معلولیتم را دوست دارم/الهام با یک پا زیباتر است

به گزارش خبرنگار گروه جامعه ، الهام یک پا ندارد، از چند سال پیش هم تصمیم گرفت بدون استفاده از پای مصنوعی و با همان یک پا در جامعه حاضر شود. این روز‌ها مردم شهر بیرجند دیگر با دیدن الهام پدید دختر سی و یک ساله شهرشان که یک پا ندارد و از ورزشکاران موفق شهرشان است تعجب نمی‌کنند.

الهام می‌گوید: چهارساله بودم که مادرم مرا به استخر برد، هیچ وقت آن روز را فراموش نمی‌کنم. بچه‌ها از من می‌ترسیدند، انگار یک موجود غیرطبیعی از یک سرزمین دیگر بودم. اما مادرم و تک تک اعضای خانواده اش با من طوری برخورد کردند که هیچ وقت به خاطر معلولیتم گوشه گیر نباشم و از اینکه قرار است میان مردم باشم و شاید قضاوت شوم ترسی به دلم راه ندهم.

او ادامه می‌دهد: اگر حمایت‌های خانواده‌ام نبود شاید این روز‌ها موفقیت را به چشم نمی‌دیدم، از همان بچگی در مهد کودک مادرم به مربی‌ها می‌گفت: مرا در گروه‌های سرود و نمایشی وارد کنند، همین رفتن روی صحنه به من اعتماد به نفس داد. رفتن روی صحنه نمایش یعنی هنردرمانی آن هم درمانی که باعث می‌شود اعتماد به نفس یک معلول بیشتر شود.

من و یک پای سالم

تا زمانی که الهام وارد دانشگاه نشده بود او با پای مصنوعی این طرف و آنطرف می‌رفت، پایی که از یک سال ونیمگی همراهش بود. دختر جوان می‌گوید:در مدرسه نوع راه رفتنم با بقیه دانش آموزان فرق داشت، اما هیچ کس نمی‌داست یکی از پاهایم مصنوعی است تا اینکه وارد دانشگاه شدم و زمان دفاع از پایان نامه ام فرا رسید. نه به خاطر اینکه بخواهم حس ترحم افراد را به خودم جلب کنم، فقط به این خاطر که نشان دهم یک دختر معلول می‌تواند با وجود معلولیت و محدودیتی که دارد پیشرفت خیلی خوبی در زندگی اش داشته باشد.

زندگی با ورزش شیرین‌تر است

این روز‌ها الهام پدید کارمند بهزیستی شهر بیرجند است و پس از گذراندن دوره کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی در مقطع دکتری رشته مدیریت دولتی مشغول تحصیل است. اما موضوعی که باعث شد به سراغ الهام پدید برویم، زندگی ورزشی اوست. دختری که با یک پا در ششمین دوره مسابقات سنگ نوردی قهرمانی کشور معلولان، جانبازان، کم بینایان و نابینایان مقام اول را به خود اختصاص داد.

زندگی ورزشی الهام جوان و اینکه چه طور پایش به ورزش آن هم ورزش قهرمانی باز شد نیز داستان جالبی دارد که او درباره اش اینطوری می‌گوید:من خانواده‌ای ورزشکار دارم، پدرم بازنشسته ارتش است و به خاطر شغلش همیشه در خانه وسایل ورزشی داشتیم، یکی از برادرهایم کوهنورد است وخواهرم معلم ورزش.

از دوران مدرسه وارد رشته ورزشی شنا شدم، اما خب در این رشته آنچنان توفیقی نداشتم، درمدرسه هم والیبال بازی می‌کردم و مدتی هم در ورزش دو میدانی رشته پرتاب وزنه بودم، اما دست تقدیر باعث شد پای من به ورزش سنگ نوردی باز شود آن هم به عنوان اولین زن معلول.

اما داستان سنگ نوردی الهام پدید چیست؟

او می‌گوید:سال ۸۸ بود، یک روز درحال عبور از مقابل باشگاه سنگ نوردی بودم که چشمم به صفحه سنگ نوردی داخل باشگاه افتاد، ناخودآگاه به داخل کشیده شدم. مربی باشگاه را از قبل می‌شناختم، بعد از سلام واحوالپرسی به او گفتم می‌خواهم وارد این رشته ورزشی شوم. تا آن زمان حتی آقایان معلول هم در این رشته وارد نشده بودند چه برسد به خانم‌ها، البته شاید معلولان به صورت انفرادی و گم نام این ورزش را انجام می‌دادند. به همین خاطر پذیریش این موضوع برای خانم مربی آسان نبود، اما وقتی شور و اشتیاق مرا دید قبول کرد تا این ورزش را به صورت حرفه‌ای آموزش ببینم و قدم به راه جدیدی درزندگی ام بگذارم.

پدید ادامه می‌دهد:از آنجایی که دستان خیلی قوی دارم از همان روز اول که وارد این رشته ورزشی شدم توانستم خودم را خوب نشان بدهم و هر روز پیشرفت کنم. از همان سال این رشته را آغاز کردم و حالا، سه سالی است که به صورت حرفه‌ای کارم را ادامه می‌دهم.

