چگونه بازیگر شویم (۹) /آواشناسی و استفاده صحیح کلام در بازیگر

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، بازیگری یکی از مشاغل محبوب در سطح جهان محسوب می‌شود، بازیگری فارغ از شهرت و ثروتی که ممکن است برای فرد بازیگر به همراه داشته باشد، جهانی است که می‌توان در آن ایفای نقش در قالب شخصیت‌های مختلف را تجربه کرد.

در این بین اکثریت مواقع بازیگری به عنوان یکی از مشاغل سخت جهان محسوب می‌شود، شاید از دور برای بسیاری اینکه بازیگری اتفاقی سخت باشد، قابل لمس نباشد اما اگر به صورت اصولی و به مفهوم واقعی به بازیگری نگاه کنیم، این هنر به واقع به تمرین، مطالعه، شهود و مطالعات فراوانی نیازمند است.

استفاده‌ درست از آوا

اولین قدم در جهت تکنیک صحیح حفظ و نگهداری آواست. مراقبت ونگهداری نادرست از ظرفیت‌های آوایی صدمات جبران ناپذیری در پی خواهد داشت. به هر حال برخلاف یک ماشین که اجزای آن قابل تعویض‌اند انسان فقط یک جفت چین صوتی دارد بنابر این نباید به شیوه‌ی نادرست آنها را به کار گیرد.

بازیگر باد یاد بگیرد چگونه از آنها استفاده کند. باید به اندازه ی کافی از مواردی همچون خطر زیاد داد کشیدن در هوای سرد شبانه یا فریاد کشیدن از سر شوق و جیغ کشیدن اجتناب ورزد. هرگز جیغ نکشید.

پرسش: چگونه می توان در یک نقش اپرایی و یا نقشی که عزیزترین کسانش را در دم از دست می دهد فریاد زد بدون اینکه تارهای صوتی صدمه ببینند؟

پاسخ: با نفس گیری و گیر انداختن آن در قسمت‌های حوزه‌ی دیافراگم و با هدایت کردن فریاد به محلی که هنگام ادا کردن ning مرتعش شده و به صدا در می آید (حوزه‌ی جلویی سر و مخرج بینی که به یک مثلث می رسید) می توان فریاد زد بدون اینکه به تارهای صوتی صدمه‌ای وارد شود.

نفس گیری و گیر انداختن نفس و هدایت آن به کاسه‌ی صداساز مربوط در نگهداری صدا و ایجاد لحن موردنظر بسیار مهم است و از صدمه زدن به تارهای صوتی جلوگیری می کند. هنگامی که قمیش یک کلارینت و یا آرشه‌ی یک ویولون فرسوده یا خراب می شود می‌توانیم آنها را دور بیندازیم و یک جدیدش را بخریم. اما در مورد تارهای صوتی چنین نیست!

اگر یک نوازنده‌ی سازی بادی که ملزم به استفاده از لب‌هایش برای مدت زمانی بسیار طولانی است دست از نواختن بکشد قابل قبول است زیرا نمی توان بدون محدودیت از عضلات بدن در نهایت قدرت استفاده کرد. همچنین اگر نوازنده‌ای به علت خستگی زبان و لبهایش از نواختن خودداری می‌کند قبل قبول است؛ باید به بازیگر اجازه داد که متن را درتمرین علامت بگذارد.

یعنی یک خصوصیات آوایی مدنظرش همچون شدت، مکان تنفس، واج و سیلاب بندی، آهنگ و نت را. بازیگر کجا را باید با نیروی بیشتری باد کند و یا به نرمی یک اکتاو بم تر از نت واقع در پارتیتور متن را به اجرایی سلامت بدل کند. اما برای بازیگر در اجرا هیچ اشتباهی قابل بخشش نیست. بازیگر به ترسیم یک زندگی می پردازد.

او به صورت و سیرت نقش در می آید، تا قسمتی از زندگی خود را در نقش ادامه دهد. او نمی تواند در صحنه با نقشش مثل کلید برق رفتار کند. گاهی خاموش وگاهی روشن! بنابر این در زمان تمرین باید به خود اجازه‌ی خطا و اشتباه بدهد آن هم به وفور!