روایت‌هایی از تحمیل گرسنگی به غزه؛ اجرای برنامه‌های همزمان کشتار بلندمدت و کوتاه‌مدت ازسوی رژیم صهیونیستی

خبرگزاری میزان – سلاح‌سازی گرسنگی یکی از جنایت‌کارانه‌ترین استراتژی‌هایی است که رژیم صهیونیستی همواره علیه فلسطینی‌ها مورد استفاده قرار داده است، اما این استراتژی در جنگ یک ساله این رژیم علیه غزه بیش از هر زمان دیگری با شدت و حدت استفاده شد تا برنامه نسل‌کشی و پاکسازی قومی فلسطینی‌ها در غزه سرعت بیشتری بگیرد.

الجزیره در گزارشی به موضوع قحطی و تاثیر مرگ‌بار آن بر نوزادان و کودکان غزه پرداخته است؛ این گزارش روایت‌گر داستان‌های واقعی است که نشان می‌دهند چگونه گرسنگی نوزادان و کودکان در غزه را قتل‌عام می‌کند.

روایت خالد

وقتی قحطی شروع می‌شود، اول سراغ کم سن‌ترین‌ها می‌رود؛ در ماه فوریه (بهمن سال گذشته)، یک زن و شوهر فلسطینی، خالد پسر ۲ ساله خود را به خاک سپردند.

حنان، مادر خالد می‌گوید: فرزند ۲ ساله‌ام را مانند نوزاد در آغوش می‌گرفتم، چون قادر به نشستن یا راه رفتن نبود؛ او شبیه به یک اسکلت شده بود؛ پزشکان بیمارستان کمال عدوان دارو‌های مورد نیاز برای درمانش را نداشتند و خالد ۲ روز پس از بستری شدن در بخش مراقبت‌های ویژه جان باخت.

او می‌گوید: قبل از جنگ، ما به این فکر می‌کردیم که فرزندانمان چگونه ازدواج کنند و به دانشگاه بروند؛ اکنون ما فقط به این فکر می‌کنیم که چگونه برای فرزندانمان آب و غذا تهیه کنیم.

روایت عبدالعزیز

پنج ماه پس از تولد عبدالعزیز، چشمان مادرش به پزشکانی بود که تلاش می‌کردند قلبش را احیا کنند؛ عبدالعزیز از زمان تولد ناچار به تحمل گرسنگی شده بود و در پنجمین ماه تولد قلبش از کار افتاد و به همین دلیل به بیمارستان منتقل شد.

تلاش پزشکان برای احیای عبالعزیز در بیمارستان که به دلیل کمبود سوخت در تاریکی به سر می‌برد، در نهایت به ترسیم خط صاف در مانیتور ضربان قلب منجر شد، اما پزشکان دست از تلاش نکشیدند و زمان احیا را از حد معمول بیشتر کردند؛ عبدالعزیز بیهوش روی تخت افتاده بود و با کمک دستگاه‌ها دوباره نفس کشید.

شکم برآمده و اندام نحیفش به خوبی نشان‌دهنده سوءتغذیه بود؛ در حالی که وزن عبدالعزیز می‌بایست دست‌کم ۲ برابر زمان تولد باشد، وزنش نصف وزن زمان تولد بود.

روایت نور

نور ۲۸ ساله در نخستین روز‌های آغاز جنگ رژیم صهیونیستی علیه غزه، نخستین فرزندش را شش‌ماهه باردار بود؛ این پرستار که به‌صورت داوطلبانه در بخش اورژانس بیمارستان کمال عدوان کار می‌کرد، در دسامبر (دی سال گذشته) آواره شد و در بیمارستان کمال عدوان اسکان یافت.

اسکان نور در کمال عداون دوام نداشت و در نزدیک موعد زایمانش، نظامیان صهیونیست بیمارستان کمال عدوان را محاصره کردند؛ آن‌ها ۷۰ کارمند پزشکی بیمارستان را بازداشت کردند و نور به اجبار همراه ۲ هزار و ۵۰۰ آواره دیگر ناچار به ترک بیمارستان شد.

نور پس از تخلیه از بیمارستان کمال عدوان به اردوگاه آوارگان جبالیا رفت؛ جایی که غذایی پیدا نمی‌شد؛ پیدا نشدن غذای تازه و تغذیه صرف از کنسرو‌ها برایش به مشکل بزرگی در روز‌های پایانی بارداری تبدیل شد.

