کافه یک طلبه‌ پاتوق توریست های خارجی و جوانان!

سید هادي حسيني از طلاب اصفهاني است كه در کنار درس و بحث طلبگی حوزه های علمیه، کافی شاپ کوچکی را در نزديكي ميدان امام اصفهان راه اندازی کرده است. گفتگوي كوتاهي را با این طلبه جوان در مورد نسبت طلبگي با كافه داري و شغلي كه براي خود برگزيده است، داشته ایم که متن آن در ادامه می آید.
 

برای شروع کمی از زندگی و تحصیلاتتان بگویید.

سیدمحمدهادی هستم و در یکی از روزهای خدا در یک خانواده دوست داشتنی به دنیا آمدم. در زمان جنگ، کردستان بودیم و بعد از آن به بیشتر استان های ایران، همراه خانواده سفر داشتیم و در برخی از آنها زندگی کرده ایم؛ به قول معروف "دنیا دیده بهتر از دنیا ندیده است".
 

در دانشگاه رشته اقتصاد خواندم و بعد از آن به حوزه علمیه رفتم، بخشی از دوران طلبگی ام را در قم بودم و بخشی را در اصفهان، اما چون همسرم اهل اصفهان بود، آخر به اصفهان برگشتم و فعلا در این شهر تحصیل، کار و زندگی می کنم.
 

خب! طلبگی کجا و کافی شاپ کجا؟ چه شد که کافه دار شدید؟

تقریبا در تمام دوران درس خواندنم چه آنوقت که دانشجو بودم و چه حالا که طلبه هستم، کار کرده ام! از بازاریابی و مسافرکشی تا پرواز تفریحی و خبرنگاری. به نظرم جوهره انسانی کار است. اهل بیت هم با آنکه به درآمد خود چندان نیاز نداشتند، کار می کردند و ماحصل آن را می بخشیدند به فقرا.
 

بعد از اینکه مجدد به اصفهان آمدم، همسرم کمی سرمایه داشت که می خواستیم کاری راه بیندازیم. چند گزینه مطرح شد، یکی تریا ، یکی فست فود، یکی شرکت تجاری و یکی هم کافه! خیلی فکر کردیم و با اهل فن مشورت داشتیم، نتیجه اش راه اندازی کافه شد. البته در این تصمیم گیری یکی از دوستان خوبم –که او هم طلبه است- به نام میلاد بسیار موثر بود. میلاد علاقه مند به راه اندازی کافه بود اما سرمایه لازم را نداشت و خلاصه این شد که ما هم به کمک دوستم میلاد، کافه دار شدیم.
 

بین این همه شغلی که نام آوردید، کافه چه ویژگی داشت که انتخاب کردید؟

به نظرم طلبه باید در بین مردم باشند با آنها کار کند و با آنها زندگی کند. هرچه ارتباطش با لایه های مردم بیشتر باشد، اثرگذاری اش هم بیشتر است. با این طرز فکر طبیعی است که شغلی برایم بهتر است که ارتباط بهتر و بیشتری با مردم به ویژه جوان ها داشته باشد و این فرصت به خوبی در کافه ایجاد می شود. اینجا جوان ها با فکرها و تیپ های مختلف می آیند و ساعتی از روز خود را در آن سپری می کنند، این بهترین فرصت برای یک طلبه است.
 

یعنی با آنها صحبت می کنید؟

کارمان چندین بخش دارد! یکی آن است که بهترین قهوه را برای مشتری دم کنم و بهترین پذیرایی را از او داشته باشم، خب! او به اینجا آمده و هزینه می کند که بهترین خدمات را دریافت کند.
 

بخش دوم در تبلیغ غیرزبانی است! مطمئنم که بهترین راه تبلیغ، راه عملی است. وقتی مشتری می بیند که –کافه دار- با یک چهره مذهبی پیش می آید و با خوش اخلاقی از او پذیرایی می کند و هوای او را دارد، این خودش کشش و جذب ایجاد می کند.
 

بخش سوم که بیشتر برای مشتریان دایم و همیشگی جواب می دهد همان گفتگوی زبانی است که در کافه ما بسیار رواج دارد.
 

شما به مشتریانتان می گویید که طلبه هستید؟

اغلب آنها در لحظه اول متوجه تفاوت کافه دار با دیگر کافه هایی که دیده اند، می شوند و برخی از آنها خودشان علت این تفاوت را می پرسند؛ خب! من هم در جواب می گویم که ما طلبه هستیم و این معمولا می شود سرآغاز یک دوستی و ارتباط بیشتر. الان اغلب مشتریان ما می دانند که باریستای آنها یک طلبه جوان است و شاید خیلی هایشان به همین خاطر اینجا می آیند. بسیاریشان هم ساعات خلوت را انتخاب می کنند تا بیشتر بتوانیم گفتگو کنیم.
 

