انتحار منافقین در خرداد ۱۳۶۰؛ آغازی بر پایان فرقه نفاق
گروهک تروریستی منافقین در حالی ادعاهایی درباره ماهیت خود مطرح می‌کند که با نگاهی به پرونده فعالیت‌هایش، موضوع اعلام جنگ مسلحانه علیه کشور و مردم ایران برجسته از دیگر جنایت‌هایش به چشم می‌آید.
خبرگزاری میزان – بازخوانی کارنامه گروه‌ها و گروهک‌های تروریستی مختلف یک وجه مشترک را میان آنها نشان می‌دهد؛ استفاده از سلاح علیه غیرنظامیان و کاربرد گسترده خشونت علیه آنها؛ گروهک تروریستی منافقین نیز برخلاف ادعاهای صلح‌طلبی و فعالیت مسالمت‌آمیز، از این قاعده مستثنی نیست و حتی گام را فراتر نهاده و علیه ملت و کشور خود اعلام جنگ داده؛ ضمن اینکه پس از آن در همین چارچوب با دشمنان ایران برای جنایت علیه مردم کشور دست به یکی کرده است.
خرداد ۱۳۶۰ را می‌توان نقطه‌عطفی در تاریخ جنایت‌کارانه گروهک تروریستی منافقین خواند.
گروهک تروریستی منافقین در اواخر خرداد ۱۳۶۰ با انتشار اعلامیه‌ای از ورود خود به فاز مسلحانه خبر داد؛ تصمیمی که بهطور مستقیم از تشدید زاویه این فرقه با ایران و دوری گزیدن مردم کشور از گروهک تروریستی منافقین ناشی می‌شد.
منافقین پس از انتشار اعلامیه یادشده، روز‌های ۳۰ و ۳۱ خرداد ۱۳۶۰ در پی اعلام خبر عدم کفایت سیاسی بنی‌صدر، رئیس‌جمهور وقت از سوی مجلس شورای اسلامی جنگ خیابانی خود را آغاز کرد و سبب شد روز‌های پایانی بهار ۱۳۶۰ ایران ملتهب و متشنج سپری شود.
دلیل ورود منافقین به فاز مسلحانه چه بود؟
گروهک تروریستی منافقین پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ تا اواخر سال ۱۳۵۹ وارد نزاع و درگیری تشکیلاتی جدی شد؛ در این بازه زمانی سران منافقین برای حفظ وجهه ظاهری، آگاهی از ناتوانی برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران در وجوه مختلف و احتمالا تداوم عملیات فریب به‌ویژه جوانان با هدف جذب به گروهک، از درگیری و رویارویی مستقیم ابا داشت.
خرداد ۱۳۶۰ با تحولات سیاسی متعدد داخلی برای منافقین به معنای دست یافتن به فرصتی برای برای خروج از وضعیت پنهانکاری شد.
سران گروهک تروریستی منافقین در این دوره که از نزدیک و همسویی بنی‌صدر با خود مطمئن شده بودند، با عجله در میانه ورود کشور به فضای سیاسی آن دوران پرده از نیت‌های مخفی خود برداشته و آغاز جنگ مسلحانه‌ای را که از همان آغاز پیروزی انقلاب اسلامی در سر داشتند، کلید زدند.
در واقع، گروهک تروریستی منافقین درپی شکست‌های مکرر در جلب توجه، اقبال و اعتماد مردمی در آزمون‌های مختلف انتخاباتی مانند همه‌پرسی قانون اساسی، مجلس خبرگان قانون اساسی، ریاست جمهوری و مجلس شورای اسلامی، با نزدیک شدن به بنی‌صدر به دنبال سنگری قابل اتکا بود.
این نزدیکی در حالی رخ داد که منافقین تا اواسط تابستان ۱۳۵۹ از مخالفان بنی‌صدر بود؛ آنچه این دو را به هم نزدیک کرده و سبب تصمیم منافقین برای ورود به فاز مسلحانه شد، ناکامی هر دو طرف برای پیشبرد اهداف شومشان در مقابل جمهوری اسلامی بود.
در این زمان بود که چهره و ماهیت اصلی گروهک تروریستی منافقین آشکار شد؛ جنگ طلبی.
منافقین با چه ابزاری وارد جنگ مسلحانه شدند؟
ابزار گروهک تروریستی منافقین برای اجرای فاز جنگ مسلحانه، توهم مسعود رجوی، سرکرده این گروهک از میلشیا بود.
