تلاوت جزء به جزء قرآن مجید/ صفحه ۲۰۵

[video src="https://www.mizan.news/wp-content/uploads/2022/01/01"]

ٱلتَّـٰٓئِبُونَ ٱلۡعَٰبِدُونَ ٱلۡحَٰمِدُونَ ٱلسَّـٰٓئِحُونَ ٱلرَّـٰکِعُونَ ٱلسَّـٰجِدُونَ ٱلۡأٓمِرُونَ بِٱلۡمَعۡرُوفِ وَٱلنَّاهُونَ عَنِ ٱلۡمُنکَرِ وَٱلۡحَٰفِظُونَ لِحُدُودِ ٱللَّهِۗ وَبَشِّرِ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ ۱۱۲
اینان همان از گناه پشیمانان، خداپرستان، حمد و شکر نعمت گزاران، روزه داران، نماز با خضوع گزاران، امر به معروف و نهى از منکر کنندگان، و نگهبانان حدود الهى اند، و مؤمنان را بشارت ده

مَا کَانَ لِلنَّبِیِّ وَٱلَّذِینَ ءَامَنُوٓاْ أَن یَسۡتَغۡفِرُواْ لِلۡمُشۡرِکِینَ وَلَوۡ کَانُوٓاْ أُوْلِی قُرۡبَىٰ مِنۢ بَعۡدِ مَا تَبَیَّنَ لَهُمۡ أَنَّهُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡجَحِیمِ ۱۱۳
پیغمبر و گرویدگان به او نباید براى مشرکان هر چند خویشان آن‌ها باشند از خدا آمرزش طلبند بعد از آنکه آن‌ها را اهل دوزخ شناختند

وَمَا کَانَ ٱسۡتِغۡفَارُ إِبۡرَٰهِیمَ لِأَبِیهِ إِلَّا عَن مَّوۡعِدَةٖ وَعَدَهَآ إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُۥٓ أَنَّهُۥ عَدُوّٞ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنۡهُۚ إِنَّ إِبۡرَٰهِیمَ لَأَوَّـٰهٌ حَلِیمٞ ۱۱۴
و ابراهیم [چون در آیۀ قبل فرمود که مؤمن نباید بر خویشانش هم اگر مشرک و کافرند ترحم و شفقت کند ممکن است کسى از جهل اعتراض کند که پس ابراهیم خلیل چرا بر عمویش آزر طلب آمرزش از خدا کرد با آنکه مشرک و کافر بود و در این آیه جواب این اشکال داده شده که دعا و استغفار ابراهیم براى عموى کافرش طبق عهدى بود که با او کرد که اگر ایمان آورد در حقش از خدا طلب رحمت و مغفرت کند و، چون بر کفر و شرک باقى ماند ابراهیم هم بر او طلب رحمت و آمرزش نکرد]هم که براى پدرش (یعنى عمویش) از خدا آمرزش خواست این نبود مگر به موجب عهدى که با او کرده بود (که ایمان آورد) و، چون بر او محقق شد که وى دشمن خداست از او بیزارى جست، که ابراهیم شخصى بسیار خداترس و بردبار بود

وَمَا کَانَ ٱللَّهُ لِیُضِلَّ قَوۡمَۢا بَعۡدَ إِذۡ هَدَىٰهُمۡ حَتَّىٰ یُبَیِّنَ لَهُم مَّا یَتَّقُونَۚ إِنَّ ٱللَّهَ بِکُلِّ شَیۡءٍ عَلِیمٌ ۱۱۵
و خدا بعد از آنکه قومى را هدایت کرد دیگر گمراه نکند تا بر آن‌ها آنچه را باید از آن بپرهیزند معین و روشن بیان کند، که خدا محققا به همه چیز داناست

إِنَّ ٱللَّهَ لَهُۥ مُلۡکُ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَٱلۡأَرۡضِۖ یُحۡیِۦ وَیُمِیتُۚ وَمَا لَکُم مِّن دُونِ ٱللَّهِ مِن وَلِیّٖ وَلَا نَصِیرٖ ۱۱۶
محققا و منحصرا ملک و پادشاهى آسمان‌ها و زمین از آن خداست که خلق را زنده کند و بمیراند، و شما را جز خدا سرپرست و یاورى نیست

لَّقَد تَّابَ ٱللَّهُ عَلَى ٱلنَّبِیِّ وَٱلۡمُهَٰجِرِینَ وَٱلۡأَنصَارِ ٱلَّذِینَ ٱتَّبَعُوهُ فِی سَاعَةِ ٱلۡعُسۡرَةِ مِنۢ بَعۡدِ مَا کَادَ یَزِیغُ قُلُوبُ فَرِیقٖ مِّنۡهُمۡ ثُمَّ تَابَ عَلَیۡهِمۡۚ إِنَّهُۥ بِهِمۡ رَءُوفٞ رَّحِیمٞ ۱۱۷
همانا خدا بر پیغمبر و اصحابش از مهاجر و انصار که در ساعت سختى که نزدیک بود دلهاى فرقه اى از آن‌ها (از رنج و تعب در سختیهاى جنگ تبوک و غیره) بلغزد پیروى از رسولش کردند باز لطف فرمود و از لغزشهاشان درگذشت، که او دربارۀ رسول و مؤمنان به یقین مشفق و مهربان است