پروردگار بهترین پناه برای همه درماندگان/ فضل خداوند متعال بسیار است

ابراهیم مهدوی، کارشناس علوم قرآنی در گفت‌وگو با خبرگزاری میزان درباره دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان گفت: در این روز بندگان از خداوند متعال می‌خواهند تا (اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ فِیْهِ ما یُرْضِیکَ، وَأَعُوذُ بِکَ مِمّا یُؤْذِیکَ، وَأَسْأَلُکَ التَّوْفِیقَ فِیْهِ لاَنْ اُطِیعَکَ وَلا أَعْصِیکَ، یا جَوادَ السَّائِلِینَ. خدایا در این روز از تو درخواست می‌کنم آنچه را که رضای تو در اوست، و به تو پناه می‌برم از آنچه تو را ناپسند است، و از تو توفیق می‌خواهم که در این روز به فرمان تو باشم و هیچ نافرمانی نکنم،‌ای عطابخش سؤال کنندگان.» این دعا معارفی همچون انجام کاری که رضای خداوند در اوست و پناه بردن به خدا از آنچه در نزد خدا ناپسند است و توفیق فرمان‌برداری از خداوند و عدم نافرمانی از خدا را مطرح می‌کند.

وی رضای و خشنودی پروردگار را مطرح و ادامه داد: در این دعا از خداوند خواستاریم که به ما توفیق دهد آنچه را که رضایت او در آن است انجام دهیم، حال می‌خواهیم بدانیم که رضایت خداوند در چه چیزی است؟ و چه چیز‌هایی موجب رضایت پروردگار عالمیان می‌گردد؟ که باید در جواب بگوییم هر عملی را که خداوند انسان‌ها را به انجام آن امر فرموده است: موجبات رضایت خداوند از بندگان است که اگر بنده‌ای به آن دستورات عمل نماید رضایت خداوند را برای خود واجب نموده و اگر نافرمانی از آن دستورات نماید خشم و غضب الهی را بر خود واجب نموده است. حدیث داریم که شما مانند بیمار هستید و خدا مانند دکتر و طبیب. همان‌طور که دکتر هر چه بگوید، بیمار می‌پذیرد، خدا هر چه به ما داد، ما هم باید رضایت داشته باشیم. اگر در مصیبت‌ها و نداری‌ها از خدا گله نکنیم و تسلیم خدا باشیم، یعنی اینکه ما از خدا راضی هستیم و خدا هم از ما رضایت دارد. اما خیلی سخت است که انسان ذره‌ای گله از خدا نداشته باشد.

مهدوی پناه بردن به خداوند متعال را مطرح و بیان کرد: در اسلام دو تا پناهگاه برای مومنان مطرح‌شده است ابتدا خداوند متعال که برترین و بهترین پناه برای تمام بندگان است و دوم اولیا و انبیا هستند که سبک زندگی آنان و رویکردشان می‌تواند الگویی ارزشمند برای انتخاب مسیر باشد. در سوره ناس بندگان به خداوند پناه می‌برند، زیرا پروردگار یک پناهگاه است، «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ»، «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ» کلماتی کلیدی و راهبردی برای زندگی بشر که او را به آرامش می‌رساند و امام صادق (ع) در مورد پناه به خداوند می‌فرمایند: «رسول خدا را عادت چنین بود که هر روز از شش چیز به خدا پناه می‌برد از شک و شرک و پابند بودن به رسوم و عادات جاهلانه و خشم و ستم و رشک.»

این کارشناس علوم قرآنی افزود: پناهندگی به خداوند متعال تنها با زبان نیست، اگر پناهنده بودی، یک کاری هم بکنی و آن‌ها باور و نیت الهی است. پیامبر اسلام (ص) فرمودند: بار خدایا! به تو پناه می‌برم از رنجِ سفر و اندوه در بازگشت و کاستىِ بعد از فزونى و نفرین ستمدیده و روبه‌رو شدن با صحنه ناخوشایند در خانواده و دارایى و فرزند. همه این‌ها محل وسوسه شیطان و آسیب به انسان است. همچنین درجایی دیگر بیان فرمودند: بار خدایا! به تو پناه می‌برم از بخل و به تو پناه می‌برم از بزدلى و به تو پناه می‌برم از این که به فروترین روزهاى زندگى (پیرى و فرتوتى) باز گردانده شوم و به تو پناه می‌برم از فتنه‌گری دنیا و به تو پناه می‌برم از عذاب قبر.

وی به عطا و بخشش خداوند متعال اشاره و تصریح کرد: حضرت علی (ع) در مورد عطای خداوند متعال می‌فرماید: «نه بخشش از دارائی‌اش می‌کاهد و نه عطایا آسیبى به خزائن او می‌رساند، نه درخواست‌کنندگان، نعمتش را تمام می‌کنند و نه بهره‌مندان از عطایش، به مواهب او پایان می‌دهند، توجه به کسى وى را از دیگرى غافل نمی‌سازد و شنیدن صدایى او را از شنیدن صداى دیگر بازنمی‌دارد، عطا و بخشش او به کسى، مانع از سلب نعمت نمی‌شود، و غضبش او را از رحمت باز نمی‌دارد، و رحمتش او را از عذاب و کیفر غافل نمی‌سازد، نه آنچه پنهان است او را از آنچه آشکار است باز می‌دارد، و نه آنچه آشکار است او را از آنچه نهان است جدا می‌سازد». از سوى دیگر، هشدارى است به همه بندگان، که مراقب حضور ذات پروردگار در همه حال باشند و بدانند همان‌گونه که نعمت و عطایش بی‌پایان است و هیچ خواننده‌ای از درِ او بی‌مقصود باز نمی‌رود، همچنین رحمتش مانع غضب، و نعمتش مانع کیفر بدکاران و ظالمان نیست و آنچه در خلوت و جلوت و آشکار و نهان انجام می‌دهند براى او نمایان است. اساسا آشکار و نهان، دور و نزدیک درباره آن ذات نامتناهى، مفهوم ندارد. این مخلوقات‌اند که محدودند و دور و نزدیک و آشکار و نهان دارند.

مهدوی در پایان تاکید کرد: در فرازی از دعای ماه رجب می‌خوانیم «یا من یعطی الکثیر بالقلیل:‌ای آن که در مقابل اعمال اندک و ناچیز ما، پاداش بسیار عطا می‌نمایی» فضل و کرم خداوند آنقدر زیاد است که با بندگان معامله پایا پای نمی‌کند و در مقابل ادای تکالیف اندک جزای کم نمی‌دهد بلکه بر اساس آیات و و روایات عطایش کثیر و رحمتش وسیع و فضلش بی نهایت است تا جائیکه آنقدر به بندگان عطا می‌کند که بنده راضی شود.

انتهای پیام/