پرکارترین نمایشنامه نویسان ایران در سالی که گذشت

به گزار خبرنگار گروه فرهنگی ، در یک سال گذشته بیش از ۷۰۰ نمایش روی صحنه رفته است؛ حدود ۷۸% نمایشنامه‌های این آثار ایرانی و باقی غیر ایرانی بوده‌اند. در این میان و از بین بیش از ۵۰۰ اثر ایرانی، ۵% از نویسندگان بیش از یک اثر به روی صحنه داشته اند.

در این میان و در فصل بهار و از بین ۱۱۴ اثر ایرانی، ۴ نویسنده بیش از یک اثر در این سه ماه به روی صحنه داشته اند که محمد چرمشیر با سه نمایشنامه «پروانه و یوغ»، «هملت؛ شاهزاده اندوه» و «عاشقانه‌های خیابان» پیشتاز در نوشتن بوده است. پس از آن سهند خیرآبادی با «آی‌راک» و «مختلف‌الاضلاع»، مهدی کوشکی با «اکلیل» و «سیزده» و سعید خیراللهی با «ایستاده روی خط استوا» و «نامدار».

در فصل تابستان و از بین ۱۵۵ اثر ایرانی، ۱۰ نویسنده بیش از یک اثر در این سه ماه به روی صحنه داشته اند که نغمه ثمینی با سه نمایشنامه «چهار دقیقه»، «همان چهر دقیقه» و «خانه» پیشتاز در نوشتن بوده است.

پس از آن امیرحسین کنزق با «محاکات» و «بدون نسخه»، محمد چرمشیر با «عاشقانه‌های خیابان» و «شبی در طهران»، امیر نجفی با «در اتاق باد می‌وزد» و «مشق شب»، امیر نوروزی با «تایم لپس» و «B-۵۶»، مسعود هاشمی‌نژاد با «افرای ژاپنی» و «فقط چهل روزه بودم»، پویا سعیدی با «لانچر ۵» و «افعال بی‌قاعده»، مهران رنج‌بر «مارلون براندو» و «کریملوژی»، کامران شهلایی با «خاطرات فیات تابستان ۵۹» و «قهوه برزیلی» و سهراب حسینی با «زیبایی گاهی زن است» و «خونین‌زار».

در این میان و در فصل پاییز و از بین ۱۸۳ اثر ایرانی، ۱۱ نویسنده بیش از یک اثر در این سه ماه به روی صحنه داشته اند که محمد چرمشیر با سه نمایشنامه «آسمان روز‌های برفی»، «سگدو» و «کبوتری ناگهان»، آرش عباس با سه نمایشنامه «پارتی»، «زیر زمین» و «باد که می‌نویسد» و علی صفری با سه نمایشنامه «جویتسیک»، «آشوئیتس زنان» و «فرمالیته» پیشتاز در نوشتن بوده‌اند.

پس از آن لیلی عاج با «رویا‌های دم صبح» و «نایب سرخی‌ها»، پویا سعیدی با «لانچر ۵» و «فان‌فار»، خیرالله تقیانی‌پور با «بوقلمون» و «برگشتن»، عرفان پورمحمدی با «نسیان» و «تا باران چند پاییز مانده»، مسعود هاشمی‌نژاد با «افرای ژاپنی» و «فقط چهل روزه بودم»، رضا گشتاسب با «غراب شیطون» و «پاییز نگفته بود»، داریوش علیزاده «سبکی» و «لرز» و سعید زارعی با «فرونشست» و «غریبه‌های کامل».

در فصل زمستان و از بین ۱۰۱ اثر ایرانی، ۴ نویسنده بیش از یک اثر در این سه ماه به روی صحنه داشته اند. احسان امانی با «لئوپلد» و «داستان‌های عامه‌پسند»، باقر سروش با «رفتم سیگار بخرم ده سال طول کشید» و «حال همه ما خوب است»، داریوش علیزاده با «سبکی» و «لرز» و قطب‌الدین صادقی با «آئینه آنتیگون» و «چنور» پیشتاز در نوشتن بوده‌اند.