برق پاک؛ رویایی که با همت صنایع بزرگ کشور در مسیر تحقق قرار گرفت

خبرگزاری میزان- در دنیای امروز، زغالسنگ، به عنوان اصلی‌ترین منبع انتشار دی اکسید کربن، کماکان با سهم ۳۶ درصدی، مهم‌ترین نقش را در تولید برق داراست. کشور‌های پیشرفته با وجود اینکه زیرساخت‌های کاملی داشته و نیاز جدید آنچنانی به انرژی پیدا نمی‌کنند، برای دیگر کشور‌ها نسخه‌ای پیچیدند مبنی بر اینکه تا سال ۲۰۳۰ میلادی باید سهم انرژی‌های تجدید پذیر را در زیرساخت‌های خود افزایش دهند. به زعم آژانس بین المللی انرژی، جهان باید سالانه ۳۸۰ میلیارد دلار در انرژی پاک سرمایه‌گذاری کند تا در سال ۲۰۳۰ شاهد تحقق سهم پیش بینی شده در این بخش باشیم. اما آیا حذف زغال سنگ از زندگی بشر ممکن است؟!

سازمان ملل متحد در آخرین تصمیم گیری خود تا ۲ درجه گرمایش زمین را بلامانع عنوان نموده و محدودیت‌های استفاده از زغال سنگ را از سال ۲۰۳۰ به سال ۲۰۵۰ تغییر داده است. یعنی بشر به این زودی‌ها نمی‌تواند کاربرد کربن را در تولیدات صنعتی به صفر برساند. اما در استراتژی، توسعه تکنولوژی و برنامه‌ریزی‌های صنعتی و زیرساختی، حرکت به سوی صنعت سبز و برق پاک با جدیت دنبال می‌شود.

در ایران نیز نگاهی همه جانبه برای رفع ناترازی و تامین برق به صورت عادلانه برای تمامی بخش‌های مصرف کننده امری لازم است.

در ایران ۳۳% از مصرف برق مربوط به بخش خانگی، ۱۸ درصد بخش عمومی، ۱۵ درصد کشاورزی و باقی آن مربوط به صنعت است که کمتر از ۸ درصد سهم فولادی‌ها می‌باشد.
فارغ از تصمیمات تحت توجه و تمرکز بر جریان‌های خبری و اجتماعی گذرا، رفع ناترازی نسبتا بحرانی برق در کشور ما نیاز به یک نگاه کلان و استراتژی همه جانبه نگرانه دارد.

بخشی از مناطق بیابانی ایران مملو از ذخایر غنی زغالسنگ حرارتی بوده که متاسفانه در تصمیمات مدیران کشور در گذشته مغفول بوده است. به راحتی می‌توان بین ۳ تا ۵ هزار مگاوات برق از احداث نیروگاه‌های زغالسنگ محور در کنار معادن زغال حرارتی تولید و وارد مدار مصرف کشور نمود که جدای از حل قسمتی از مشکل انرژی، با توجه به ضریب اشتغال بالای صنعت زغالسنگ، تحریک این صنعت آثار اقتصادی مثبتی نیز به همراه دارد. از طرفی نیروگاه‌های مصرف کننده گاز نیز مستلزم نگاه توسعه‌ای در تولید و استحصال این ماده حیاتی و سرمایه‌گذاری در این بخش است. شاید امروز اولویت مصرف گاز در کشور، واحد‌های تولید برق هستند چرا که تامین برق بسیار حیاتی و مهم و تاثیرگذار در زندگی امروز بشر است. اما در حوزه برق پاک چه باید کرد؟

تقریباً نیمه جنوبی سرزمین کهن و پهناور کشورمان ایران تحت عنوان کمربند سولار، موقعیت ممتازی برای احداث نیروگاه‌های خورشیدی دارد. هر یک مگاوات مزرعه خورشیدی در حدود یک و نیم هکتار زمین و حدود ۵۰۰ هزار دلار هزینه برای ساخت نیاز دارد. وجود اراضی وسیع و زاویه مناسب تابش در نیمه جنوبی کشور، سرمایه‌گذاری در احداث این نوع نیروگاه را در ایران جذاب نموده است.

کشور ما در برخی مناطق دارای مسیر مناسب بادی با استاندارد بالا جهت احداث نیروگاه‌های بادی است که با توجه به راندمان دو برابری نسبت به نیروگاه‌های خورشیدی می‌تواند گزینه‌ای مورد توجه باشد.

طراحی و اجرای نیروگاه‌های حرارتی به خصوص از نوع WHR در مسیر گرما و بخار آزاد شده کوره‌ها و تجهیزات حرارت ساز خطوط فولادسازی و صنایع مشابه، ایده‌ای بسیار کارآمد و موثر در خودتامین شدن برق صنایع خواهد بود که البته نیازمند پیگیری‌ها و اقدامات پژوهش محور و دانش بنیان و انتقال تکنولوژی‌های روز می‌باشد و ضمن دارا بودن راندمان بالای ۹۰ درصد، آثار زیست محیطی بسیار مطلوبی خواهد داشت.

هرچند جور بخشی از ایجاد نیروگاه‌های مذکور در کشور را فولادی‌ها می‌کشند، اما به هر صورت موضوع برق در کشور عزم حاکمیتی و دولتی را می‌طلبد.

برای جذاب شدن سرمایه‌گذاری در حوزه انرژی تجدیدپذیر و برق پاک، نهاد‌های حاکمیتی و سیاستگذار نقش مهمی دارند.

سرمایه گذاری در حوزه عناصر نادر خاکی، حمایت از فعالیت‌های دانش بنیان در طراحی و مهندسی نیروگاه‌های حرارتی، تسهیل گری در فرآیند‌های مالی و اجرایی از جمله ساز و کار‌های مربوط به اخذ مجوز و خدمات در بازار سرمایه، گمرک، بانک مرکزی، ثبت سفارش و تخصیص ارز، انتقال تکنولوژی و واردات تجهیزات حیاتی، ایجاد مشوق‌های پایدار برای ایجاد انگیزه و نیز راه‌اندازی و تقویت بورس انرژی با هدف رقابتی و واقعی شدن قیمت برق از اقدامات لازم اجرایی دولت می‌باشد.

ایران ظرفیت قابل توجهی در ارزش آفرینی منابع جهت تولید برق به روش‌های پاک و تجدیدپذیر دارد، به شرطی که نگاه و استراتژی درست و عزمی راسخ وجود داشته باشد.

انتهای پیام/