تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۵۷

[video src="https://www.mizan.news/wp-content/uploads/2022/01/01"]

قَالَتۡ لَهُمۡ رُسُلُهُمۡ إِن نَّحۡنُ إِلَّا بَشَرٞ مِّثۡلُکُمۡ وَلَٰکِنَّ ٱللَّهَ یَمُنُّ عَلَىٰ مَن یَشَآءُ مِنۡ عِبَادِهِۦۖ وَمَا کَانَ لَنَآ أَن نَّأۡتِیَکُم بِسُلۡطَٰنٍ إِلَّا بِإِذۡنِ ٱللَّهِۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡیَتَوَکَّلِ ٱلۡمُؤۡمِنُونَ ۱۱
رسولان باز به کافران پاسخ دادند که آرى ما هم مانند شما بشرى بیش نیستیم لیکن خدا بر هر کس از بندگان که بخواهد (به نعمت بزرگ نبوت) منّت مى گذارد، و ما را نرسد که براى شما آیت و معجزى الاّ به اذن و دستور خدا بیاوریم، و مؤمنان (در هر حال) باید تنها به خدا توکل کنند

وَمَا لَنَآ أَلَّا نَتَوَکَّلَ عَلَى ٱللَّهِ وَقَدۡ هَدَىٰنَا سُبُلَنَاۚ وَلَنَصۡبِرَنَّ عَلَىٰ مَآ ءَاذَیۡتُمُونَاۚ وَعَلَى ٱللَّهِ فَلۡیَتَوَکَّلِ ٱلۡمُتَوَکِّلُونَ ۱۲
و چرا ما بر خدا توکل نکنیم در صورتى که خدا ما را به راه راستمان هدایت فرموده؟ و البته (در راه اطاعت و رضاى خدا) بر آزار و ستمهاى شما صبر خواهیم کرد، و ارباب توکل باید (در همه حال خوش و ناخوش) تنها بر خدا توکل کنند

وَقَالَ ٱلَّذِینَ کَفَرُواْ لِرُسُلِهِمۡ لَنُخۡرِجَنَّکُم مِّنۡ أَرۡضِنَآ أَوۡ لَتَعُودُنَّ فِی مِلَّتِنَاۖ فَأَوۡحَىٰٓ إِلَیۡهِمۡ رَبُّهُمۡ لَنُهۡلِکَنَّ ٱلظَّـٰلِمِینَ ۱۳
باز کافران به رسولان پاسخ دادند که ما البته شما را از شهر و دیار خود بیرون مى کنیم مگر آنکه به آیین ما برگردید، در این حال (که رسولان مأیوس از ایمان کافران شدند) خدا به آن‌ها وحى فرمود که (غم مخورید) البته ما ستمکاران را هلاک خواهیم کرد

وَلَنُسۡکِنَنَّکُمُ ٱلۡأَرۡضَ مِنۢ بَعۡدِهِمۡۚ ذَٰلِکَ لِمَنۡ خَافَ مَقَامِی وَخَافَ وَعِیدِ ۱۴
و محققا ما شما رسولان (و پیروانتان) را در سرزمین کافران پس از هلاک آن‌ها (با آسایش و ایمنى) ساکن مى گردانیم و این (آسایش) نصیب کسى است که از مقام من خائف است و از وعدۀ قهر و عقاب من مى ترسد

وَٱسۡتَفۡتَحُواْ وَخَابَ کُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٖ ۱۵
و (از خدا) فتح و پیروزى خواستند (و البته فتح و فیروزى بر حسب وعدۀ ما نصیب رسولان خداست) و نصیب هر ستمگر جبار هلاکت و حرمان است

مِّن وَرَآئِهِۦ جَهَنَّمُ وَیُسۡقَىٰ مِن مَّآءٖ صَدِیدٖ ۱۶
از پى گردنکش عنود آتش دوزخ خواهد بود و آبى که به او آشامند (در دوزخ) آب پلید چرکین است

یَتَجَرَّعُهُۥ وَلَا یَکَادُ یُسِیغُهُۥ وَیَأۡتِیهِ ٱلۡمَوۡتُ مِن کُلِّ مَکَانٖ وَمَا هُوَ بِمَیِّتٖۖ وَمِن وَرَآئِهِۦ عَذَابٌ غَلِیظٞ ۱۷
که آن آب پلید را جرعه جرعه مى آشامد و هیچ گواراى او نشود، و از هر جانب مرگ به وى روى آور شود ولى نمیرد و فراروى او عذابى سخت خواهد بود

مَّثَلُ ٱلَّذِینَ کَفَرُواْ بِرَبِّهِمۡۖ أَعۡمَٰلُهُمۡ کَرَمَادٍ ٱشۡتَدَّتۡ بِهِ ٱلرِّیحُ فِی یَوۡمٍ عَاصِفٖۖ لَّا یَقۡدِرُونَ مِمَّا کَسَبُواْ عَلَىٰ شَیۡءٖۚ ذَٰلِکَ هُوَ ٱلضَّلَٰلُ ٱلۡبَعِیدُ ۱۸
مثل اعمال کسانى که به خدا کافر شدند به خاکسترى مى ماند که در روز تند باد شدید همه به باد فنا رود، که از همۀ کوشش خود هیچ نتیجه نبرند این همان ضلالت (و حسرت) دور (از طریق نجات) است