عراق در بحران عمیق خلأ قدرت
معترضان حقیقتا درباره مشکلات عراق نگرانی‌های جدی دارند و معتقدند عراق در وضعیت فساد سیستماتیک قرار گرفته و توان مادی و معنوی عراق در حال غارت است
یک سوم نفت این کشور به آمریکا رایگان واگذار می‌شود و افراد مختلف از چهره‌های سیاسی در حال غارت دو سوم دیگر ذخایر نفتی و درآمد‌های ملی این کشور هستند، به طوری که هنوز شهر‌های عراق سیستم حمل و نقل عمومی اولیه یا حتی مسیل‌های دفع فاضلاب و آب‌های سطحی ندارند و با قطعی پیاپی برق در شرایط بحرانی هستند.
در چنین شرایطی مردم به خیابان‌ها آمدند و اعتراضاتی را برپا کردند، اما متاسفانه در این مدت گروه‌های نفوذی و سمن‌های وابسته به آمریکا رسما در میان راهپیمایان نفوذ کردند و مسیر اعتراضات را به خلع قدرت پیوند زدند و در حال سرنگونی امنیت و سیاست عراق هستند.
خنثی‌سازی کودتای اماراتی در ماه گذشته در بغداد، شناسایی و دستگیری هسته نفوذی عربستان و امارات در میان تظاهرکنندگان برای افزایش تنش و نیز توقیف چندین بسته دلار‌های توزیعی توسط نیرو‌های امنیتی عراق و همچنین ظهور مجدد داعش در استان‌های مهمی از جمله دیاله، شرایط عراق را حساس کرده است.
با این حال، استعفای برهم صالح و معرفی نشدن کاندیدای فراکسیون اکثریت به عنوان نخست وزیر، عراق را وارد فضای جدید سیاسی کرده است.
احزاب شیعی عراق از جمله البنا به رهبری افرادی، چون نوری مالکی، هادی العامری و فالح الفیاض مخالفت خود را با رفتار برهم صالح اعلام کردند.
طبق قوانین عراق پس از هفت روز از استعفای صالح و عدم بازپس گیری آن، رئیس مجلس عراق، رئیس جمهور و رئیس کابینه می‌شود. در چنین شرایطی باید به چند نکته توجه کرد:
الف) بازگشت قدرت به نیرو‌های سنی
نیرو‌های اهل سنت عراق پس از سرنگونی صدام با توجه به سیستم انتخاباتی به نوعی از قدرت کنار رفتند.
هرچند رئیس جمهور عراق از اهل سنت کردستان عراق است، اما انتخاب او به سبب تقسیمات کردی است.
در حقیقت رفتن صدام، قدرت را به اکثریت جامعه عراق داد که بافتی شیعه داشتند.
اهل سنت عراق در قامت پارلمانی باقی ماندند و طراحی واشنگتن برای تجزیه عراق به اقلیم سنی، شیعی و کردی ناتمام ماند.
انتقال قدرت از اکراد به اهل سنت با انتقال مدل استعفای برهم صالح، این احتمال را جدی می‌کند که طرح آمریکایی‌ها به عنوان بازیگر فرامنطقه‌ای عراق، تغییر ساختار قدرت سیاسی این کشور و بازطراحی قانون اساسی عراق و انتقال قدرت از شیعیان به اهل سنتِ عراق است.
در حقیقت شیعه عراق نتوانست و نخواست طرح‌های آمریکا را در این کشور پیاده کند و مرجعیت آن به بزرگ‌ترین چالش آمریکایی‌ها از آغاز اشغال گری تا به امروز تبدیل شده است. عقب ماندن اهل سنت از سیاست و قدرت موجب شد تا این گروه در پارلمان رابطه بهتری با آمریکا و سیاست‌های آن پیدا کند.
ب) بازطراحی کودتا
برکناری «عبدالوهاب الساعدی» معاون سازمان مبارزه با تروریسم عراق بحران سال ۲۰۱۹ را کلید زد. بحرانی که امروز عراق را به مرحله بحران سیاسی رسانده است. با این حال خبر کشف و برخورد با کودتای اماراتی‌ها در عراق در میان خبر تظاهرات و فضاسازی‌های اخیر کمتر مورد توجه قرار گرفت.
این احتمال وجود دارد تا در چنین شرایطی جامعه عراق با ناامیدی از دموکراسی و نگرانی از آینده کشور به سمت شخصیت کاریزماتیک نظامی و امنیتی سوق پیدا کند و خواهان مونوکراسی نظامی شود. همان رخدادی که در دهه ۷۰ صورت گرفت و بغداد را تحویل صدام حسین تکریتی داد. استعفای برهم صالح نه تنها ناامیدی از دموکراسی را در عراق تقویت می‌کند بلکه می‌تواند خلأ جدی قدرت را به سویی ببرد که با اولین کودتا، حکومت بغداد در اختیار چهره‌های نظامی مورد حمایت کاخ سفید و ریاض قرار گیرد.
ج) ظهور مجدد داعش
ظهور مجدد داعش هرچند در چند استان با برخورد سخت مقاومت عراق مواجه شد، اما حاکی از فعالیت مجدد و سازمان‌دهی شده هسته‌هایی است که پیشتر با فروپاشی داعش در موصل، به کوه‌ها و مناطق بیابانی این کشور پناه برده بودند.
این احتمال وجود دارد که با تغییر رهبران داعش، آمریکایی‌ها طرح کانالیزه کردن داعش و گره زدن آشوب‌های عراق به ناآرامی‌های اخیر ایران را در سر دارند.
در چند نقطه از عراق داعش ظهور مجدد داشت، اما در دیاله (استان مرزی عراق با ایران) این ظهور قوی‌تر و با تجهیزات پیشرفته‌ای بود.
داعش در این استان چندین عملیات پیچیده انجام داد و در چند طرح بر آن بود که به مناطق استراتژیک این استان دست پیدا کند، اما با حضور نیرو‌های مردمی شکست خورد.
انتقال بخشی از رهبران داعش از سوریه و عراق به افغانستان و نوار شرقی ایران و ظهور مجدد داعش در استان دیاله عراق در غرب ایران نشان از این دارد که طرح فروپاشی عراق با سیاست جدید آمریکا مبنی بر براندازی در ایران همخوانی دارد و فروپاشی سیاسی عراق می‌تواند خلأ جدی امنیتی را تقویت کند و به قدرت یابی مجدد گروه‌های تروریستی از جمله داعش منجر شود.
به نظر می‌رسد بدترین کار ممکن در عراق استعفای برهم صالح بود. استعفایی که اگر پارلمان آن را بپذیرد، می‌تواند عراق را به یک جنگ قدرت و حتی جنگ داخلی هدایت کند و فضای عراق را به دوران ۲۰۰۴ ببرد.