بررسی یکی از صد عادت نامناسب تماشای فیلم در سینمای ایران
در این نوشته به بررسی یکی از همین صد عادت نامناسب می‌پردازیم، برای توضیح بیشتر بد نیست نگاهی داشته باشیم به تکامل فرهنگ حضور در سینما. اولین سینمای عمومی در ایران توسط میرزا ابراهیم خان عکاس‌باشی در سال ۱۲۸۳ شمسی برابر با ۱۹۰۴ میلادی، افتتاح شد، اما اولین سالن رسمی سینمای ایران در سال ۱۳۰۵ به نام سینما ایران در تهران ساخته شد.
رفته رفته، هر قشری از مردم جامعه برای تفریح وگذراندن وقت خود و یا تجربه کردن این لذت وصف ناشدنی و جدید، اغلب وقت خود را صرف دیدن فیلم در سینما‌ها می‌کردند.
فرهنگ فیلم دیدن درسینما‌ها به صورت تدریجی در میان مردم جای خود را باز کرد، علی‌الخصوص این موضوع در سینمای بعد از انقلاب جلوه بیرونی بیشتری داشت، به طور مثال ممنوعیت سیگار کشیدن در سینما و خوردن تنقلاتی که سروصدا و مزاحمت ایجاد میکنند و صد‌ها مورد دیگر.
این روز‌ها وقتی سری به سالن‌های رایگان اکران فیلم‌های جشنواره فجر که بانیان آن‌ها اکثرا ارگان‌ها ویا سازمان‌های دولتی هستند میزنیم، در مقایسه با سالن‌های پولی اکران فیلم‌های جشنواره یک تفاوت فاحش فرهنگی قابل رویت است، آن هم چیزی جزحضور کودکان خردسال در هر سن‌و سالی در این سالن‌ها نیست!
حال این سوال پیش می‌آید، آن هم اینکه مگر فیلم‌های جشنواره فجر متناسب با سن این کودکان ساخته شده است؟ قطعا پاسخ منفی‌است!
آیا صرف‌اینکه بهایی برای دیدن یک فیلم نمی‌پردازیم، این حق را داریم که کودکان را وارد دنیای خشن و یا حتی دیدن صحنه‌های احساسی یک فیلم کنیم! کدام قانون این حق را به یک پدر و مادر می‌دهد؟!
آیا حضور کودکانی که با دیدن یک صحنه استرس زا و یا ترس از تاریکی سالن سینما، شروع به گریه کردن و داد زدن میکنند و آرامش سایر افراد حاضر در سالن را بر هم می‌زنند نشان دهنده اوج خودخواهی والدین و عدم رعایت حق دیگران و یا همان حق‌الناس خودمان نیست؟
اگر به این موضوع ایمان داشته باشیم که تنها رسالت و فلسفه سینما تفریح و گذاراندن وقت افراد نیست و این مورد تنها شامل بخش کوچکی از این دنیای ناشناخته و پیچیده است، هیچ‌گاه در سالن‌های سینما شاهد چنین صحنه‌هایی نخواهیم بود.
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر میشود.