حفظ و ایجاد انگیزه در پشتوانه‌های جوان با فرآیند انتخابی تیمهای ملی کشتی
کشتی‌گیران باید بدانند برای راهیابی به تیم‌ملی و حضور در المپیک باید چه مسیری را طی کنند تا بارقه امید در دل تمام سرمایه‌های کشتی کشورمان زنده و روشن باقی بماند. این موضوع دو حسن بزرگ دارد. اول اینکه در این‌صورت حتی قهرمانان بزرگی مثل حسن یزدانی هم می‌دانند که برای رسیدن به دوبنده تیم‌ملی باید یک مسیر مشخص را طی کنند، پس مجبور هستند بدن خود را همواره در حد معقولی از آمادگی نگه دارند. در چنین شرایطی، ماجرای مهدی تقوی تکرار نمی‌شود که بعد از مدال طلای سال ۲۰۰۹ جهان تمریناتش را رها کرد و برای حضور در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۰ مسکو بدون اینکه از فیلتری عبور کند، صرفا به پشتوانه مدالی که از سال قبل به دست آورده بود، دوبنده تیم‌ملی به او اهدا شد و نتیجه‌اش هم چیزی جز شکست در آن رقابت‌ها نبود.
طبیعتا این مسیر باید برای کشتی‌گیران بی‌مدال و کشتی‌گیران عنوان‌دار متفاوت باشد. حسن دیگری که فرآیند انتخاب ملی‌پوشان دارد این است آنهایی که کنار گذاشته می‌شوند دلیل انتخاب نشدن خود را می‌دانند و برای سال‌های بعدی انگیزه لازم را خواهند داشت. کشتی‌گیری که دلیلی برای کنار گذاشته شدن خود پیدا نکند قطعا انگیزه‌اش برای سال‌های آتی از بین خواهد رفت.
این نکته نیز حائز اهمیت است که وضعیت جسمانی، فنی و روحی کشتی‌گیران بی‌مدالی که می‌خواهند جای مدال‌داران وزن خود را بگیرند باید بر اساس معیارهایی نظیر آمادگی جسمانی، روحی و فنی و شاخص‌های علمی مورد بررسی قرار بگیرد تا در صورت شایستگی مجوز حضور در مرحله آخر انتخابی تیم‌ملی و رقابت با قهرمان جهان و المپیک را به دست بیاورد.
در واقع یک کشتی‌گیر مدعی که مدال جهانی و المپیک ندارد باید بداند برای اینکه شانس مبارزه بر سر دوبنده تیم‌ملی با قهرمان جهان و المپیک را به دست بیاورد باید حتما خودش را بر اساس معیارهای آمادگی جسمانی، فنی و روحی به سطح جهانی برساند تا کادرفنی این ریسک را بپذیرد که یک کشتی‌گیر صرفا مدعی و بدون مدال را به یک کشتی‌گیر عنوان‌دار که مدال جهانی و المپیک دارد، ترجیح دهد.