چالش برای بیماران روانی و افراد ناتوان در زندان‌های آمریکا

خبرگزاری میزان – کارشناسان معتقدند که محیط منحصربه‌فرد بخشی از برنامه‌ای است که هدف آن ارائه خدمات بهتر به زندانیان دارای ناتوانی‌های ذهنی یا رشدی در زندان‌های آمریکاست؛ جمعیتی رو به رشد که به گفته کارشناسان، چالشی را برای مقامات زندان‌ها ایجاد کرده است، زیرا آن‌ها تلاش می‌کنند بین نیاز به امنیت و اقامتگاه تعادل برقرار کنند.

چنین زندانی‌هایی اغلب با تحریک بیش از حد، انعطاف‌ناپذیری و مشکل در جهت‌های پیچیده دست و پنجه نرم می‌کنند که در نتیجه واکنش‌های شدیدی را به دنبال دارد که می‌تواند منجر به اقدامات انضباطی بیشتر شود.

استیون سولیودا، خالق واحد درمان مسکونی توسعه عصبی آلبیون، گفت: زندانیان دارای ناتوانی ذهنی همچنین با مرز‌های اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند و آن‌ها را در برابر سوءاستفاده، خشونت یا دستکاری در زندان آسیب‌پذیرتر می‌کند.

سولیودا که همچنین مدیر برنامه زندان ویژه آلبیون است، گفت: در یک محیط معمولی زندان، بسیاری از این زندانیان مبتلا به اوتیسم و معلولیت‌های مشابه زمان زیادی در سلول خود هستند، اما صدای آن‌ها در برنامه شنیده می‌شود و آن‌ها استقلال و مهارت‌های اجتماعی را که برای زنده ماندن نیاز دارند، در زمانی که از اینجا خارج می‌شوند، توسعه می‌دهند.

شمارش جامعی از تعداد زندانیانی که در آمریکا از اوتیسم یا ناتوانی ذهنی رنج می‌برند وجود ندارد، اگرچه برخی مطالعات برآورد می‌کنند که بیش از ۴ درصد اوتیسم و حدود ۲۵ درصد زندانیان دارای اختلالات شناختی هستند.

بسیاری از حامیان زندانیان بر این باورند که این تعداد به دلیل تشخیص نادرست قبل از زندان یا به دلیل غربالگری بی اثر یا نبود آن در برخی از بخش‌های زندان‌ها می‌تواند بسیار بیشتر باشد.

یک واحد درمان مسکونی توسعه عصبی، درپنسیلوانیا، حدود ۳ سال پیش راه‌اندازی شد و تنها مرکز در نوع خود در این ایالت به شمار می‌رود.

سولیودا، گفت که این واحد حدود ۴۵ نفر را در خود جای داده است؛ جمعیت کوچکی که به کارکنان کمک می‌کند تا روی درمان فردی تمرکز کنند و برخی از تحریکات حسی زندان را محدود می‌کند.

یک زندانی مبتلا به اوتیسم و ناتوانی‌های ذهنی، می‌گوید که در این زندان احساس امنیت می‌کند؛ وی گفت: این زندان مانند جمعیت عمومی در زندان‌های دیگر نیست که من بیشتر مستعد آزار و اذیت و مواردی از این دست باشد؛ شما باید یاد بگیرید که چگونه با این موضوع کنار بیایید و چگونه احساسات خود را بشناسید.

قانون آمریکایی‌های دارای معلولیت که ۳۰ سال پیش امضا شد مقرر می‌دارد که افراد مبتلا به اختلالات جسمی و رشدی به برنامه‌ها و خدمات ارائه‌شده از سوی مؤسسات دولتی، از جمله مراکز زندان‌ها، دسترسی برابر داشته باشند، اما مدافعان افراد دارای ناتوانی‌های رشدی مدت‌ها استدلال کرده‌اند که زندان‌ها اغلب به این وعده عمل نمی‌کنند.

یک دلیل ممکن است این باشد که بسیاری از ایالت‌ها به اندازه کافی زندانیان مبتلا به اختلالات رشدی را شناسایی نمی‌کنند؛ پروژه مارشال سؤالاتی را برای تمام ۵۰ بخش زندان‌های ایالتی ارسال کرد و پرسید که آیا و چگونه زندانیان را از نظر ناتوانی‌های رشدی یا ذهنی معاینه می‌کنند.

از ۳۸ نهادی که پاسخ دادند، ۲۵ مورد گزارش دادند که از پروتکل‌های غربالگری استفاده می‌کردند که چندین متخصص بهداشت روان و حقوقی می‌گویند استاندارد‌های حرفه‌ای را برآورده نمی‌کند، ۵ ایالت گفتند که به هیچ وجه ناتوانی‌های رشدی را بررسی نمی‌کنند.

زمانی که زندانیان دارای معلولیت رشدی ناشناس می‌مانند، کمتر احتمال دارد خدماتی را که طبق قوانین فدرال مستحق آن هستند دریافت کنند؛ مانند کمک به درک قوانین زندان یا دریافت دارو.

مدافعان و نزدیکان زندانیان می‌گویند که از دست دادن کمک آن‌ها را در برابر تشخیص نادرست پزشکی، انزوا در سلول انفرادی، محرومیت از فرصت‌های قانونی و آموزشی، سوءاستفاده جنسی و خشونت آسیب‌پذیر می‌کند.

سوزان پولیت، وکیل ناظر در حقوق معلولان کارولینای شمالی، یک آژانس مدافع حقوق زندانیان، گفت: افراد دارای معلولیت اغلب پنهان می‌شوند و دیده نمی‌شوند، اما در پشت میله‌های زندان، وضعیت می‌تواند حتی وخیم‌تر باشد، آن‌ها هنگام خروج از زندان در شرایط بدتری نسبت به زمانی که وارد می‌شوند، قرار دارند.

انتهای پیام/