این زن فلسطینی در نهایت مانند دیگر هم‌وطنانش در میانه نبود غذا به خوردن خوراک دام روی آورد؛ همسرش هم گاهی بسته کمک‌های بشردوستانه پرتاب‌شده اردن را تعقیب می‌کرد، اما به گفته نور، مواد غذایی موجود در بسته‌ها تاریخ گذشته بودند.

زیرساخت‌های جبالیا زیر بمباران مداوم تخریب شده بود و فاضلاب به خیابان‌ها سرازیر شده بود و آب تمیز به دشواری پیدا می‌شد؛ نور می‌گوید: در آن مدت آب باران می‌نوشیدیم؛ ما بوی اجساد را حس می‌کردیم و در میان فاضلاب راه می‌رفتیم.

نور در اواخر شبی در ماه ژانویه (دی) پس از شروع درد زایمان، تصمیم گرفت برای زایمان پیاده به بیمارستان کمال عدوان برود؛ تنها بیمارستانی که بخش نوزادان داشت و آخرین مرکز پزشکی فعال در شمال غزه محسوب می‌شد؛ او در ۲۷ ژانویه (۷ بهمن سال گذشته) بدون بیهوشی، عبدالعزیز را به دنیا آورد و سپس ۲ کیلومتر را همراه همسر و پسرش پیاده‌روی کرد تا به خانه برسد.

زمانی که عبدالعزیز به دنیا آمد، از هر ۱۰ نفر در شمال غزه ۹ نفر فقط یک وعده غذایی در روز می‌خوردند؛ مادران برای شیر دادن به نوزادان خود باید به‌خوبی تغذیه شوند و نور به اندازه کافی شیر نداشت؛ تلاش برای پیدا کردن شیر خشک هم بی‌نتیجه بود.

عبدالعزیز در ۲۰ روزگی با تب و اسهال مداوم بیمار شد و شروع به کاهش وزن کرد؛ نور سعی کرد برنج را آسیاب و با آب مخلوط کند تا به او غذا بدهد، اما فایده‌ای نداشت؛ هنگامی که عبدالعزیز ۲ ماهه بود، نور وی را به کلینیک سوءتغذیه کودکان در بیمارستان کمال عدوان برد؛ نوزاد ۲ ماهه نور در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شد.

نور توضیح داد: ۹۹ درصد از کودکانی که در بیمارستان دیدم، مبتلا به سوءتغذیه بودند؛ بدن بچه‌ها به دلیل کم‌آبی بدن تقریبا استخوانی بود؛ غذا نبود؛ یک زن یک بار به من گفت که از گرسنگی دچار سرگیجه شده است.

در بیمارستان اعلام کردند که عبدالعزیز دچار کم‌آبی شدید و سوءتغذیه است؛ عبدالعزیز با تب ۴۰ درجه سانتی‌گراد از اسهال بی‌وقفه رنج می‌برد و آزمایش‌های خون او سطوح پایین مواد معدنی را نشان داد؛ شروع درمان در بیمارستان، عبدالعزیز را در مسیر بهبودی قرار داد و این وضعیت آرام آرام پیش می‌رفت تا اینکه نظامیان صهیونیست در ماه مه (اردیبهشت سال جاری) دوباره بیمارستان کمال عدوان را محاصره کردند.

نور وقتی شلیک مستقیم به اتاق مجاور فرزندش را دید، فهمید باید آنجا را ترک کند و این به معنای نیمه‌کاره ماندن درمان عبدالعزیز بود؛ زمانی که نظامیان صهیونیست در پایان ماه مه (اوایل خرداد) از بیمارستان کمال عدوان و اردوگاه آوارگان جبالیا خارج شدند، وضعیت عبدالعزیز بدتر شده بود و او به مدت ۲۰ روز تب شدید داشت؛ نور با او به بیمارستان بازگشت.

درمانگاه سوءتغذیه کودکان بیمارستان کمال عدوان

گریه کودکان گرسنه هر روز سالن‌های درمانگاه سوءتغذیه بیمارستان کمال عدوان را پر می‌کند؛ در حالی که والدین و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌های پشت میز پذیرش منتظر نوبت خود هستند، پزشکان یادداشت‌های دریافتی را می‌گیرند و پرستاران دور بازو‌های کودکان بی‌حال را اندازه می‌گیرند.

