کرونا و اقتصاد باشگاه‌های ورزشی
متاسفانه وزارت ورزش و رسانه ملی و سایر سازمان‌های متولی ورزش کشور درباره مربیان و باشگاه دارانی که با تعطیلی، تنها محل درآمد خود را از دست دادند، صحبتی نکردند. از تمام مشاغلی که توی این وضعیت آسیب دیدند حمایت شد به جز مربیان و باشگاه‌داران!
واقعا نگران‌کننده است؛ این شرایط ممکن است ماه‌ها ادامه داشته باشد لذا نیاز به حمایت‌های مالی دولت در راستای کاهش آسیب‌های اقتصادی ناشی از کرونا به مربیان و باشگاه‌ها بیشتر احساس می‌شود و باید گام‌های عملیاتی فوری برداشته شود. به عنوان مثال در انگلستان اجاره اماکن ورزشی تا یکسال به تعویق افتاده است؛ در همین راستا در کشور ما قرار شد به کسب و کار‌های زیان‌دیده در این مدت وام ۱۲ درصد و با بازپرداخت ۲۴ ماهه پرداخت شود که امیدواریم باشگاه‌های ورزشی هم جزو کسب و کار‌های زیان‌دیده به شمار آیند.
همچنین دولت مصوب کرده به دلیل تبعات کرونا در سال ۹۹ حدود ۵ هزار میلیارد تومان مقرری بیمه بیکاری به آسیب دیدگان و کسانی که شغل‌شان را از دست دادند پرداخت شود، ولی بسیاری از مربیان ایرانی، اصلا بیمه نیستند که بخواهند رقم بیمه بیکاری ناچیز دولت را هم بگیرند. این عزیزان که تا دو ماه پیش با کمترین حقوق و ادعا فعالیت چشمگیری در زمینه بهبود سلامت روحی و بدنی مردم داشتند، اکنون شرمنده خانواده‌های خود هستند.
باتوجه به نقش مربیان و باشگاه‌داران در ارتقای سطح سلامت جسمانی جامعه، لزوم به رسمیت شناخته شدن مربیگری به‌عنوان شغل و ایجاد امنیت شغلی برای این عزیزان در این شرایط خیلی احساس می‌شود.
بحران کرونا نیز روزی تمام می‌شود و مردم تمایل خواهند داشت به باشگاه‌ها برگردند حال آنکه دستگا‌ه‌های بدنسازی و اماکن ورزشی نیاز به نگهداری و مراقبت دارند تا بتوانند در آینده نیاز‌های مردم را برآورده کنند.
نویسنده: حسین رنگرز، دکترای روانشناسی ورزش