چرا بالوتلی و ستاره‌های فوتبال جهان به ایران نمی‌آید؟

خبرگزاری میزان - جذب گائل کاکوتا و استیون انزونزی به عنوان دو چهره نام‌آشنای سابق فوتبال که در سطح متوسط به بالا قرار داشتند توسط باشگاه‌های استقلال و سپاهان، این پرسش را در ذهن بسیاری از اهالی فوتبال ایجاد کرد که چرا باشگاه‌های فوتبال به سراغ بازیکنانی هم‌چون بالوتلی یا راموس نمی‌روند که قیمتشان افت کرده و ارزش نه چندان بالایی در مارکت فوتبال دارند و سراغ دیگر بازیکنان متوسط می‌روند.

براساس اعلام سایت ترنسفر مارکت، ارزش‌گذاری و قیمت ماریو بالوتلی ۶۵۰ هزار یورو است و ستاره سابق فوتبال اروپا افت فاحشی از نظر قیمتی در این سال‌ها با وجود سابقه درخشان داشته به طوری که ارزش او از یک بازیکن متوسط ایرانی هم کم‌تر شده است! نمونه دیگر این دسته از بازیکنان سرجیو راموس است که هم‌اکنون بازیکن آزاد به شمار می‌رود و قیمتی نزدیک به ۲ میلیون یورو دارد و هم‌قیمت حسین کنعانی‌زادگان شده است!

نکته اصلی اینجاست، ملاک جذب باشگاه‌های ایرانی، آزاد بودن یا ارزان بودن قیمت بازیکن نیست، بلکه حقوق سالانه این بازیکن، تعیین‌کننده مقصد بعدی اوست. بنابر گزارش رسانه‌های ترکیه، بالوتلی مبلغی نزدیک به ۷ میلیون یورو در سال از تیم آدنا دمیر اسپور دریافتی دارد. براساس اعلام رسانه‌های اسپانیایی نیز سرجیو راموس خواهان دریافت حقوق ۱۵ میلیون یورویی در سال است و با کم‌تر از این مبلغ راضی نمی‌شود.

باشگاه‌های ایرانی برخلاف عربستانی‌ها و تیم‌های متمول خلیج فارس، اصلاً توان پرداخت چنین حقوق‌هایی را ندارند. بازیکنان بزرگ هر چند سن بالا یا در دوره افول قرار داشته باشند، به خاطر سطح بازی و نام بزرگی که دارند، در خواست حقوق بالایی دارند که از توان تیم‌های ایرانی خارج است و به هیچ وجه نمی‌توانند چنین مبالغی را صرفا برای یک بازیکن هزینه کنند. باشگاه های ایرانی همین حالا هم با مشکلات مالی سنگین و بدهی‌های سال‌های گذشته روبرو هستند، که البته در برابر ارقام تیم‌های عربی، عددی به حساب نمی‌آید.

انگیزه ورود بازیکنان خارجی به ایران

اما از آن طرف بازیکنانی که به ایران می‌آیند و در سطح متوسط به بالا قرار دارد، با چه انگیزه‌ای وارد فوتبال ایران می‌شوند؟ این موضوع از چند منظر قابل بررسی است؛ می‌توان گفت فوتبال ایران از نظر جو هواداری، جزو رتبه‌های برتر دنیاست و مردم و اهالی ورزش، دغدغه‌های فوتبالی زیادی در کشور دارند و این رشته از مهم‌ترین تفریحات و علایق مردم ایران محسوب می‌شود. به همین دلیل هر بازیکن خارجی و سطح بالایی که وارد ایران می‌شود، به طور خارق‌العاده‌ای فالوور و دنبال‌کننده در شبکه‌های اجتماعی جذب می‌کند و ره صد ساله را یک شبه طی می‌کند.

از طرفی دیگر بازیکن خارجی و بالاخص سیاه‌پوست، در فضای فرهنگی و جامعه ایران راحت‌تر زندگی می‌کنند، زیرا نژادپرستی در فوتبال ایران در مقایسه با فوتبال غرب، تقریباً صفر است و در وضعیت  فرهنگی - اجتماعی بسیار بهتری قرار دارد. از این رو بازیکنان خارجی در ایران احساس راحتی می‌کنند و مهم‌تر از آن با نشان دادن سطح خود در تیم‌های ایرانی و در ادامه در آسیا، این فرصت را دارند به تیم‌های متمول عربی یا ترکیه‌ای لینک شوند؛ مانند بسیاری از بازیکنان هم‌چون مامه تیام که به واسطه نیم فصل حضور در استقلال و درخشش در این تیم به تیم‌های متمول پیوستند و درآمد آن‌ها به واسطه حضور در ایران و خریده شدن توسط تیم‌های حاشیه خلیج فارس و خاورمیانه بالاتر می‌رود.

برخی از این بازیکنان هم که ممکن است در دوران اُفت پس از مصدومیت‌های شدید یا طولانی مدت یا افت فنی قرار داشته باشند با حضور در ایران به دنبال بازیابی «برند» و نام خود هستند تا با درخشش در لیگ ایران که از قضا کیفیت فنی مطلوبی هم دارد، بتوانند خود را برای حضور در تیم‌های متمول‌تر حوزه خلیج‌فارس معرفی کنند، اتفاقی که در سال‌های اخیر نه تنها در حوزه بازیکنان حتی در حوزه مربیان هم به وفور شاهد آن بوده‌ایم و مثال‌های زیادی از جمله برانکو، شفر، استراماچونی و ... در دسترس است.

با این شرایط به نظر می‌رسد با توجه به قانون سقف بودجه و گران شدن عجیب و غریب بازیکنان ایرانی و طمع آن‌ها برای بستن قراردادهای فضایی، تمایل باشگاه‌های ایران به جذب بازیکن باکیفیت خارجی که ارزان‌تر از ایرانی‌ها هستند بیش‌تر شده و احتمالاً طی سال‌های آتی جمعیت خارجی‌های لیگ برتر ایران بیشتر افزایش پیدا می‌کند. به همین دلیل ضرورت دارد اگر باشگاه‌ها نمی‌توانند هزینه پرداخت حقوق بازیکنانی نظیر بالوتلی و راموس را پرداخت کنند، حداقل به دنبال بازیکنان متوسط به بالا با کیفیت خوب بروند و بیشتر مراقبت کنند تا اسیر دلالی برخی واسطه‌ها برای قابل کردن بازیکن بی‌کیفیت خارجی یا سفارشی هم‌چون بازیکن بوسنیایی سابق استقلال، به تیم‌های لیگ برتری نباشیم.

انتهای پیام/