یک متخصص اطفال درمانگاه سوءتغذیه کودکان بیمارستان کمال عدوان، می‌گوید: ما پیش از جنگ حتی یک مورد سوءتغذیه ثبت نکردیم؛ بیمارستان با کمبود تجهیزات، دارو و متخصص مواجه است.

این پزشک ۲۸ ساله ۲ سال پیش از دانشکده پزشکی فارغ‌التحصیل شد و اکنون بخشی از یک تیم کوچک با صد‌ها کودک تحت مراقبت است؛ او می‌گوید روزانه ده‌ها نفر در این درمانگاه بستری می‌شوند.

به گفته این پزشک فلسطینی، در بیشتر موارد، اسهال مزمن وجود دارد، بیماری تنفسی وجود دارد، زیرا سوءتغذیه اساسا باعث ضعف ایمنی می‌شود؛ این علائم پس از پنج ماه جنگ ظاهر شد و با گذشت زمان تشدید شد.

پزشک فلسطینی می‌گوید: عبدالعزیز از نخستین موارد ابتلای نوزادان به سوءتغذیه در درمانگاهش بود.

سوءتغذیه اول سراغ نوزادان و کودکان می‌رود

کارشناسان سازمان ملل در ماه جولای (تیر)، هشدار دادند که قحطی در نوار غزه در حال وقوع است

۹۶ درصد از فلسطینی‌های غزه به شدت در ناامنی غذایی هستند؛ از اکتبر ۲۰۲۳ تاکنون دست‌کم ۳۸ نفر به دلیل سوءتغذیه جان خود را از دست داده‌اند؛ همه به جز یک نفر کودک بودند؛ ۵۰ هزار کودک دیگر که دچار سوء

تغذیه هستند نیاز به مداخله فوری پزشکی دارند.

گرسنگی گسترش می‌یابد

رژیم صهیونیستی از زمان آغاز جنگ علیه غزه در اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) ورود سوخت، غذا، آب و غذا را به قطع کرد؛ در عرض چند هفته، گرسنگی به‌شدت در شمال نوار غزه گسترش یافت.

یوآف گالانت، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در ۹ اکتبر ۲۰۲۳ (۱۷ مهر ۱۴۰۲) اعلام کرد: ما در حال تحمیل محاصره کامل غزه هستیم؛ نه برق، نه غذا، نه آب، نه سوخت.

رژیم صهیونیستی از سال ۲۰۰۷ پس از پیروزی جنبش مقاومتی فلسطینی حماس در غزه این باریکه را تحت محاصره نسبی قرار داد؛ تا پیش از آغاز جنگ، روزانه به‌طور متوسط ۵۰۰ کامیون کمک‌های بشردوستانه و کالا‌های تجاری وارد غزه می‌شد؛ اکنون با وجود نیاز مبرم، کمتر از نصف آن هم وارد می‌شود.

برای ماه‌ها، کامیون‌های حامل کمک‌های بشردوستانه‌ای که سعی می‌کردند وارد غزه شوند، هدف حمله‌های گروه‌های راست‌گرای افراطی صهیونیست قرار می‌گرفتند و پلیس رژیم صهیونیستی هم مانع این حمله‌ها نمی‌شد.

براساس داده‌های سازمان ملل و رژیم صهیونیستی، در ماه سپتامبر (مهر سال جاری)، کمک‌های غذایی ورودی به غزه به پایین‌ترین سطح خود در هفت ماه گذشته رسید؛ رژیم صهیونیستی و اصلی‌ترین متحدش یعنی آمریکا ادعا می‌کنند که ورود کمک‌های بشردوستانه به غزه ادامه دارد؛ آن‌ها تلاش می‌کنند از اتهام جنایت جنگی فرار کنند.

در عین حال، گزارش Fault Lines نشان می‌دهد که رژیم صهیونیستی از زمان شروع جنگ، جریان کمک‌های بشردوستانه را به غزه محدود کرده و یکی از بدترین قحطی‌های انسان‌ساز قرن بیست‌ویکم را ایجاد کرده است؛ مصاحبه با بیش از ۲۰ نفر از کارکنان سازمان ملل، گروه‌های حقوق بشر، امدادگران و مقام‌های سابق آمریکا، به‌خوبی آشکار می‌کند که چگونه رژیم صهیونیستی کمک‌های بشردوستانه را محدود و تحویل آن‌ها را رد می‌کند.

