برای یکی از بچه‌های مخلص نظام آباد ...
«آقا رحیم پورنوبریان» هیچ گاه به دنبال نام و نشان نرفت و تلاش کرد آن جایی که هست را بسازد، بسیجی و انقلابی بود و بسیجی و انقلابی ماند و تاثیرگذاری بر دیگران را بر مبنای محبت و مهربانی دانست.
بیست و هفت سال زمان کمی نیست. سه دهه از زندگی است و به ویژه اگر در لباس سربازی باشد کیفیتش ده‌ها برابر می‌شود. آقا «رحیم پورنوبریان» یکی از بچه‌های مخلص محله نظام آباد که تا خود را شناخته بود لباس پاسداری وطن بر تن کرده و روز و شبش را برای انقلاب گذاشته بود. آن‌ها که می‌شناختندش خوب می‌دانند که صفا، فداکاری، دلسوزی، پاکدستی و مسئولیت شناسی اش زبانزد بود.
آدم‌ها وقتی طول آشناییشان زیاد می‌شود چشم هایشان با هم سخن می‌گوید و در این سال‌ها همواره عشق به آل الله (ع) بالاخص حضرت سیدالشهدا (ع) و علاقه به شهادت از چشم‌های «آقا رحیم» هویدا بود.
حالا که او رفته راحت‌تر می‌توان گفت که اهتمامش برای رفع حوائج نیازمندان تا چه حد بود و چه کار‌ها که برای رفع محرومیت مردم این سرزمین نکرد.
او برای بنده و همکارانم رفیقی همیشه همراه و شفیقی همواره دلسوز، خیرخواهی نوع دوست و سنگ صبوری حاضر در صحنه‌های درد و رنج و مصیبت بود.
«آقا رحیم» هیچ گاه به دنبال نام و نشان نرفت و تلاش کرد آن جایی که هست را بسازد، بسیجی و انقلابی بود و بسیجی و انقلابی ماند و تاثیرگذاری بر دیگران را بر مبنای محبت و مهربانی دانست.
برای این برادر همکار، دوست، رفیق و همراه دائمی ام در طول بیست و هفت سال گذشته که سالیان دراز در کسوت جانبازی زیست از درگاه خداوند منان علو درجات را خواهانم و به خانواده، دوستان، همرزمان و همکاران او تسلیت می‌گویم و آرزو می‌کنم به مدد الهی به زودی سایه این ویروس منحوس از کشور و دیار ما رخت بربندد.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *