چرا  و چگونه برای مقابله با کرونا باید از همین لحظه وارد عمل شد؟

به گزارش گروه بین الملل ؛ شیوع گسترده «کووید-۱۹» در سراسر جهان، تلاش‌ها برای مقابله با آن و یافتن راه حلی برای نابودی اش را دوچندان کرده است. اما سیاستمداران، مدیران و صاحبان مشاغل در این راستا چه زمانی و چه اقداماتی را باید صورت بدهند؟

وب سایت «مدیوم» در گزارش مفصلی ضمن پرداختن به بحران جهانی شیوع «کووید-۱۹» تاکید دارد که با گذشت زمان تصمیم گیری درباره بهترین اقدام‌ها در مورد مقابله با این بحران دشوارتر می‌شود.

در این گزارش آمده است: این بحران که ابتدا آهسته و پنهان و سپس با سرعت پیش می‌رود، سیستم‌های بهداشت و درمان را با مشکل مواجه کرده و افراد زیادی را گرفتار پروسه درمان می‌کند. ضمن این که کارکنان بخش بهداشت و درمان اندک اندک مبتلا شد و جان خود را از دست می‌دهند؛ آن هم زمانی که برای دادن اکسیژن به بیماران نیازمند ناچار به اولویت بندی هستند. اما تنها راه پیشگیری از ورود به چنین مرحله‌ای "رعایت حفظ فاصله اجتماعی" آن هم نه از فردا بلکه از همین امروز است.

این راه حل به معنای ماندن شمار بیشتری از افراد در خانه از همین حالا است. اما وظیفه سیاستمداران، مدیران و صاحبان مشاغل که قدرت و مسئولیت دارند، چیست؟

مشاهده رشد شیوع کووید-۱۹ در روز‌ها و هفته‌های اخیر به ویژه در کشور‌های غربی، از عمق این فاجعه انسانی خبر می‌دهد. اما نگاهی به روند کاهشی ابتلا به ویروس کووید-۱۹ در چین و عدم رشد انفجاری این بحران در کشور‌هایی مانند «ژاپن»، «تایوان»، «سنگاپور»، «تایلند» و «هنگ کنگ» برخلاف کشور‌های غربی و حتی «کره جنوبی» به عنوان یکی از کشور‌های نزدیک به کشور‌های مذکور از لحاظ جغرافیایی، موید این مطلب است که راه حل‌هایی برای مقابله با آن وجود دارد.

شاید دلیل اصلی نیفتادن کشور‌های آسیایی پیش گفته در دومینیوی مرگبار کووید-۱۹ را باید درس آموزی آنان از بیماری همه گیر «سارس» در سال ۲۰۰۳ دانست. آن‌ها از تجربه سارس به خوبی آموختند که باید چنین بیماری‌هایی را جدی بگیرند.

از جمله مناطقی که مانند کره جنوبی شاهد رشد گسترده شمار مبتلایان به کووید-۱۹ بوده اند، می‌توان به «ایتالیا»، ایالت «واشنگتن» آمریکا، منطقه «خلیج سان فرانسیسکو»، «پاریس» و «مادرید» اشاره کرد؛ البته نباید از یاد برد که آمار رسمی ارائه شده با آمار واقعی تفاوت قابل ملاحظه‌ای دارند.

به زعم نویسنده گزارش شرایط در واشنگتن مانند «ووهان»، چین، مرکز آغاز این بیماری بوده و کووید-۱۹ تا هفته‌ها در این ایالت شناسایی نشده و افراد مبتلا در میان مردم حضور می‌یافتند.

تصور اشتباه در مقابله با این بیماری، غیرممکن دانستن قرنطینه است. شاید افرادی بگویند که قرنطینه یک استان با نام «هوبئی» به مرکزیت ووهان در چین امری ساده است. اما به یاد داشته باشید این استان جمعیتش از جمعیت اسپانیا یا فرانسه نیز بیشتر است.

دیگر تصور اشتباه در مورد این بحران ثابت دانستن نرخ مرگ و میر بر اثر ابتلا به کووید-۱۹ است. اگرچه سازمان بهداشت جهانی نرخ مرگ و میر ناشی از این بیماری را ۳.۴% اعلام کرد باید توجه داشته باشیم که این نرخ در کشور‌های مختلف و براساس نحوه مقابله آنان و دسترسیشان به امکانات متغیر است.

 

مورد دیگر، محدود کردن تلفات ناشی از ابتلا به کووید-۱۹ به رده سنی سالمندان است. توزیع سنی مرگ و میر ناشی از این بیماری علاوه بر امکانات درمانی و بهداشتی، به عوامل دیگری مانند شرایط آب و هوایی به ویژه رطوبت و دمای هوا بستگی دارد. در این مورد می‌توان به تجربه ژاپن با نرخ بالای سالمندی توجه داشت.

نکته مهم در مقابله با این بیماری سرعت عمل است. تجربه ماه‌های اخیر نشان داده که کشور‌هایی که با سرعت عمل در برابر این بیماری اقدام کردند تعداد تلفات خود را به یک دهم رساندند.

نیاز گسترده مبتلایان به این بیماری به بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه و استفاده از دستگاه‌های اکسیژن رسان خارج از بدن مانند «ونتیلاتور» و ECMO که نه به راحتی تولید و نه قابل خرید هستند، از مشکلاتی است که در مسیر مقابله با این بیماری بروز می‌کنند. همچنین استفاده اشتراکی از این دستگاه‌ها بر عمق مشکلات می‌افزاید.

به عنوان مثال آمریکا تا چند سال پیش تنها ۲۵۰ دستگاه ECMO در اختیار داشت. بحران ناتوانی آمریکا برای مقابله با این بیماری تنها محدود به دستگاه‌های پیشرفته نمی‌شود و این کشور تنها قادر است یک درصد ماسک مورد نیاز کارکنان بخش بهداشت و درمان خود را تولید کند و این کشور در مواجهه با بحران تنها ۲ هفته می‌تواند ماسک مورد نیاز را تامین کند.

کمبود وسایل و امکانات حفاظتی سبب می‌شود تا کارکنان بخش بهداشت و درمان ساعت‌های متمادی را از یک سری از این وسایل بگذرانند. از سوی دیگر آن‌ها ساعت‌ها باید در مناطق آلوده حضور داشته باشند؛ که این امر خود به فرسایش تدریجی، بیماری و در برخی موارد ابتلا و مرگ آنان منجر می‌شود.

گزارش در ادامه تاکید می‌کند که درست است که این بیماری همه گیر و غیرقابل حذف است، اما می‌توانیم اثراتش را کاهش دهیم. بهترین نمونه در این مورد تایوان است که سطح ارتباطات بالایی با چین دارد. با این وجود تاکنون کمتر از ۵۰ مورد ابتلا به کووید-۱۹ را ثبت کرده است. «تایپه» موفق شد شیوع این ویروس را مهار کند؛ کاری که بسیاری از کشور‌ها به دلیل ناآگاهی از شیوه‌های موثر مهار انجام ندادند.

کاهش میزان عفونت‌ها تا حد ممکن سبب شده تا سیستم مراقبت‌های بهداشتی قادر به رسیدگی بهتر به بحران ده و نرخ مرگ و میر را کاهش دهد. گسترش این روش در درازمدت می‌تواند به واکسینه شدن جامعه کمک کند. در واقع در روشی که تایوان در پیش گرفت، هدف از بین بردن ویروس کووید-۱۹ نبود، بلکه تعویق ورود آن به کشور بوده است.

مهم‌ترین و تنها راه اقدام در این راستا حفظ فاصله اجتماعی به معنای حفظ شمار بیشتری از افراد در خانه است؛ راه حلی که آزمون خود را در گذشته و در اپیدمی آنفلوآنزای ۱۹۱۸ از پس داده است. هر سرفه می‌تواند این ویروس را تا شعاع دو متر منتشر کند. این قطرات در صورت سقوط به زمین کسی را آلوده نمی‌کنند. کووید-۱۹ به سهولت از طریق سطوح منتشر می‌شود و بر روی سطوح صافی مانند فلز، سرامیک و پلاستیک تا ۹ روز زنده می‌ماند. دکمه‌های آسانسور، کیبورد و مواردی مانند این، سطوح مرگباری محسوب می‌شوند که خطر ابتلا را افزایش می‌دهند.

البته از یاد نبریم که نتایج این راه حل یک یا دو هفته پس از آغاز خود را نمایش می‌دهند. اما با توجه به از دست رفتن دو اقدام "پیش بینی" و "ریشه کن کردن بیماری" برای کنترل آن، کاری که سیاستمداران می‌توانند اکنون انجام دهند، مهار و کاهش است.

الف) مهار: در گزینه مهار باید از شناسایی، جداسازی و کنترل کلیه افراد مبتلا اطمینان حاصل شود. این کاری است که سنگاپور، هنگ کنگ، ژاپن و تایوان به خوبی آن را انجام و کشور‌های غربی از انجام آن ناتوان مانده اند. این کشور‌ها خیلی سریع بیمار را شناسایی و جدا کرده و برای کارکنان بخش بهداشت و درمان از وسایل محافظتی خوبی استفاده می‌کنند. پذیرش خسارات و آسیب‌های اقتصادی بخش مهمی از این رویکرد است.

ب) کاهش: کاهش شمار مبتلایان نیز تنها از طریق حفظ فاصله اجتماعی ممکن است. تعطیلی مشاغل، دورکاری و قرنطینه از عوامل مهم در کاهش سرعت شیوع ویروس هستند. این اقدامات می‌توانند نرخ انتقال را از ۲.۵ به ۲.۲ درصد کاهش دهند.

در این روش باید؛

- ورود به مناطق قرنطینه شده اکیدا ممنوع اعلام شود؛ مگر به دلایل خانوادگی و کاری تایید شده.
- از تردد در مناطق قرنطینه شده جلوگیری به عمل بیاید.
- افراد مبتلا به علائمی مانند عفونت تنفسی و تب در خانه بمانند.
- مرخصی‌ها برای کارمندان بخش بهداشت و درمان تعلیق شوند.
- کلیه مراکز آموزشی، سالن‌های ورزشی، موزه ها، مراکز فرهنگی و اجتماعی، استخر‌ها و تئاتر‌ها تعطیل شوند.
- محدودیت زمانی فعالیت کافه‌ها و رستوران‌ها اعمال شود.
- انجام فعالیت‌های تجاری با رعایت فاصله دستکم یک متری الزامی شود.
- معاینات اولیه در بیمارستان‌ها محدود شوند.
- جلسات اداری و کاری به تعویق بیفتند.
- رویداد‌های ورزشی لغو شوند.
- تنها سیستم‌های حمل و نقل، داروخانه‌ها و فروشگاه‌های مواد غذایی مجاز به فعالیت باشند.

صاحبان مشاغل نیز باید دورکاری را در دستور کار خود قرار دهند.

شاید تصمیم گیری در مورد انجام اقدامات بالا ترسناک باشد، اما بدون ترس باید از همین حالا انجام شوند؛ اگر می‌خواهید هرچه زودتر از پس این بحران بربیایید.