تفاوت بدن بازیگر در تئاتر خیابانی و نمایش صحنه‌ای

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، بازیگری یکی از مشاغل محبوب در سطح جهان محسوب می‌شود، بازیگری فارغ از شهرت و ثروتی که ممکن است برای فرد بازیگر به همراه داشته باشد، جهانی است که می‌توان در آن ایفای نقش در قالب شخصیت‌های مختلف را تجربه کرد.

در این بین اکثریت مواقع بازیگری به عنوان یکی از مشاغل سخت جهان محسوب می‌شود، شاید از دور برای بسیاری اینکه بازیگری اتفاقی سخت باشد، قابل لمس نباشد اما اگر به صورت اصولی و به مفهوم واقعی به بازیگری نگاه کنیم، این هنر به واقع به تمرین، مطالعه، شهود و مطالعات فراوانی نیازمند است.

بدن در تئاتر خیابانی

بدن جسمی است سخت و البته قابل انعطاف که از تمامی قوانین ماده‌ای وجسمی و نسبی تبعیت می‌کند. بدن از دو سطح تشکیل شده است: اول آنچه که دیده شدنی است و دوم آنچه که هست، اما دیده نمی‌شود. در واقع لایه رویی پوست که سومین و سخت‌ترین پوسته بدن است، حدفاصل دیده شدنی‌ها و دیده ناشدنی‌هاست. یک بنا را که در نظر بگیرید، نازک کاری آن را به حساب پوست رویی بدن و آنچه که در پس این نازک کاری پنهان است را به حساب اجزای درونی بدن بگذارید.

حال بی مورد نخواهد بود که همین مثال را تا آنجا ادامه دهیم که مسئله‌ی ضرورت بنا مطرح می‌شود: هر بنایی به علتی ساخته می‌شود و هر بدنی هم باید برای قسمتی از برخورد با درام ورزیده شود. به هر روی بسیار متفاوت است که زیر پای بازیگر، کف پوش برای حرکت باشد یا آسفالت. این را هم می‌دانیم که بازیگر مجاز به آسیب رساندن به خود نیست.

بدن جسم است و نیاز به محاسبات بسیار زیاد برای وقوع حرکاتش دارد. بدن معمولا برای حرکت از انواع بازشدگی‌ها، تاشدگی‌ها، دورشدگی عضلات از محور‌های اصلی بدن و نزدیک شدگی‌های اعضای بدن به محور‌های اصلی بهره می‌برد. در هنگام محاسبات حرکتی حتی به کشیدگی‌ها نیز توجه می‌شود و تمام زیبایی یک حرکت، مفهومی در اوج خود به کشیدگی‌های بهداشتی اعضا از محور‌های اصلی بدن استوار می‌شود.

نرم‌گاه‌ها و سخت‌گاه‌های بدن

معمولا بدن برای رسیدن به معیار حرکتی صحیح و اهتراز از آسیب دیدگی‌های احتمالی پس از شناخت کامل بازیگر به دو قسمت کلی تقسیم می‌شود: نرم گاه‌ها و سخت‌گاه‌ها. نبود شناخت روی این دو قسمت، همواره بازیگران را با آسیب‌های بعضا غیر قابل جبران رودررو می‌کند. افتادن‌ها که امری است بسیار مهم و در هر اجرای خیابانی با انواع آن مواجه می‌شویم، باید بر روی نرم‌گاه‌های بدن متمرکز شودو نه بر روی سخت‌گاه‌ها.

از شناخت‌های دیگر آناتومی که به حرکاتی زیبا و به دور از حادثه برای بازیگران تئاتر خیابانی منجر می‌شود، خطوط بدن هستند که به دو دسته خط‌های صاف و منحنی تقسیم می‌شوند. خطوط صاف بدن در برخورد‌های فیزیکی با اجسام و کف‌های سفت از قبیل سنگ فرش‌ها و آسفالت‌ها به سادگی صدمه می‌بینند، اما انعطاف پذیر کردن آن‌ها برای رسیدن به خطوط منحنی، آن‌ها را از صدمه‌ها مصون می‌دارد.