استیسی گیلبرت، مقام ارشد سابق وزارت خارجه آمریکا می‌گوید: به‌طور گسترده‌ای در جامعه بشردوستانه و دولت آمریکا شناخته شده و مستند است که اسرائیل از آغاز درگیری غزه مانع از کمک‌های بشردوستانه شده است.

گیلبرت به مدت ۲۰ سال در وزارت خارجه آمریکا در دفتر جمعیت، پناهندگان و مهاجرت (PRM) که مسئول آن است، کار کرد؛ وی در ماه مه (اردیبهشت) در اعتراض به این که دولت جو بایدن گزارشی را منتشر کرد که در آن به این نتیجه رسید که رژیم صهیونیستی جلوی کمک‌های بشردوستانه به غزه را نمی‌گیرد، استعفا کرد.

مانع‌تراشی رژیم صهیونیستی در مسیر ورود کمک‌های بشردوستانه به غزه

سازمان ملل رژیم صهیونیستی را متهم کرده است که از اکتبر ۲۰۲۳ تا کنون ۸۳ درصد از کمک‌های بشردوستانه به غزه را از طریق بازرسی‌های امنیتی غیرضروری طولانی کامیون‌های تدارکاتی تا بستن کامل گذرگاه‌هایی که برای حجم زیادی از محموله‌ها مجهز هستند، محدود کرده است.

الزام غربالگری کامیون‌های حامل کمک‌های بشردوستانه ورودی به غزه و بارگیری مجدد سبب بروز چالش‌های مهمی می‌شود؛ براساس اعلام سازمان ملل، رژیم صهیونیستی به‌عنوان بخشی از فرآیند غربالگری خود، الزامی برای ارسال کامیون‌های نیمه‌پر وضع کرده است؛ با کمبود سوخت و آوارگی‌ها در اطراف نوار غزه، سازمان ملل تنها با کامیون‌های پر تحویل را انجام می‌دهد، بنابراین کمک‌ها اغلب در مناطق محل تجمع انباشته می‌شوند، در حالی که کارکنان سازمان‌های بشردوستانه منتظر هستند تا تعداد بیشتری برای پر کردن یک کامیون کامل شود.

سازمان صهیونیستی هماهنگی فعالیت‌های حکومتی در خاک فلسطین (COGAT)، یک واحد نظامی که مسئولیت تسهیل کمک‌های بشردوستانه به غزه را بر عهده دارد، فهرستی از اقلام به‌اصطلاح «دارای کاربرد دوگانه» را که اکیدا از ورود آن‌ها به غزه منع می‌کند، توقیف می‌کند؛ این‌ها مواردی شامل تیر‌های چادر، پنل‌های خورشیدی و باتری هستند که جزء اقلام ضروری برای افراد آواره و امدادگرانی هستند که باید ماموریت‌های نجات را انجام دهند.

حتی زمانی که کمک‌ها از مرز عبور می‌کنند، رژیم صهیونیستی موانعی را برای کارکنان بشردوستانه در مسیر تحویل کمک‌ها ایجاد می‌کند؛ ایست‌های بازرسی، آسیب جاده‌ها و عدم هماهنگی توزیع کمک‌ها را به تاخیر انداخته و بحران گرسنگی را بدتر کرده است.

تس اینگرام، هماهنگ‌کننده ارتباطات در صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف)، توضیح می‌دهد: تقریبا در تمام مراحل ماموریت‌هایی که من انجام دادم، با مشکل مواجه شدیم؛ محدودیت‌های زیادی برای دسترسی ما به مکان‌ها وجود دارد که منجر به تاخیر یا حتی خطر برای کارکنان می‌شود.

اینگرام در ماه آوریل (فروردین سال جاری) به همراه یک کاروان سازمان ملل در حال انتقال کمک به بیمارستان کمال عدوان بود که در نزدیکی یک ایست بازرسی رژیم صهیونیستی هدف قرار گرفت و گلوله‌ها به در و پنجره خودروی زرهی که او سوار بود، اصابت کرد؛ او می‌گوید: تیراندازی از سمت ایست بازرسی و احتمالا از سوی سربازان اسرائیلی به سمت گروهی از غیرنظامیان در منطقه بوده است.

پس از این حادثه، سربازان صهیونیست چندین ساعت دیگر بدون توضیح کاروان را نگه داشتند؛ اینگرام می‌گوید که آن‌ها آن‌قدر طولانی نگه داشته شدند که دیگر ماموریت برای آن روز امکان‌پذیر نبود و مجبور شدند برای شب به رفح برگردند.

آن‌ها روز بعد دوباره تلاش کردند و با تاخیر بیشتری در ایست‌های بازرسی رژیم صهیونیستی مواجه شدند؛ کاروان در نهایت به شمال رسید، اما پس از بازداشت ازسوی ارتش رژیم صهیونیستی، آن‌ها ۴۵ دقیقه فرصت داشتند تا کمک‌ها را به بیمارستان کمال عدوان برسانند، در حالی که قصد داشتند چندین ساعت را صرف تخلیه تجهیزات کنند.

اینگرام و دیگر منابع در سازمان ملل می‌گویند که که بمباران مداوم و عدم برقراری ارتباط مداوم ازسوی سازمان صهیونیستی هماهنگی فعالیت‌های حکومتی در خاک فلسطین به‌شدت تلاش آن‌ها را کند کرده است.

وی می‌گوید: این نوع تاخیر‌ها هستند که واقعا ما را از انجام کارمان باز می‌دارند و در پایان روز، این بچه‌ها هستند که بهای آن را می‌پردازند و این دلخراش است؛ چگونه می‌توان این موضوع را برای مادری که از شما می‌پرسد برای فرزند من چه‌کاری می‌توانید انجام دهید، توضیح داد؟

هماهنگ‌کننده ارتباطات در صندوق کودکان سازمان ملل (یونیسف) گفت که تیمش حادثه تیراندازی را با بالاترین سطوح ارتش رژیم صهیونیستی مطرح کرده و به آن‌ها گفته شد که سربازان در آن دخالتی ندارند و هیچ تحقیقی انجام نخواهد شد.

غزه؛ محلی مرگ‌بار برای امدادگران

جنگ یک‌ساله رژیم صهیونیستی علیه غزه، این منطقه را به مرگ‌بارترین مکان برای کارکنان بشردوستانه تبدیل کرده است؛ تاکنون حدود ۳۰۰ امدادگر بر اثر بمباران‌های رژیم صهیونیستی جان باختند و بیشتر آن‌ها فلسطینی‌هایی هستند که سازمان ملل کار می‌کردند.

آنروا، اژانس کاریابی و خدمات‌رسانی سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی اعلام کرد که بسیاری از تاسیسات و کاروان‌های این سازمان با وجود هماهنگی با نیرو‌های صهیونیست هدف حمله قرار گرفته‌اند؛ رژیم صهیونیستی برای چندین دهه تلاش کرده است تا آنروا را از بین ببرد؛ این سازمان از بیش از ۱.۵ میلیون پناهنده در غزه حمایت می‌کند و به‌عنوان ستون فقرات کمک‌رسانی در نظر گرفته می‌شود.

مارتین گریفیث، مسئول کمک‌های سازمان ملل در ماه ژانویه (دی سال گذشته) به شورای امنیت سازمان ملل گفت: به بیان خیلی ساده و صریح: پاسخ بشردوستانه ما به سرزمین‌های اشغالی فلسطین، کاملا وابسته به آنروا است که بودجه کافی و عملیاتی داشته باشد.

ثبت دست‌کم ۴۰ حمله به آوارگان فلسطینی در هنگام دریافت کمک‌های بشردوستانه

فقط کمبود غذا و نرسیدن کمک‌های بشردوستانه به بهای جان فلسطینی‌ها در غزه تمام نمی‌شود؛ شمار قابل توجهی از ساکنان غزه جان خود را در حالی از دست دادند که نظامیان صهیونیست به تجمع آ‌ن‌ها در اطراف کامیون‌های حامل کمک‌های بشردوستانه شلیک کردند.

یکی از معرف‌ترین این قتل‌عام‌ها به قتل‌عام آرد شناخته می‌شود که در ماه فوریه رخ داد؛ مواردی از این دست، کم نیستند.

سازمان‌های Fault Lines و Forensic Architecture و دانشگاه لندن، داده‌های پشت حمله‌ها به افرادی که برای دریافت کمک‌های بشردوستانه جمع شده بودند، بررسی کردند؛ محققان با استفاده از ویدیو‌های رسانه‌های اجتماعی، گزارش‌های خبری، داده‌های وزارت بهداشت فلسطین و تصاویر ماهواره‌ای توانستند بیش از ۴۰ حمله به غیرنظامیانی را که به دنبال کمک بودند، مستند کنند.