در طراحی کافه هم سعی کرده اید که عقاید خود را نشان دهید؟

نه! همینطور که می بینید، فضا و دکور کافه کاملا کلاسیک و عاشقانه است، بجز همین چند عکس که از شاعران، بازیگران، اندیشمندان و سیاستمداران مشهور زده ایم و کمی جنبه اجتماعی به کافه داده دیگر هیچ المان مذهبی یا اعتقادی به کار نرفته است. در برخورد و نوع پذیرایی هم تفاوتی بین مهمانانی که ظاهر مذهبی دارند و مثلا دخترخانمی که در عرف به او بی حجاب می گویند، نداریم. همه شان برای ما محترم و عزیزند چرا که معتقدم دل همه جوانان ما متوجه خداوند، معنویت و انقلاب است. به قول رهبر عزیزمان "اینها یک نقص ظاهری دارند" مثل خود من که نقص باطنی دارم. حالا این مفهوم در کافه ما بسیار احساس میشود.
 

چطور احساس می شود؟

ما مشتریان دایم زیادی داریم از خانم هایی که به قول معروف شل حجابند و یا آقا پسرهایی که تیپ ظاهریشان مذهبی نیست! می آیند و بسیاری اوقات سر گپ بین مان باز می شود. خیلی وقت ها سوالات شرعی و یا اعتقادی شان را می پرسند و یا حرف ها و درد دل هایشان را می گوند. آن وقت است که می بینیم چه قلب های همراهی و چه باطن های تشنه ای دارند. فقط به خاطر یک دیوار توهمی بین ما و آنها فاصله ایجاد شده است که خدارا شکر این دیوار در کافه برکه فرو ریخته و همه ما یکی شده ایم.
 

شما برای درست کردن قهوه و دیگر نوشیدنی ها آموزش هم دیده اید یا خودتان تجربی کار کرده اید؟

دین ما دستور داده که انسان هرکاری را می خواهد انجام بدهد باید با علم و اتقان باشد. به همین خاطر بنده هم قبل از راه اندازی کافه به دنبال استاد بودم. خدا را شکر با یکی از اعضای خوب انجمن قهوه اروپا که داور فینال مسابقات باریستای ایران هم بود، آشنا شدم و نزد ایشان دو دوره متفاوت و تخصصی را گذراندم، این آشنایی یکی از لطف های خدا به ما بود چرا که ایشان همیشه و با همه وجود هوای ما را داشته اند.
 

به گزارش  598 ، امروز کافه برکه در اصفهان یکی از معدود کافه های تخصصی و حرفه ای در بحث قهوه است و منوی تخصصی قهوه داریم! در همه تبلیغاتمان هم می نویسیم که اولین و تنها بروبار این شهریم!

برای مخاطبین کمی هم درباره بروبار توضیح بدهید.

بروبار (brew bar) به سبک جدیدی از کافه ها در دنیا گفته می شود که در آن با دستگاه های مختلف و به شیوه های تخصصی قهوه را دم می کنند و دیگر از دستگاه تجاری اسپرسو یا خبری نیست و یا در حاشیه کار است. در این سبک، قهوه طعم ها و عطرهای متفاوتی پیدا می کند که برای همه سلیقه ها جذاب است. در ایران تعداد انگشت شماری کافه هستند که این دستگاه ها را وارد کرده و بار قهوه را راه اندازی کرده اند.
 

شما همچنان مشغول درس و بحث طلبگی هستید؟

بنده خودم را طلبه نمی دانم، طلبگی یک بار مسئولیت و یک هویت بزرگ دارد که برای قد و قواره کوچک من خیلی بزرگ است. بهتر است بگویم که مشغول تحصیلات حوزوی هستم. رسایل، مکاسب را در قم تا نیمه خواندم و حالا که به اصفهان آمدم دنبال درس و استاد می گشتم که خدا را شکر با کمک یکی از مشتریان، استاد و مدرسه خوبی را هماهنگ کردم. از ترم آینده هم انشالله صبح ها کلاس و درس و بحث را با جدیت مشغولیم، بعد از ظهر ها هم به دنبال رسالت طلبگی ام در کافه.
 

از طرف دوستان روحانی یا دیگران چه واکنش هایی به راه اندازی کافه شما شده؟

هشتاد درصد واکنش ها مثبت بوده، از دوستان مذهبی و حتی روحانیون عزیزی که به کافه ما می آیند و آنقدر از این حرکت تعریف و تمجید می کنند که خجالت زده می شویم. البته بیست درصدی هم بوده اند که موافق این کار نبوده و گاها کنایه هایی را هم می زنند، اما چون می دانم همان ها هم از سر دلسوزی است، ناراحت نمی شوم.
 

البته یک طیف هم هستند که از ورود یک طلبه به این فضا بسیار ناراحت و خشمگین شده اند، در صفحات مجازی و واقعی بسیار سعی کرده اند که ما را تخریب کنند. تهمت می زنند، مشتریان مان را منصرف می کنند، برایمان مشکل ایجاد می کنند، تبلیغات مان را تخریب کرده اند و... اما چون می دانم که دارم به وظیفه ام عمل می کنم و کار برای خداست، پس خستگی و ناراحتی معنا ندارد. به قول حافظ عزیز "وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم ، که در طریقت ما کافریست رنجیدن."
 

در آخر نکته ای یا خاطره ای زیبا که برایمان نقل کنید هست؟

در این مدت خاطرات بسیار زیبای زیادی دارم، از خانم بی حجابی که نگران نماز نخواندن دخترش بود تا مسیحی ای که سوالات اعتقادیش را می پرسید یا مشتری خوبی که برای آمدن به کافه ما پول قرض کرده بود و توریست های آلمانی که کتاب گوته را به ما هدیه دادند!