انتقال به اردوگاه شیرین‌ترین لحظه دوران اسارت/ از انعکاس واقعیت شوکه بودم
وی اظهار کرد: به دلیل مستند بودن داستان مدام بر این نکته که فیلم باید باورپذیر و بر اساس واقعیت باشد تاکید می‌کردم تا مخاطب بتواند در هر سه صورت با این رویداد ارتباط برقرار کند. وقتی قبل از اکران فیلم «۲۳ نفر» را بدون صدابرداری به ما نشان دادند من شوکه شدم که تا این اندازه این فیلم توانست واقعیت‌ها را منعکس کند.
ساروخانی درباره حال و هوای مشترکی که ۲۳ نوجوان با دیدن این فیلم داشته‌اند بیان کرد: از اول تا آخر فیلم ما در آن دوران هستیم و هر وقت که فیلم را نگاه می‌کنیم ارتباطمان با زمان حال قطع می‌شود و ما را به آن فضای می‌برد و این حس مشترک نشانگر این است که کارگردان در ساخت این فیلم بسیار موفق بوده و توانسته فضا را بدون مبالغه و طبق واقعیت به مخاطب منتقل کند.
وی افزود: نگرانی ما این بود که مبالغه کنیم یعنی وقایع را سخت‌تر نشان دهند، ولی همین باعث شد که ما به بهار سال ۱۳۶۱ برگردیم که این وقایع در آن برهه برایمان اتفاق افتاد.
ساروخانی تاکید کرد: صحنه‌های خشن واقعی بیشتر از آنچیزی بود که در این فیلم دیده می‌شود یعنی نه کتاب توانسته سختی آنجا را به مخاطب منتقل کند و نه حتی این فیلم.
وی گفت: اگر صد بار هم این فیلم اکران شود ما باز دوست داریم آن را ببینیم، چون سختی‌ها برایمان تلخی قبول نداشتن وقایع را ندارد. ما احساس می‌کردیم در مسیر درست قرار گرفته‌ایم و آنچه برایمان اتفاق افتاده ارزش دیگری هم دارد بنابراین دیدن فیلم حتی اگر اشکی به چشممان بیاورد، اما ما را غمگین نمی‌کند و حس خیلی خوبی برایمان دارد.
ساروخانی درباره شیرین‌ترین خاطره‌اش از دوره اساره تشریح کرد: وقتی دیدیم عراقی‌ها تسلیم شدند و شرایط ما را پذیرفته‌اند و ما را به اردوگاه منتقل کردند شیرین‌ترین لحظه را تجربه کردیم. وقتی آدم با یک کابووس روبه‌رو است و نمی‌داند چه اتفاقی برایش می‌افتد، چقدر شکنجه می‌شود، زنده می‌ماند یا می‌میرد، نگرانی در دل او بوجود می‌آید و وقتی می‌بیند که مبارزه‌اش نتیجه داده و قرار است به اردوگاه بازگردد، لحظه پیروزی به شیرین‌ترین لحظه عمر تبدیل می‌شود.
انتهای پیام/