قصه پرغصه رفح؛ کوچاندن اجباری فلسطینیان در میانه بی‌عملی سازمان ملل

خبرگزاری میزان - پیش از حمله برنامه‌ریزی‌شده رژیم صهیونیستی به رفح، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر این رژیم، مصاحبه‌ای با شبکه تلویزیونی‌ ای‌بی‌سی در آمریکا داشت؛ او به هشدار‌های مقامات غربی، از جمله آمریکایی‌ها، اشاره کرد که این امر منجر به تلفات غیرنظامیان خواهد شد.

نتانیاهو، مدعی شد: ما این کار را در حالی انجام می‌دهیم که برای غیرنظامیان گذرگاه امن فراهم می‌کنیم تا آن‌ها بتوانند آنجا را ترک کنند.

او در پاسخ به این سوال که «قرار است ۱.۴ میلیون آواره فلسطینی به کجا بروند؟»، پاسخ داد: مناطقی که در شمال رفح پاکسازی کرده‌ایم، مناطق زیادی در آنجا وجود دارد، اما ما در حال کار بر روی یک برنامه دقیق برای انجام این کار هستیم.

مناطق امنی که بمباران شدند

از زمان شروع جنگ غزه، کابینه رژیم صهیونیستی بر اطلاعات نادرست پافشاری کرده است؛ این امر در هیچ کجا به اندازه ادعا‌ها درباره اینکه ارتش این رژیم در حال ایجاد «گذرگاه امن» برای مردم غزه یا تلاش برای محافظت از آن‌هاست، مشهود نبوده است.

ابتدا رژیم صهیونیستی به مردم غزه گفت که جنوب غزه امن خواهد بود؛ هنگامی که آن‌ها شروع به تخلیه کردند، در مسیر و در کاروان‌های غیرنظامی خود بمباران شدند، هنگام ورود به جنوب غزه بمباران شدند، حتی هنگامی که غیرنظامیان در «مسیر‌های تخلیه امن» بمباران نمی‌شدند، از سوی تک‌تیراندازان هدف گلوله قرار می‌گرفتند، بازداشت و یا به اجبار ناپدید می‌شدند.

زمانی که ارتش رژیم صهیونیستی به «منطقه امن» قبلی خان‌یونس حمله کرد، از غیرنظامیان خواست در بیمارستان‌ها و پناهگاه‌ها بمانند، اما تک‌تیراندازان این رژیم به افرادی که سعی می‌کردند به بیمارستان‌ها و پناهگاه‌ها برسند شلیک کرده و سپس آن‌ها را بمباران کردند.

زمانی که ارتش رژیم صهیونیستی به فلسطینیان گفت که خان‌یونس را ترک کنند، آن‌ها را در حالی که از این منطقه خارج می‌شدند هدف حملات گسترده قرار داد.

برخی از فلسطینی‌ها خود را به رفح، «منطقه امن» دیگر رساندند، اما به آن‌ها گفته شد که دیگر این مناطق امن نیست؛ اکنون به آوارگان گفته می‌شود که از رفح به «مناطق باز» فرار کنند؛ سایر «مناطق باز» که پیش از این به آوارگان توصیه شده، بار‌ها هدف قرار گرفته‌اند.

در طول این روند که به ساکنان غزه گفته می‌شد منازل خود را تخلیه کنند، ارتش و کابینه رژیم صهیونیستی به زبان انگلیسی اعلامیه می‌دادند و با رسانه‌های غربی مصاحبه می‌کردند و مدعی می‌شدند که اقداماتی را برای «حفاظت از غیرنظامیان» انجام می‌دهند.

چه در «مسیر‌های تخلیه» ناامن و چه «نقشه‌های تخلیه» گیج‌کننده، آن‌ها هر کاری که می‌توانستند انجام دادند تا این حقیقت را بپوشانند که هیچ مکان امنی در غزه وجود ندارد.

آن‌ها حتی پس از اینکه آژانس‌های سازمان ملل و سازمان‌های بین‌المللی مانند صندوق نجات کودکان، پزشکان بدون مرز، عفو بین‌الملل و غیره، همگی اتفاق نظر داشتند که هیچ مکان امنی در غزه وجود ندارد، به دروغ‌پراکنی خود ادامه دادند.

حتی رسانه‌های غربی به ناامن بودن همه مناطق غزه اذعان کرده و این واقعیت را گزارش کردند که هیچ مکان امنی در غزه وجود ندارد.