یکی از محققان می‌گوید: وقتی ما از کشتار آرد می‌شنویم، این یک حادثه مجزای تصادفی نیست؛ با بررسی بیشتر این حمله‌ها، متوجه شدیم که ماهیت آن‌ها نظام‌مند بوده و خودسرانه نبوده است.

این تحقیقات همچنین نشان داد که حمله‌های رژیم صهیونیستی فقط غیرنظامیانی را که به دنبال کمک بودند، قتل‌عام کرد؛ آن‌ها همچنین زیرساخت‌های کلیدی را که کمک‌های بشردوستانه دریافت می‌کردند، ویران کردند.

Forensic Architecture اعلام کرد که ۱۶ حمله به نانوایی‌های غزه را بین اکتبر تا نوامبر ۲۰۲۳ (مهر تا آبان ۱۴۰۲) مستند کرده است؛ گاهی اوقات حمله در شرایطی انجام شد که مردم برای دریافت نان در صف ایستاده بودند؛ این سازمان همچنین تخریب ۱۰۷ پناهگاه محل دریافت کمک‌های بشردوستانه را تا ماه ژانویه (دی سال گذشته) ثبت کرد.

یکی از محققان می‌گوید: در ابتدا آرد بین نانوایی‌ها توزیع می‌شد؛ به همین دلیل حمله‌ها به نانوایی‌ها انجام می‌شد، اما از زمانی که محل توزیع آرد به مدارس انتقال یافت، حمله‌ها بر مدارس متمرکز شده‌اند.

رژیم صهیونیستی در ادامه و از آغاز سال جدید، حمله‌ها را متوجه نیرو‌هایی کرد که کمک‌های بشردوستانه را همراهی می‌کردند؛ در ادامه شبکه‌های خویشاوندی محلی خانواده‌های با نفوذ، اسکورت‌ها را به دست گرفتند، اما به آن‌ها هم حمله شد.

محققان می‌گوند که این روند دلسردکننده است؛ ضمن اینکه مقام‌های صهیونیست درخواست‌ها برای اظهارنظر در این باره را بی‌پاسخ گذاشتند، اما ما می‌دانیم که تصمیم برای جلوگیری از کمک‌های بشردوستانه از غزه در سیاست رژیم صهیونیستی محبوبیت دارد.

تحمیل قحطی به غزه؛ یک سیاست محبوب در رژیم صهیونیستی

تحمیل قحطی به غزه و ممانعت در مسیر ورود کمک‌های بشردوستانه به این باریکه یک سیاست محبوب در رژیم صهیونیستی است؛ بررسی‌ها نشان می‌دهند که بیشتر اعضای کنست رژیم صهیونیستی با کمک‌های بشردوستانه به غزه مخالف هستند.

دادستان‌های آفریقای جنوبی با استناد به نظر‌های مقام‌های صهیونیستی در حمایت از تحمیل قحطی به غزه، از رژیم صهیونیستی به اتهام اجرای استراتژی هدفمند گرسنگی دادن مردم این منطقه در دیوان بین‌المللی دادگستری شکایت کردند.

دادستان آفریقای جنوبی در ماه ژانویه به دیوان بین‌المللی دادگستری گفت: ویژگی متمایز این پرونده سکوت به خودی خود نیست، بلکه تکرار و تکرار سخنان نسل‌کشی در تمام حوزه‌های اسرائیل است.

یک متخصص کودکان، گفت: این روند شبیه قاتلی است که چقو در دست اعلام می‌کند که قصد کشتن دارد و این کار را انجام می‌دهد.

آمریکا عمدا حقایق را انکار می‌کند

آمریکا سالانه حدود ۴ میلیارد دلار بودجه امنیتی به رژیم صهیونیستی می‌دهد، اما دولت بایدن درخواست‌ها را برای مشروط کردن کمک‌های امنیتی آمریکا به این رژیم به بهبود وضعیت بشردوستانه در غزه رد کرده است؛ در عوض، آمریکا بر اقدام‌های ناکارآمدی مانند ارسال هوایی کمک‌ها و استقرار یک اسکله که اکنون از بین رفته، تکیه کرده است.

گروه‌های بشردوستانه مدت‌ها اصرار داشتند که موثرترین راه برای رساندن کمک به غزه از طریق مسیر‌های زمینی تعیین شده است.

