بیماری ایدز را بیشتر بشناید
علایم ابتدایی ایدز (۲ تا ۶ هفته اولیه)
بیشتر افرادی که آلوده به ویروس اچ‌آی‌وی می‌شوند، دو تا شش هفته پس از گرفتن ویروس علایمی شبیه سرماخوردگی یا آنفلوآنزا را تجربه می‌کنند. تقریبا ۸۰ درصد افراد اچ‌آی‌وی مثبت، به مدت چند هفته این علائم را تجربه می‌کنند: «تب – گلودرد - خارش بدن» این علائم لزوما به معنای آلوده شدن به ویروس نیست، زیرا چنین علائمی ممکن است، بر اثر بیماری‌های دیگر نیز بروز کنند، مگر آن که فرددر فاصله کوتاهی پیش از آن رفتار پرخطر (مانند رابطه جنسی با ریسک بالا یا استفاده از سرنگ مشترک) انجام داده باشد. این علایم نشانه مبارزه سیستم ایمنی بدن با ویروس هستند، اما پس از یک دوره کوتاه چند هفته‌ای اچ‌آی‌وی دیگر تا سال‌ها هیچ علایمی برای بیمار ندارد.
دوران پنجره (۴ تا ۱۲ هفته)
در بیماری‌های ویروسی مثل انواع هپاتیت و ایدز فاصله زمانی بین ورود عامل بیماری‌زا به بدن تا زمان توان تشخیص آن بیماری توسط آزمایشگاه (مثبت شدن آزمایش به دلیل وجود مقدار کافی پادتن ترشح شده در خون) دوران پنجره گفته می‌شود که ممکن است تشخیص آن تا ۱۲ هفته بعد از آلوده شدن زمان ببرد. البته این دوره ممکن است در بیمارانی که مبتلا به هپاتیت یا بیماری‌های خودایمنی باشند طولانی‌تر باشد.
دوران نهفتگی (۳ تا ۲۰ سال)
پس از علایم اولیه، بیمار وارد مرحله‌ای به نام دوره نهفتگی، HIV بی‌نشانه یا HIV مزمن می‌شود. این مرحله از HIV می‌تواند بدون هیچ گونه درمانی از حدود سه سال تا بیش از ۲۰ سال به طول بینجامد. اگرچه معمولاً در ابتدای بیماری هیچ علایمی مشاهده نمی‌شود یا علامت‌های خیلی کمی دیده می‌شود، اما در نزدیکی پایان این مرحله بسیاری از افراد دچار تب، کاهش وزن، مشکلات گوارشی و درد‌های عضلانی می‌شوند. بر این اساس این که برخی در ماجرای لردگان ادعا می‌کنند این ابتلا بعد از استفاده بهورز از سرنگ آلوده به وجود آمده با شرایط بالینی بیماری همخوان نیست.
نکاتی برای زندگی با مبتلایان به ایدز
بهترین مکانی که بیماران مبتلا به ایدز می‌توانند مورد مراقبت قرار بگیرند، در خانه خود و در میان افرادی است که آن‌ها را دوست دارند. در سراسر دنیا افراد زیادی با این بیماری زندگی می‌کنند و می‌توانند برای مدت طولانی یک زندگی فعال و پربار داشته باشند. اگر به عنوان شریک زندگی، خانواده یا دوست با فرد مبتلا به ایدز زندگی می‌کنید، نکات زیر را در خاطر داشته باشید:
به طور مرتب با پزشک فرد مبتلا در ارتباط باشید تا از آخرین مراحل درمان و مراقبت مورد نیاز بیمار مطلع شوید.
یادتان باشد که ویروس اچ‌آی‌وی از طریق هوا، غذا، آب، قاشق و بشقاب و لیوان، نشیمنگاه توالت، حشرات، حیوانات خانگی و هر چیزی که آغشته به خون، منی، ترشحات واژنی یا شیر پستان فرد مبتلا نباشد، منتقل نمی‌شود.
شما از طریق ادرار، مدفوع، استفراغ، آب بینی، بزاق و عرق فرد مبتلا، آلوده به ویروس اچ آی‌وی نخواهید شد مگر آن که این موارد به خون بیمار آغشته باشند.
شما می‌توانید به غذا خوردن، لباس پوشیدن و حتی توالت و حمام کردن بیمار کمک کنید، بدون این که خودتان در خطر ابتلا به ویروس قرار بگیرید. گرفتن دست، بغل کردن، ماساژ دادن و هرگونه تماس دیگری با فرد مبتلا هیچ خطری برای شما ندارد و حتی برای حمایت عاطفی فرد مبتلا توصیه می‌شود.
با توجه به این که بیمار مبتلا به ایدز سیستم ایمنی ضعیفی دارد، همیشه یادتان باشد که پیش از تماس با بیمار دستان تان را بشویید تا باعث انتقال بیماری‌های دیگر به او نشوید.
اگر سرماخوردگی یا آنفلوآنزا گرفته‌اید، مدتی از فرد مبتلا به ایدز دور شوید؛ بدن این بیماران گاهی حتی توان مقابله با یک سرماخوردگی ساده را ندارد.
مهمترین رکن اساسی مرتبط با اچ‌آی‌وی، پذیرش جامعه و خانواده است. این بیماری فقط از راه تماس جنسی، ترزیق و مادر به نوزاد منتقل می‌شود.
روزنه‌های درمان ایدز
شاید در یک یا دو دهه پیش ایدز یک بیماری هولناک غیر قابل درمان بود، اما با پیشرفت علم پزشکی امروزه شاهد درمان اغلب بیماری‌ها هستیم و روزنه‌های امیدی برای درمان ایدز باز شده است. خوشبختانه دارو‌های این بیماری که بعضی از آن‌ها بسیار گران هم هستند در کشور ما رایگان است. یادتان باشد که روحیه بالا، امید به زندگی و بازگشت به جامعه از مهمترین مولفه‌های کمک کننده به راه‌های درمان بیمار است. بیماران مبتلا به ایدز نیاز به ترحم ندارند، نیاز به برخورد یکسان دارند و همه افراد جامعه می‌توانند در کنترل این بیماری موثر باشند. دیده تحقیر آمیز و بی اطلاعی از بیماری، منجر به پیشرفت بیماری می‌شود. با پیشرفت بیماری امکان درمان و درصد بهبود کاهش می‌یابد؛ بنابراین بهتر است با الگوسازی و روان درمانی مناسب همراه این بیماران باشیم و آن‌ها را در بهبود هر چه سریع‌تر و بازگشت به زندگی عادی یاری کنیم.