او در این توهم بود که با استفاده از نیرو‌های شبه نظامی سازمان داده شده‌اش که با نام میلیشا یاد می‌شد، می‌تواند بر حاکمیت فشار وارد کرده و امتیاز بگیرد.
گروهک تروریستی منافقین امید زیادی به این میلیشا که ادعا می‌کرد ۱۰ هزار عضو دارد، داشت؛ اما ورود به فاز مسلحانه پوچی این توهم را آشکار کرد و به نابودی بخش عمده‌ای از میلیشیا منجر شد.
در ۳۰ خرداد چه اتفاقی افتاد؟
اعلامیه ۲۸ خرداد منافقین با عنوان اعلامیه سیاسی نظامی شماره ۲۵ که عملا اعلام جنگ به جمهوری اسلامی ایران بود و متعاقب آن ورود به فاز مسلحانه، در حقیقت امر انتحار منافقین بود؛ از این رویداد می‌توان به‌عنوان آغاز یک پایان یاد کرد.
روزنامه‌های مختلفی مانند جمهوری اسلامی و کیهان در شماره مربوط به روز ۳۱ خرداد ۱۳۶۰، شرح مفصلی از وحشی‌گری‌های منافقین در روز ۳۰ خرداد را ارائه کردند؛ براساس گزارش‌ها، عصر روز سی‌اُم خرداد، تهران با موجی از خشونت منافقین روبرو شد که تا ساعات پایانی شب ادامه داشت.
براساس گزارش‌ها، همزمان با درگیری‌های خونین در تهران، شهر‌های اصفهان، همدان، ارومیه، شیراز، اهواز، اراک، مسجدسلیمان، بندرعباس و مشهد شاهد درگیری‌هایی بودند.
درپی اجرای یک سری عملیات زنجیره‌ای از سوی مجریان قانون پس از ایجاد درگیری و اغتشاش‌های بسیار، موسی خیابانی و چند نفر دیگر از عناصر کادر مرکزی منافقین به هلاکت رسیدند؛ ضمن اینکه پایگاه‌های اصلی منافقین کشف و ۹۰ درصد از نیروی کادر آن نابود شد.
گروهک تروریستی منافقین در مواجهه با این شرایط ادامه حیات خود را در داخل ایران غیر ممکن دید و همین امر سبب فرار برخی از سرکردگان آن به دیگر کشورها شد؛ کادر باقی مانده داخل کشور نیز به عراق گریخت و بازوی نظامی عراق و ستون پنجم دشمنان ایران را تشکیل دادند.
۳۰ خرداد ۱۳۶۰ را می‌توان آغاز روند آشکار خشونت و ترور گسترده از سوی منافقین خواند؛ منافقین در پی این رویداد دیگر ابایی از ددمنشی‌های متعدد از ترور‌های کور تا عملیات انتحاری، از آدم‌ربایی و شکنجه تا همراهی با دشمنان و بمب‌گذاری نداشتند.
نگاهی به کارنامه منافقین به‌ویژه در زمینه آنچه مبارزه مسلحانه خوانده می‌شد، نشان می‌دهد که سه مرحله فاز نظامی این گروهک تروریستی با شکست مفتضحانه‌ای پایان یافت.
- بیشتر بخوانید:
- سلاخی انسانیت در فرقه نفاق؛ از درون خانه‌های تیمی تا اردوگاه‌های منافقین
- سربازان فریبخورده؛ گزارش لوموند از سوءاستفاده نظامی منافقین از کودکان
پایان آدمکشهای فراری
منافقین پس از چهار دهه جنایت مداوم و مستمر علیه مردم ایران اکنون در میانه راه رفتن بر لبه پرتگاه فروپاشی با برگزاری دادگاه رسیدگی به جنایت‌های خود مواجه شده است، اما این همه عاقبتی نیست که منافقین با آن روبرو شده است.
تشدید اختلاف‌های درونی و افزایش محدودیت در مسیر فعالیت در کشورهای اروپایی، نیز عرصه را برای آخرین نفس‌های این گروهک تروریستی منافقین تنگ کرده است.
جمهوری اسلامی ایران در چارچوب تعهد همیشگی و ثابت شده خود با جدیت به مبارزه با تروریسم ادامه می‌دهد و برگزاری دادگاه منافقین نشان می‌دهد که زمان پاسخگویی فرا رسیده است.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *