ژانر اجتماعی در سینمای ایران به شدت تلخ و سیاه شده است
وی در همین راستا ادامه داد: طی سالهای اخیر بنا بر همین سیاست‌گذاری‌های غیر فرهنگی موجود در سینما ذائقه سینماگران و مخاطبان سینما به سمت آثاری با نام اجتماعی گرایش پیدا کرده است، از طرفی معضلات اجتماعی سبب شده تا برخی از فیلمسازان ما به جامعه و زندگی مردم نگاه متفاوتی داشته باشند که بیشتر در میان سینماگران جوان مشهود بوده و در میان هنرمندان پیشکسوت و حرفه‌ای کمتر چنین گرایشاتی وجود دارد.
این تحلیلگر سینما توجه به سینمای اجتماعی را نشان دهنده نوعی سلیقه مداری در عرصه سینما خواند و تاکید کرد: باید این نکته را تذکر دهم که در اغلب فیلم‌های موسوم به آثار اجتماعی اکثریت آنها یا به شدت تلخ و سیاه هستند و یا در پرداختن به مسائل بسیار خوش بینانه غلو می‌کنند، این امر نشان دهنده عدم تعادل در این گونه از سینما است.
وی در همین رابطه تصریح کرد: موضوع اصلی آثار اجتماعی باید جامعه باشد، بدون شک جامعه ترکیبی از تلخی و شیرینی‌های موجود است، اگر می خواهیم پرداخت درستی در سینمای اجتماعی داشته باشیم باید به هر دو روی سکه، خوشی و غم به شکلی متعادل نگاه شود و در هیچکدام غلو صورت نگیرد.
این منتقد سینما توجه افراطی به یک ژانر خاص سینمایی را نادرست خواند و افزود: متاسفانه نگاه افراطی در آثار سینمایی که منشا غیر سینمایی دارد، در سالهای گذشته بیشتر باعث تولید آثار شبهه اجتماعی و شبهه کمدی شده است، در همین سینما توجه خاصی به آثار خانوادگی، دینی، مذهبی، دفاع مقدسی و انقلابی نمی‌شود، این اتفاق نقص بزرگی برای سینمای کشور است.
وی حل مشکل تک ژانری شدن سینمای ایران را اینگونه توصیف کرد: این نقص تنها وقتی برطرف می‌شود که تحولی بزرگ در نگاه به سینما و سیاست گذاری‌های کلان آن صورت گیرد. مسئولین فرهنگی باید نسبت به این تحول اقدام کنند تا در نگرش فیلمسازان نیز تصحیحی درست صورت پذیرد.
آذین تداوم سینمای تک ژانری و تک بعدی را ناامید کننده خواند و خاطرنشان کرد: فیلمسازان ما باید با نگاهی بازتر با مسائل جامعه روبرو شوند و در کنار آن ایجاد تنوع در سینما و محک زدن خود به ساخت آثاری متفاوت نیز بیندیشند.