حالا چند سالی است که فدارسیون کوهنوردی مسابقات سنگ نوردی معلولان را برگزار می‌کند، کاری که با همت و پیگیری یکی از معولان کرجی به نام حسن میرزاحسینی رخ داد و در سه سال گذشته که این مسابقات با حضور خانم‌ها نیز برگزار شده الهام پدید موفق شده است هر سه سال نفر اول مسابقات شود و جوایز را به نام خودش درو کند.

او می‌گوید: از این که توانسته‌ام در این رشته بدرخشم خوشحال هستم، آرزویم این است که در پار المپیک ۲۰۲۸ که قرار است ورزش سنگ نوردی هم وارد مسابقات شود حضور داشته باشم و برای کشورم سنگ تمام بگذارم.

من و معلولیت و رفقایم

اما فعالیت‌های ورزشی این دختر جوان بیرجندی به این جا ختم نمی‌شود و او موفق شده چند خانم دیگر را که دچار معلولیت هستند با ورزش آشنا کند و تغییری در زندگی آن‌ها ایجاد کند. الهام می‌گوید:مدتی قبل خانم جوانی بامن تماس گرفت و گفت: به خاطر یک بیماری قدرت حرکت یکی از پاهایم را از دست داده ام. این موضوع باعث شده افسردگی بگیرم و خانه نشین بشوم. تصمیم گرفته‌ام دیگر راه نروم تا دو فرزندم و اقوام و آشنایان مرا در این وضعیت نبینند. اما حالا از این زندگی خسته شده‌ام. حرف‌های زن جوان را که شنیدم تصمیم گرفتم هرطوری که شده به او کمک کنم، چندین جلسه با او گذاشتم و حالا خوشبختانه این زن جوان که جزو بهترین دوستانم شده زندگی خیلی خوبی را تجربه می‌کند، ورزش می‌کند، دفتر بیمه‌اش را دوباره راه انداخته و انسان موفق‌تری نسبت به قبل شده است.

او ادامه می‌دهد: سه خانم معلول دیگر هم از تهران، قزوین، مشهد هستند که با آن‌ها در ارتباط بودم و خوشبختانه دو نفر از آن‌ها توانستند در این دوره از مسابقات سنگ نوردی شرکت کنند و یک نفر دیگر برای دوره بعدی وارد مسابقات می‌شود.

بفرمایید تماشای تئاتر خرداد

اما اگر فکر می‌کنید که این تمام فعالیت‌های الهام جوان است باید بگویم که خیر، او کار تئاترهم انجام می‌دهد، کاری که به گفته خودش از بچگی با آن آشنا شده و جزئی از وجودش را تشکیل داده است.

او می‌گوید: تئاتر را از مهد کودک شروع کردم، اما سال‌ها به سراغ این علاقه نرفتم تا اینکه در سال ۹۴ در جشنواره منطقه‌ای تئاتر معلولین که در مشهد برگزا تئاتری را به نام شازده کوچولو اجرا کردم و موفق شدم جایزه بهترین بازیگر زن را بگیرم. دوره بعدی این جشنواره در سال ۹۶ در شهرخودمان بیرجند برگزار شد و موفق شدم جایزه بهترین بازیگر زن را بگیرم که اسم این نمایش خرداد بود.

البته در سال ۹۵ هم یک تئاتر به نام طهران معجزه ندارد و در سال ۹۷ تئاتر زندگی به وقت برنگشتن هم در جشنواره تئاتر‌های استانی که همه قشر جامعه شرکت داشتند را روی صحنه بردم و خوشبختانه توانستم جایزه نفر دوم و سوم را به عنوان بهترین بازیگر زن در این دونمایش به دست بیاورم.

حالا هم تئاتر خرداد را داریم، یک نمایش مستند درمورد معلولان و نوع برخورد جامعه با آنها، کاری که مونولوگ است و می‌گوییم ما مثل بقیه مردم هستیم. خرداد در سالن گلبانگ شهر بیرجند از از ۱۶ تا ۲۶ اردبیهشت روی صحنه می‌رود و ما منتظر حضور مهمانان عزیز هستیم.

ماباید بخواهیم

در پایان حرفمان با الهام پدید به اینجا می‌رسد که او دوست دارد در حوزه فعالیت‌های اجتماعی معلولان فعالیت داشته باشد. الهام در این باره می‌گوید: در شهرمان بیرجند چند انجمن معلولین مشغول فعالیت هستند، تمام تلاش ما این است که تا فرادی که تازه دچار معلولیت شدند و یا بچه‌هایی که معلولیت دارند و قرار است وارد جامعه شوند با کمک ما با مشکلاتی که من و هم نوعانم با آن‌ها روبه رو بودیم مواجه نشوند.

این دختر ورزشکار در ادامه اضافه کرد:من همیشه حرفم این است، من و دوستان دیگر در انجمن‌ها برای پیشرفت کار معلولان و مناسب سازی فضای شهری تلاش خود را می‌کنیم، اما متاسفانه تا زمانی که هم نوعان من از خانه بیرون نیایند و با حضور در ادارات و فضای شهری به مسئولان نشان ندهند که فضا مناسب سازی نشده است هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد. ما باید خودمان بخواهیم تا مسئولان از کمبود‌هایی که درجامعه برای معلولان وجود دارد باخبر شوند.

گزارش از جعفر پاکزاد