جامعه جهانی و بی‌توجهی به "ورزش افغانستان"
به گزارش گروه بین الملل ، پس از سقوط طالبان، جهان با میلیاردها دلار به افغانستان آمد و جامعه‌ی جهانی در عرصه‌های مختلف برای افغانستان برنامه‌های ظرفیت‌سازی راه‌اندازی کرد اما، در این میان، ورزش افغانستان حتی در حاشیه برنامه‌های توسعه‌ای جهان در افغانستان نیز قرار نداشته است.
هر چند گفته می‌شود که تیم‌های بازسازی ولایتی در برخی از شهرها در ایجاد اماکن ورزشی کمک کرده‌اند، اما واقعیت این است که هیچ کمکی برای ایجاد زیربناها در ورزش افغانستان نشده است.
با همه این اوصاف، افغانستان در سال‌های اخیر در هیچ عرصه‌ای جز ورزش نتوانسته بدرخشد. پرچم افغانستان در کم‌تر عرصه دیگری در نقاط دیگر جهان به اهتزاز درآمده و ورزشکاران مدال‌های گوناگون را با خود به افغانستان انتقال دادند.
علاوه بر این، ورزش به تنهایی عامل وحدت میان اقشار مختلف در افغانستان بوده است. همه اقوام ساکن در این کشور را کنار هم به خوشحالی واداشته و هر نتیجه منفی ورزشکاران، اقوام مختلف را در کنار هم ناراحت ساخته است.
اکنون پس از گذشت نزدیک به دو دهه از توجه جهان به افغانستان و با کم‌شدن این توجهات، به نظر می‌رسد که سیاست‌مداران در داخل و کمک‌کنند‌گان در خارج از افغانستان به این نتیجه رسیده‌اند که سرمایه‌گذاری در عرصه‌های ورزشی می‌توانست موجب ایجاد حتی فضای سیاسی متفاوت در افغانستان شود.
تنها نکته قابل وصف در دو دهه گذشته سفر میشل پلاتینی رئیس کنفدراسیون فوتبال اروپا (یوفا) در شهریور سال ۱۳۹۲ به کابل بود. او در آن زمان وعده کرد که برای رشد فوتبال در افغانستان حمایت‌های اروپا را جذب می‌کند. اما با وجود وعده‌های پلاتینی هنوز لیگ برتر افغانستان غیر متمرکز و تنها در کابل برگزار می‌گردد. بی‌تردید می‌توان گفت که لیگ برتر فوتبال افغانستان شاید از محدود لیگ‌های متمرکز در جهان باشد.
پلاتینی گفته بود: «وظیفه من به عنوان رییس فدراسیون فوتبال اروپا این است که به رشد فوتبال فکر کنیم و حمایت از فوتبال افغانستان در همین راستا است. این‌جا هستیم تا فوتبال افغانستان را حمایت کنیم و قدم بعدی به برنامه‌های ریاست فدراسیون فوتبال افغانستان و توانایی بازیکنان بسته‌گی دارد.»
اما به نظر می‌رسد از یک‌سو پس از سفر پلاتینی، او به وعده‌هایی که داده بود عمل نکرد و از سویی هم مشکلات درون‌سازمانی در فدراسیون فوتبال، اروپایی‌ها را از سرمایه‌گذاری در فوتبال افغانستان ناامید ساخت.
افغانستان در رشته‌های رزمی، کریکت، فوتبال، فوتسال و کشتی در سال‌های اخیر حرف‌هایی برای گفتن داشته است. جهان دست‌آوردهای افغانستان را می‌بیند. جهان به خوبی اطلاع دارد که ورزشکاران افغانستان بدون هر گونه امکانات، اما با دست‌آورد به کشورشان باز می‌گردند.
جهان هرگز حساب ویژه روی هیچ رشته ورزشی در افغانستان باز نکرد. شماری از ورزشکاران افغانستان با هنر و هزینه شخصی به پیش می‌روند. مشکلات سیاسی، جنگ و زدوبندهای درونی باعث شد تا حکومت افغانستان نیز فرصت چندانی برای حمایت از ورزشکاران افغانستان نداشته باشد.
اما به نظر می‌رسد با توجه به رشد فوتبال، کریکت و دیگر رشته‌های ورزشی، دیپلماسی ورزشی بتواند پاسخ‌گو باشد. با توجه به تمرکز نه چندان جدی حکومت و نبود حمایت مالی ورزشکاران، به نظر می‌رسد که نهادهای ورزشی می‌توانند در این زمینه از فرصت‌هایی که جهان برای افغانستان میسر می‌سازد استفاده کنند.
هنوز ظرفیت جذب کمک‌های بیش‌تر به ورزش افغانستان موجود است. هنوز جهان افغانستان را فراموش نکرده است. هنوز کشورهای مختلف به نسل جوان و تغییرآفرین افغانستان باورمندی دارند.
با این حساب می‌توان با کمی دیپلماسی بیش‌تر در عرصه ورزش و ایجاد روابط بیش‌تر و گسترده با جهان در عرصه ورزش به پیش‌رفت رشته‌های مختلف ورزشی در افغانستان بیش از امروز امیدوار بود.