«شهر نوازندگان سفید» تقابل زیبایی و مرگ را به تصویر می‌کشد
«شهر نوازندگان سفید» دو راوی دارد راوی نخست علی شرفیار است که در متن رمان به‌عنوان نویسنده و شاعر معرفی می‌شود و در پایان به اصرار چندتن از قهرمان‌های همین رمان زیر بار نوشتن این کتاب می‌رود؛ راوی دوم شخصیتی به نام جلادتِ کفتر است که قهرمان اصلی رمان نیز محسوب می‌شود و به مدد موسیقی و با تجربه‌های اشراقی که از سر می‌گذراند، شخصیت‌های فرعی رمان را به شهر نوازندگان سفید می‌رساند.
نبود نظم زمانی، حضور نویسنده در داستان، دیدار و گفت‌و‌گوی شخصیت‌ها با نویسنده، عدم قطعیت، بی‌ثباتی و چندپارگی شخصیت‌ها، چندصدایی و چندروایتی‌بودن، ساختار چندپاره و ترکیبی، شروع نامرسوم و مدور بودن از جمله این ویژگی‌های این کتاب به شمار می‌رود.
«شهر نوازندگان سفید» یک رمان نخبه‌گراست. موضوع اصلی آن هنر و درونمایه‌اش ارزش هنر و تلاش برای حفظ آثار هنری است. از سویی دیگر ساختار غیر خطی این رمان کمک زیادی به کشش و جذابیت داستان می‌کند.
این کتاب با نثری شیوا و روان در قالبی کاملا متفاوت، تقابل زیبایی و مرگ، فجایع جنگ و تبعات اجتماعی آن را به تصویر می‌کشد.
در این رمان همچنین این سوال مطرح می‌شود که آیا این انسان است که می‌تواند هنر را نجات دهد یا بالعکس، هنر است که نجات‌بخش انسان می‌شود؟ بختیار علی در طول رمان این مساله را گسترش می‌دهد و به شخصیت‌هایش اجازه می‌دهد تا در مورد طبیعت ژانر‌های مختلف هنر، مضامین هنری و جاودانگی بحث کنند.
از جمله موفقیت‌هایی که این اثر ادبی کسب کرده باور بسیاری از افراد است که «شهر نوازندگان سفید» را بهترین اثر بختیار علی می‌دانند.
از بختیار علی که نویسنده پرطرفدار در کردستان عراق است، تاکنون آثاری، چون «مرگ تک‌فرزند دوم»، «غروب پروانه» و «آخرین انار دنیا» را منتشر شده است.