تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۳۴

 

فَلَا تَکُ فِی مِرۡیَةٖ مِّمَّا یَعۡبُدُ هَـٰٓؤُلَآءِۚ مَا یَعۡبُدُونَ إِلَّا کَمَا یَعۡبُدُ ءَابَآؤُهُم مِّن قَبۡلُۚ وَإِنَّا لَمُوَفُّوهُمۡ نَصِیبَهُمۡ غَیۡرَ مَنقُوصٖ ۱۰۹
پس تو شک نداشته باش که اینان عبادت بت‌ها را جز به پیروى و تقلید (جاهلانۀ) پدرانشان نمى کنند و ما آنچه سهم (عذاب) این مشرکان است بى کم و کاست خواهیم داد
وَلَقَدۡ ءَاتَیۡنَا مُوسَى ٱلۡکِتَٰبَ فَٱخۡتُلِفَ فِیهِۚ وَلَوۡلَا کَلِمَةٞ سَبَقَتۡ مِن رَّبِّکَ لَقُضِیَ بَیۡنَهُمۡۚ وَإِنَّهُمۡ لَفِی شَکّٖ مِّنۡهُ مُرِیبٖ ۱۱۰
و محققا ما کتاب تورات را براى موسى فرستادیم آن گاه در آن اختلاف کردند، و اگر کلمۀ سابقۀ الهى و مشیّت ازلى خدا (بر تأخیر عذاب خلق تا قیامت) نبود همانا میان آن‌ها حکم (به عذاب) مى شد و این مردم از این گونه وعد و وعید‌ها همیشه بدگمان و در شکّند و بر خود ریب و شبهه مى کنند
وَإِنَّ کُلّٗا لَّمَّا لَیُوَفِّیَنَّهُمۡ رَبُّکَ أَعۡمَٰلَهُمۡۚ إِنَّهُۥ بِمَا یَعۡمَلُونَ خَبِیرٞ ۱۱۱
و محققا خداى تو همۀ خلق را به جزاى همۀ اعمالشان مى رساند، که او بر همۀ کردار خلق آگاه است
فَٱسۡتَقِمۡ کَمَآ أُمِرۡتَ وَمَن تَابَ مَعَکَ وَلَا تَطۡغَوۡاْۚ إِنَّهُۥ بِمَا تَعۡمَلُونَ بَصِیرٞ ۱۱۲
پس تو چنان که مأمورى استقامت و پایدارى کن و کسى که با همراهى تو به خدا رجوع کند نیز پایدار باشد، و (هیچ از حدود الهى) تجاوز نکنید که خدا به هر چه شما مى کنید بصیر و داناست
وَلَا تَرۡکَنُوٓاْ إِلَى ٱلَّذِینَ ظَلَمُواْ فَتَمَسَّکُمُ ٱلنَّارُ وَمَا لَکُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِنۡ أَوۡلِیَآءَ ثُمَّ لَا تُنصَرُونَ ۱۱۳
و (شما مؤمنان) هرگز نباید با ظالمان همدست و دوست و بدان‌ها دلگرم باشید و گر نه آتش (کیفر آنان) در شما هم خواهد گرفت و در آن حال جز خدا هیچ دوستى نخواهید داشت و هرگز کسى یارى شما نخواهد کرد
وَأَقِمِ ٱلصَّلَوٰةَ طَرَفَیِ ٱلنَّهَارِ وَزُلَفٗا مِّنَ ٱلَّیۡلِۚ إِنَّ ٱلۡحَسَنَٰتِ یُذۡهِبۡنَ ٱلسَّیِّـَٔاتِۚ ذَٰلِکَ ذِکۡرَىٰ لِلذَّـٰکِرِینَ ۱۱۴
و نماز را در دو طرف (اول و آخر) روز به پا دار و نیز در ساعات آغازین شب، که البته حسنات و نکوکاریها، سیّئات و بدکاری‌ها را نابود مى سازد، این (نماز یا این سخن که حسنات شما سیّئات را محو مى کند) یادآوریى است براى اهل ذکر و پندى بر مردم آگاه است
وَٱصۡبِرۡ فَإِنَّ ٱللَّهَ لَا یُضِیعُ أَجۡرَ ٱلۡمُحۡسِنِینَ ۱۱۵
و صبر کن که خدا هرگز اجر نیکوکاران را ضایع نگذارد
فَلَوۡلَا کَانَ مِنَ ٱلۡقُرُونِ مِن قَبۡلِکُمۡ أُوْلُواْ بَقِیَّةٖ یَنۡهَوۡنَ عَنِ ٱلۡفَسَادِ فِی ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا قَلِیلٗا مِّمَّنۡ أَنجَیۡنَا مِنۡهُمۡۗ وَٱتَّبَعَ ٱلَّذِینَ ظَلَمُواْ مَآ أُتۡرِفُواْ فِیهِ وَکَانُواْ مُجۡرِمِینَ ۱۱۶
پس چرا در امم گذشته مردمى با عقل و ایمان وجود نداشت که (خلق را) از فساد و اعمال زشت نهى کنند مگر عدۀ قلیلى که نجاتشان دادیم، و ستمکاران از پى تعیّش به نعمتهاى دنیوى رفتند و مردمى فاسق بدکار بودند
وَمَا کَانَ رَبُّکَ لِیُهۡلِکَ ٱلۡقُرَىٰ بِظُلۡمٖ وَأَهۡلُهَا مُصۡلِحُونَ ۱۱۷
و خدا بر آن نیست که هیچ قومى و هیچ اهل دیارى را در صورتى که آن‌ها مصلح و نیکوکار باشند به ظلم هلاک کند