کسانی که روز روشن مال مردم را می‌خورند، خدا و قیامت را باور ندارند
به گزارش گروه فرهنگی ، به نقل ازمؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان حسین انصاریان در سخنرانی خود در حسینیه آیت الله ابن الرضا خوانسار، اظهار داشت: بخش قابل توجهی از «نهج البلاغه»، مسائل مهمی دربارهٔ تقواست. امام دیدگاه لطیفی دربارهٔ تقوا دارند و آن این است: «اَلتُّقیٰ جمَاعَ الْخَیر» تقوا فراهم آورندهٔ همهٔ خوبی هاست یعنی بستر باطنی و روحی است که همهٔ خوبی‌ها و ارزش‌ها از این بستر، رویِش دارد.
وی ادامه داد: وقتی آیات قرآن مسئلهٔ «جنات» یا «جنت» را مطرح می‌کند، گاهی آیات می‌گوید جنت که باید معنی عامی بدهد؛ یعنی گسترهٔ بهشت که هشت درجه دارد. گاهی هم می‌گوید «جَنَّاتٌ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ». آنچه در این آیات مهم هست، این است که پروردگار جنت یا جنات را به زلف تقوا گره زده است: «وَ سٰارِعُوا إِلیٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکمْ وَ جَنَّةٍ عَرْض‌ها اَلسَّمٰاوٰاتُ وَ اَلْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِینَ» (سورهٔ آل عمران، آیهٔ ۱۳۳). این یکی از آن آیات است که می‌گوید بشتابید به سوی بهشتی که پهنای بهشت، پهنای آسمان‌ها و زمین است.
سرعت به طرف بهشت یعنی عمل صالح، اخلاق پسندیده و ترک مُحرّمات
استاد اخلاق حوزه‌های علمیه شتاب و سرعت به سوی بهشت پروردگار را در سه قدم خلاصه کرد و گفت: سرعت به طرف بهشت، یعنی عمل صالح، اخلاق پسندیده و ترک مُحرّمات؛ زمانِ طی کردن این جاده هم طولانی نیست. گاهی هفتاد سال، گاهی شصت سال و گاهی پنجاه سال، مثل زمانی است که در اختیار حضرت علی اکبر (ع) قرار داشت. گاهی هم یک سال است و مرد یا زنی که مکلف می‌شوند، عمرشان یک سال بیشتر طول نمی‌کشد؛ ولی در این یک سال عبدالله هستند؛ یعنی قدم عبادت، اخلاق و ترک مُحرّمات برمی دارند. گاهی هم این سرعت یک ساعت یا یک مقدار بیشتر است و به دو ساعت نمی‌رسد، مثل سرعت حربن یزید ریاحی که ابتدای صبح عاشورا به طور ظاهر یکی از هیزم‌های طبقهٔ هفتم جهنم بود؛ ولی با این شتابی که برداشت، اذان ظهر را نگفته بودند که شهید شد و یکی از عالی‌ترین مهمانان بهشت برزخ شد.
بهشت محل رستگاران است
وی افزود: خداوند در قرآن می‌فرماید: «إِنَّ لِلْمُتَّقِینَ مَفَازًا» (سورهٔ نبأ، آیهٔ ۳۱)، بهشت محل رستگاران است، «وَأُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِینَ» (سورهٔ ق، آیهٔ ۳۱؛ سورهٔ شعراء، آیهٔ ۹۰)، ما به اهل تقوا نمی‌گوییم بایست تا تو را راهنمایی کنند و به بهشت بروی بلکه بهشت را نزد اهل تقوا می‌آوریم.
وی در ادامه سخنان خود به معنای تقوا اشاره و خاطرنشان کرد: تقوا یعنی خود را از خطر نگاه داشتن، خیلی پیش پروردگار مهربان عالم باارزش است و در میان مسائل اخلاقی، پیغمبر یعنی قرآنِ رسول خدا، بر امر به تقوا تکیه کرده است.
وی در پاسخ به اینکه به چه دلیل پروردگار عالم در تمام قرآن، انسان‌ها را امر به تقوا می‌کند؟ گفت: برای اینکه می‌خواهد کل خیر از دست بندگانش نرود و این امر به تقوا خیرخواهی عجیبی است؛ چون تمام خوبی‌ها در بستر تقوا ظهور می‌کند و پروردگار هم کریم است، می‌خواهد مایه‌هایی را از طریق تقوا به بندگانش بدهد که دنیا و آخرتشان را آباد کند؛ برای همین تقوا را در عرصهٔ وجوب قرار داده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ» این امر نشان دهندهٔ خیرخواهی شدید پروردگار است.
استاد انصاریان با بیان اینکه روز قیامت، زمانی برای محاسبه است، اظهار کرد: ممکن است کسی زیر بار محاسبه نرود و بگوید من خوشم نمی‌آید امر خدا را بشنوم، اطاعت و پیروی کنم؛ مهم نیست بالاخره روزی از امر پروردگار خوشش می‌آید که به قول قرآن، «قُضِیَ الْأَمْرُ» (سورهٔ ابراهیم، آیهٔ ۲۲)، کار از کار گذشته است و دنیا، جان و مال را از او گرفته اند و وارد برزخ کرده اند. حالا به شدت از اینکه گفته دلم نمی‌خواهد خدا را اطاعت کنم که تقوا را به من واجب کرده، پشیمان است و دلش می‌خواهد امرالله را اطاعت کند؛ ولی دیگر زمان ندارد، چون عالم بعد، جای عمل نیست و اصلاً آدم نیروی انجام عمل عبادی ندارد. قول پیغمبر (ص) است: «فانکم الیوم فی دار عمل» هر کاری که باید، در این دنیا انجام دهید. «و انتم غداً فی دار حساب»، فردای قیامت فقط زمان محاسبه کردن است و زمان عمل نیست. این روحیهٔ انجام عمل را در فردای قیامت نداری؛ چون آنچه برای تو تدارک دیده شده، پاداش عمل است و دیگر از خود عمل خبری نیست. آنانی که دعوت‌های خدا را از قرآن پاسخ داده و عمل کرده اند، واقعاً منابع خیر هستند و وقتی هم می‌میرند، مردم احساس خلأ می‌کنند و رنج می‌برند؛ اما آدم‌های شرّ وقتی می‌میرند، دیگران از مُردن آن‌ها بسیار شاد می‌شوند.
