کمترین آسیب پشت سر گذاشته و در پساکرونا جامعه را برای تحولی بزرگ و قرار دادن ایران در عرصه فرصت‌هایی که کرونا می‌سازد، فراهم کنیم.
انتهای پیام/