خداحافظی رسمی حسن رحیمی از دنیای قهرمانی

«بنام الله، مردم عزیز و شریف ایران، سلام. خداحافظی بنده حقیر از تشک کشتی به همان اندازه که برای شما «سخت وغیر قابل باور» بود، برای خودم هم خداحافظی با سال‌ها سختی و رنج بود، اما تنها چیزی که من را در مقابل این سختی‌ها توان مقابله می‌داد عشقی بود که به هم وطنان «غیور» خود داشتم تمام سعی و تلاشم را کردم که هرچند ناچیز باعث خوشحالی مردم کشورم بشوم و برای وطنم کسب افتخار کنم هیچ منتی نیست؛ این عشق به مردم و کشورم را وظیفه خود می‌دانم و بزرگترین افتخارم این است که در کنار مردم زندگی می‌کنم و خودم را هیچ وقت جدا از مردم «سختی کشیده» ندانستم فارغ از «شهرت» و «دیده شدن» دغدغه اصلی ام کشتی بوده و هست و سعی ام بر آن بود در کنار ورزش حرفه‌ای صدای تمام اهالی کشتی، این ورزش «تنها» و «مظلوم» باشم و برای من همین بس که درآینده ورزشکاران و کشتی گیران امروزی الگوی ورزشی نوجوانان وجوانان باشند و تاثیر مثبتی در زندگی وشکل گیری شخصیت آن‌ها داشته باشند؛ نه این که بعد از پایان قهرمانی یادی از آن‌ها نشود و تبدیل شوند به یک مهره سوخته استراتژی زندگی من برمبنای «حق» استوار است واعتقاد من این است که «حق گرفتنی» است؛ اما این روز‌ها اوضاع نه تنها ورزش ایران بلکه در ابعاد گسترده تر، کشورم را بسیار اسفناک می‌بینم که قلبم را به درد می‌آورد گاهی هرچقدر تلاش می‌کنی که صدایت را بشنوند، اما شنیده نمی‌شوی و «کارد به استخوانت می‌رسد» و اینجاست که «بهترین شیوه ایستادن نایستادن است» قهرمان‌ها می‌آیند و می‌روند، اما این «کشتی» است که باید «ماندگار» باشد و پهلوانان حقیقی خود را به رخ زمانه بکشد، تا برای دنیا پهلوانی آنان قابل تحسین باشد نه صرفاً مدال هایشان؛ امید دارم که جوانان پاک و آینده ساز کشتی می‌توانند در کنار قهرمانی پهلوان هم باشند من حسن رحیمی به عنوان عضوی کوچک از خانواده بزرگ کشتی قلبم برای کشتی می‌تپد و خدمتگزار همیشگی کشتی در کسوت مربی گری و خواهم بود می‌روم تا به زندگی خود سر و سامانی بدهم از کسانی که حقم را ناحق کردند و زحمات چندین ساله ام را نادیده گرفتند و فقط نقش این را داشتند که از «بیرون گود فرمان لنگش کن» را بدهند تشکر می‌کنم چرا که اگر آن‌ها نبودند حق و عدالت هم نمودی نداشت از خانواده عزیزم به پاس سال‌ها حمایت و صبوری شان ممنونم و دست بوسشان هستم از مربیان عزیزم آقایان رسول خادم، اکبر دودانگه، محمد طلایی، غلام رضا محمدی، محسن کاوه، مربی سازنده ام رسول دهقان نژاد، سرهنگ جهان بزرگی وهرکس که به گونه‌ای باعث رشد «حرفه ای» و «شخصیتی» من شد بسیار سپاسگزارم. مخلص رفقای عزیز و همیشه همراهم که تحت هیچ شرایطی بنده را تنها نگذاشتند.»