قصه تلخ این‌روز‌های فوتبال ما/ از فحش به ناموس تا بغض‌های فروخورده

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، دقایقی پس از پایان دیدار دو تیم پرسپولیس و ماشین‌سازی تبریز، رسول خطیبی مقابل خبرنگاران ایستاد و با بغضی فروخورده گفت: «چرا به مادرم فحش دادند؟ علی علیپور، پنالتی خود را خراب کرده، در این میان، مادر من چه تقصیری دارد؟ او مادر دو شهید و دو جانباز است. اگر چنین مادرانی نبودند، همین آدم‌هایی که فحاشی می‌کنند، می‌توانستند امنیت داشته باشند و به ورزشگاه بیایند؟»

صد البته حق با رسول خطیبی است. واقعا گناه مادران چیست که باید افرادی با پایین‌ترین سطح فرهنگ این مملکت، دهان خود را باز کرده و از روی سکو‌ها به ذات پاک‌شان توهین کنند؟ فحش‌های ناموسی چه ارتباطی به فوتبال دارد؟ آن‌هایی که به خاطر یک مساوی، یک باخت، یک موقعیت از دست رفته، یک شادی گل و... به ناموس دیگران توهین می‌کنند، چطور با وجدان خود کنار می‌آیند؟ این افراد، چطور زندگی می‌کنند؟ بعد از سر دادن فحش ناموس به دیگران، با چه رویی به صورت مادر، خواهر و ناموس خود نگاه می‌کنند؟

پاک کردن فضای استادیوم‌ها و جامعه از فحش ناموسی، از دست کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال خارج شده و به یک عزم جدی برای ایجاد تغییر در فرهنگ عامه نیازمند است. هر فردی باید از خودش شروع کرده و این اقدام زشت و غیرقابل دفاع را محکوم کند. فوتبال با هر نتیجه‌ای که در آن رقم بخورد، با قهرمانی هر تیم و هر رنگی، ارزش فحش‌های ناموسی را ندارد.

نسل افرادی که به استادیوم می‌روند، عوض شده و حالا این وظیفه خطیر برعهده نسل جدید است تا یکبار برای همیشه، فحش ناموسی را از همه ورزشگاه‌ها برچیند. این اتفاق زشت، پایانی جز بغض و اندوه ندارد.‌ای کاش بدانیم در اتفاقات داخل استادیوم، مادران و خواهران کاملا بی‌گناه و بی‌تقصیر هستند.

فهم این موضوع، گام نخست و ایجاد تغییر از خود، گام بعدی برای خداحافظی همیشگی فوتبال با فحاشی ناموسی است.