واجب است انسان در غذایش دقت کند که حلال است یا حرام؟
استاد انصاریان با تأکید بر اینکه مردم با دقت عقلی بنگرند که قبل از مُردن خودشان، چه چیزی برای عالم بعد فرستاده اند، تصریح کرد: نظر با رؤیت فرق می‌کند؛ رؤیت برای همهٔ چشم هاست و هر حیوانی و ذی روحی که چشم دارد، است؛ اما بین ما و همهٔ چشم داران و زنده‌های جهان با مسئلهٔ نظر تفاوت ایجاد می‌شود. ما می‌توانیم نظر کنیم، اما آن‌ها می‌توانند فقط ببینند. ما می‌توانیم ببینیم، ولی با عینک عقل، فهم و شعور که این نوع دیدن را در خیلی از مسائل به ما واجب می‌کند؛ مثلاً در باب غذا می‌گوید: «فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ» (سورهٔ عبس، آیهٔ ۲۴)، واجب است انسان در غذایش دقت کند که حلال است یا حرام؟ هماهنگ با بدنش است یا نیست؟ دیگران هم از این سفره بهره دارند یا ندارد؟ واجب است نظر کند یعنی دقت عقلی داشته باشد.
توشه آخرت برای خود بفرستید
وی افزود: واجب است هر انسانی دقت و توجه کند برای فردا که می‌خواهد برود و وارد یک زندگی دیگر شود و آن زندگی ابدی است، چه فرستاده؛ قرآن بار‌ها می‌فرماید: «وَ اِتَّقُوا اَللّٰهَ» تقوا پیشه کنید.
چهار توشه مهم برای آخرت
وی با طرح پرسشی مبنی بر اینکه چه مواردی به درد آخرت می‌خورد که بفرستیم؟ گفت: چهار مورد را به آخرت خود بفرستید، اول: انس با قرآن در حد توان و ظرفیت؛ قرآن می‌فرماید: «فَاقْرَءُوا مَا تَیسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ» (سورهٔ مزمل، آیهٔ ۲۰)، به اندازه‌ای که برایتان آسان است و امکان دارد، با قرآن انس بگیرید، آشنا شوید و بخوانید. دوم: برپاداشتن نماز؛ «وَأَقِیمُوا الصَّلَاةَ» اهل نماز باشید. سوم: پرداخت زکات؛ «وَآتُوا الزَّکَاةَ»، دست به جیب باشید و بخیل نباشید. فقط به عبادت بدنی نپردازید، خدا عبادت مالی هم دارد که واجب است. چهارم: پرداخت وام نیکو؛ «وَأَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا» برای خدا به مردم وام نیکو بدهید.
کسانی که روز روشن مال مردم را می‌خورند، خدا و قیامت را باور ندارند
مبلغ عرصه بین الملل اظهار کرد: شاید عده‌ای بگویند امروزه دیگر نمی‌توان به کسی وام داد، پول را می‌خورند و پس نمی‌دهند، من می‌گویم از راه‌های صحیح مثلاً از طریق صندوق قرض الحسنه و با ضمانت به مردم وام دهیم؛ همه، مال مردم خور نیستند. متأسفانه امروز بخشی از مردم ایران، خدا و قیامت را باور ندارند. آن‌هایی که رشوهٔ کم، متوسط و کلان می‌گیرند، آن‌هایی که اختلاس می‌کنند و حق ملتی را روز روشن می‌دزدند، اصلاً خدا و قیامت را باور و قبول ندارند.
از گذشته خود توبه کنید
نویسنده کتاب ارزشمند «توبه آغوش رحمت» در پایان گفت: «وَ أَقِیمُوا اَلصَّلاٰةَ وَ آتُوا اَلزَّکٰاةَ وَأَقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا وَمَا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکُمْ مِنْ خَیْرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اللَّهِ»؛ نماز، قرآن، زکات و قرض الحسنه‌ای که انجام می‌دهید، خیری است که پیش می‌فرستید. هنوز خودتان نرفته اید، آن طرف را آباد می‌کنید. «وَ مٰا تُقَدِّمُوا لِأَنْفُسِکمْ مِنْ خَیرٍ تَجِدُوهُ عِنْدَ اَللّٰهِ» این‌هایی که پیش فرستادید، نزد خدا می‌بینید؛ چون خدا همه را برایتان بایگانی کرده و نگه داشته تا بیایید و تحویل بگیرید. «هُوَ خَیْرًا» این پیش فرستادن برایتان خیلی خوب است، «وَأَعْظَمَ أَجْرًا» و پاداش بزرگ‌تر برای شما دارد. نکته دیگر اینکه «وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ» از گذشته تان توبه کنید و از خدا درخواست آمرزش داشته باشید.