«قرمز» را برای مطالعه پیشنهاد می‌کنم

حمیدرضا آذرنگ در گفتگو با خبرنگار گروه فرهنگی گفت: کتاب «قرمز» نوشته جان لوگان را برای مطالعه در ایام نوروز به دوستداران کتاب معرفی می‌کنم.

وی اظهار کرد: این کتاب نقد جهان معاصر و دنیای مدرن است که به مخاطب نشان می‌دهد صنعت‌گرایی و زیبایی‌های بی‌محتوا هوش و حواس مردم را برده است و متاسفانه محتواگرایی را که پیش از این به عمق و اندیشه هنر می‌دیدیم در دنیای امروز در حال رنگ باختن است.

«قرمز» داستان روتکوی نابغه و پیر و دستیار جوانش کن (ken)در چهار پرده است. روتکو پیشنهاد وسوسه‌برانگیز جانسون را پذیرفته و برای ادامه کارش دستیاری استخدام می‌کند. این همان الگوی قدیمی استاد و شاگرد است. روتکوی بدقلق در همان لحظات نخست به کن می‌فهماند که او تنها دستیار است و با توجه به روش زندگی و علایق او امیدی هم به نقاش شدنش نیست. از نگاه روتکو، کن یک فرد عامی است که از نقاشی فقط جکسون پالاک را می‌شناسد. کسی که زایش تراژدی را نخوانده نمی‌تواند هنرمند باشد. یک هنرمند باید شعر، موسیقی، تئاتر و فروید بداند (حرف حساب). روتکو برای ادامه و اتمام پروژه‌اش به دستیاری نیاز دارد. کن نقاش جوانی است از نسل پس از روتکو. روتکو از بزرگان اکسپرسیونیزم انتراعی و کن از طرفداران پاپ آرت (Pop Art).روتکو در اوج پختگی و شهرت و کن در ابتدای راه.

«قرمز» داستان آشنایی، درگیری و تاثیر این دو بر هم است. روتکو در اولین برخوردش با کن تصور رمانتیک ما از هنرمند را به چالش می‌گیرد. کن باید ۹ صبح سر کار حاضر شود و تا ۵ کار کند؛ مثل یک کارمند بانک.

سخن گفتن یک هنرمند از هنرمندی دیگر همیشه جذاب است و سخنان لوگان از دهان روتکو بسیار جذاب‌تر. نمایشنامه سرشار از بحث‌های تئوریک به صورت دراماتیک است. کاری که بسیاری از پس آن بر نمی‌آیند و می‌توان از «لوگان» این فن را آموخت. روتکو بر خلاف جکسون پالاک «فراری» سوار نمی‌شد و مانند «دالی» (Dali) امضایش را زیرصورت حساب رستوران به عنوان پول نمی‌زد؛ ولی قرار دادی بسته که از نظر مالی تا آن زمان بی‌سابقه است. او از تابلوهایش در مقابل کسانی که می‌خواهند به آن لطمه بزنند مخافظت می‌کند، ولی در اواخر عمرش می‌خواهد دیوار‌های رستورانی را طراحی کند که تنها ثروتمندترین‌ها می‌توانند غذایش را بخورند. آرزوی او این بوده است که معبدی بسازد از نقاشی همچون کلیسا‌های قرون وسطی جایی که اثری از نور طبیعی نباشد. فضای رمز آلود که نقاشی در درون انسان رشد کند. امکان ساختن یک «مکان» به وسیله جانسون به او داده می‌شود؛ ولی طنز ماجرا آنجاست که جانسون مبدع و مروج استفاده از شیشه در معماری است و دیوار‌های او همه از شیشه‌اند.

«قرمز» به داستان‌های قدیمی کهنه و نو؛ و پدر و پسر؛ در قالب «اکسپرسیونیسم انتزاعی و پاپ آرت» و «جکسون پالاک و اندی وارهول» و همچنین «روتکو و کن» می‌پردازد. کن از روتکو می‌خواهد که قاعده بازی را بپذیرد. مردم قوطی‌های نوشابه را به عنوان اثر هنری می‌خرند و کاری هم از دست کسی ساخته نیست.
کن که همان وجدان جانسون است مدام او متوجه اصولش می‌کند و همین نیشتر زدن‌ها باعث می‌شود که سری به رستوران تازه افتتاح شده بزند و در برگشت قراردادش را کنسل کند.

گفتنی است، جان لوگان در سال ۱۹۶۱ در سن دیه گوِ کالیفرنیا متولد شد. کار خود را با نمایشنامه‌نویسی آغاز کرد و سپس به نوشتن فیلمنامه روی آورد. وی با نمایشنامۀ «قرمز» که در سال ۲۰۰۹ در لندن و ۲۰۱۰ در برادوی اجرا شد جایزۀ تونی را از آن خود کرد.

از دیگر آثار او می‌توان فیلمنامه‌های «سوینی تاد»، «آخرین امپراطور»، «گلادیاتور»، «کوریولانوس»، «هوانورد» و … اشاره کرد.