دولت آمریکا حتی با سطوح بی‌سابقه‌ای از نارضایتی‌ها از درون به دلیل حمایت تسلیم‌ناپذیرش از رژیم صهیونیستی با وجود شواهد فزاینده مبنی بر ارتکاب جنایت‌های جنگی در غزه، مواجه شد؛ دست‌کم ده‌ها مقام در اعتراض به این روند استعفا کردند و چندین یادداشت مخالف در رد سیاست‌های بایدن از سوی آژانس توسعه بین‌المللی (USAID) در وزارت خارجه منتشر شد.

گیلبرت، مقام سابق وزارت خارجه آمریکا، تاکید کرد: دولت عمدا حقایق را انکار می‌کند، زیرا این امر منجر به پیامد قطع بودجه امنیتی می‌شود؛ سلاح‌ها موتوری هستند که به این جنگ دامن می‌زنند و ما مسئولیت نقش خود را بر عهده نمی‌گیریم.

یک قانون در آمریکا به نام ۶۲۰I وجود دارد که انتقال تسلیحات به کشور‌هایی را که کمک‌های بشردوستانه را مسدود می‌کنند، ممنوع می‌کند؛ اگر دولت بایدن اذعان می‌کرد که رژیم صهیونیستی کمک به فلسطینی‌های غزه را رد می‌کند، قانون را اجرا می‌کرد و سلاح‌ها باید فورا قطع می‌شد.

متیو میلر، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، وقتی در یک نشست مطبوعاتی نماینده Fault Lines در مورد اینکه چگونه این کشور به حمایت تسلیحاتی از رژیم صهیونیستی با وجود شواهدی مبنی بر نقض قوانین خود ادامه می‌دهد، ادعا کرد: آمریکا متحد خود را برای باز کردن گذرگاه‌های مرزی تحت فشار قرار داده است تا به کمک‌های بیشتر کمک کند؛ ما دیدیم که اسرائیل اقدام‌هایی را برای اجازه دادن به کمک‌های بشردوستانه انجام می‌دهد.

کشتن در کوتاه‌مدت و بلندمدت

زمانی که قحطی رخ می‌دهد، به این معنی است که بسیاری از مردم، به‌ویژه کودکان، احتمالا به‌شدت گرسنه هستند و شدت این گرسنگی به حدی است که نمی‌توانند نجات پیدا کنند؛ حتی اگر کمک‌ها به غزه سرازیر شود، کودکان احتمالا تا پایان عمر تاثیرات گرسنگی را احساس خواهند کرد؛ چراکه سوءتغذیه شدید می‌تواند رشد جسمی و ذهنی کودک را مختل کند.

یک متخصص سلامت مادر و کودک، توضیح داد: وقتی زنان باردار، کودکان و مردم را بمباران می‌کنید و از گرسنگی می‌کشید، تاثیرات زیادی بر سلامت آن‌ها خواهد داشت؛ این امر در کوتاه‌مدت و در درازمدت از طریق تغییرات ژنتیکی مردم را می‌کشد.

گرسنگی می‌تواند منجر به تغییرات پایدار در نحوه پردازش غذا و ذخیره انرژی در بدن مانند رشد آهسته‌تر و افزایش وزن آهسته‌تر و خطر ابتلا به اختلالات روحی و جسمی شود؛ بررسی‌ها نشان داده است که این‌ها به نسل‌های آینده، به‌ویژه به کودکانی که در رحم مادر دچار سوءتغذیه بودند، منتقل می‌شود.

در ۲۰ ژوئن (۳۱ خرداد)، یک هفته پس از اینکه پزشکان قلب عبدالعزیز را احیا کردند، این نوزاد به دلیل کم‌آبی شدید درگذشت؛ بیمارستان چیزی که برای مراقبت کافی از او لازم بود، نداشت و هنوز هم، تعداد زیادی از کودکان گرسنه به درمانگاه سوءتغذیه می‌رسند.

در ماه آگوست (۱۱ مرداد)، یک نوزاد پنج‌ماهه دیگر به نام محمد با وضعیت وخیم در بیمارستان بستری شد؛ او در فوریه (بهمن سال گذشته) در زمان قحطی به دنیا آمد؛ مادرش هاله گفت که در دوران بارداری تغذیه کافی دریافت نکرده است.

محمد به غذای خاصی نیاز دارد که در غزه وجود ندارد؛ محمد مانند همه نوزادان بستری در بیمارستان، کل زندگیش در این جنگ شکل گرفته است؛ هاله می‌گوید: هر لحظه می‌ترسم او را از دست بدهم.

انتهای پیام/