آیا همان ارتشی که بیش از ۲۸ هزار فلسطینی را به شهادت رسانده و بیش از ۶۰ درصد خانه‌ها را در غزه ویران کرده اکنون «عبور امن» را به آوارگان ارائه می‌دهد؟

سازمان ملل شریک جرم کوچاندن اجباری فلسطینیان

میدل‌ایست‌مانیتور، نوشت: هرگز نباید به مفهوم حقوق بشر سازمان ملل اعتماد کرد؛ در حالی که رژیم صهیونیستی به نسل‌کشی خود در رفح، منطقه‌ای که از سوی خود این رژیم به عنوان منطقه امن تعیین شده، ادامه می‌دهد، سازمان ملل جلسه مطبوعاتی روزانه خود را برگزار و از اصطلاحات معمول خود استفاده می‌کند و با دقت از هرگونه اظهاراتی که در واکنش به جنایات جنگی رژیم صهیونیستی قابل تفسیر باشد، طفره می‌رود.

می‌توان انتظار داشت پس از اینکه رژیم صهیونیستی ده‌ها هزار فلسطینی را قتل‌عام کرد و کل جمعیت را در رفح برای نابودی آسان جمع کرد، سازمان ملل از کلمات قوی‌تر استفاده کند.

با این حال، همان‌طور که استفان دوجاریک، سخنگوی دبیرکل سازمان ملل گفت، همکاران بشردوستانه دفتر هماهنگی امور بشردوستانه (OCHA) نگرانی‌ها را در مورد تشدید تنش در جنوبی‌ترین شهر غزه، جایی که صد‌ها هزار فلسطینی در آن پناه گرفته‌اند، افزایش داده‌اند.

دوجاریک در پاسخ به سوال دیگری درباره وضعیت رفح گفت: آنچه ما نیاز داریم یک آتش‌بس بشردوستانه است. دبیرکل احساس می‌کند که داشتن این آتش‌بس بشردوستانه بسیار مهم است. ما دیروز نیز شاهد آزادی دو گروگان اسرائیلی بودیم، از این واقعیت که این دو نفر به آزادی خود دست یافته‌اند بسیار استقبال می‌کنیم؛ و مهم است که شاهد آزادی فوری و بدون قید و شرط همه گروگان‌های باقی‌مانده باشیم.

فلسطینی‌ها از سوی رژیم صهیونیستی سلاخی می‌شوند و سازمان ملل حضور آن‌ها را حتی با بیانیه‌هایی که باید با نسل‌کشی که در آن زندگی می‌کنند و می‌میرند مقابله کند، از بین می‌برد.

از وضعیت بازداشت‌شدگان صهیونیست به عنوان یک انحراف استفاده می‌شود؛ سازمان ملل یک پیام روشن ارسال می‌کند: هرگونه آتش‌بس بشردوستانه به شدت با آزادی بازداشت‌شدگان صهیونیست مرتبط خواهد بود و تنها در صورتی که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی با آن موافقت کند.

تاکنون، نتانیاهو به وضوح نشان داده که گبازداشت‌شدگان باقی‌مانده صهیونیست از قبل آسیب‌های جانبی در نسل‌کشی بر فلسطینیان در غزه هستند.

سوال دیگر مربوط به درخواست کمک رژیم صهیونیستی از سازمان ملل برای آواره کردن اجباری فلسطینیان بود؛ دوجاریک گفت: ما می‌خواهیم اطمینان حاصل کنیم هر اتفاقی که می‌افتد با احترام کامل به قوانین بین‎المللی و با احترام کامل به غیرنظامیان انجام می‌شود. ما طرف آوارگی اجباری مردم نخواهیم بود.

سازمان ملل باید بداند که نقض قوانین بین‌المللی رژیم صهیونیستی از جمله نسل‌کشی را تشویق می‌کند و از زمان سرگرم کردن ایدئولوژی استعماری صهیونیستی و ارائه طرح تقسیم ۱۹۴۷، طرف آوارگی اجباری مردم فلسطین بوده و همواره بوده است.

سخنان دوجاریک نه‌تنها از نظر نگرانی ادعایی سازمان ملل در مورد فلسطین، که هیچ کدام از آنها را ندارد، پوچ است، بلکه او همچنین به دنبال پنهان کردن نقش تاریخی سازمان ملل در آوارگی اجباری فلسطینیان است.

نقش سازمان ملل در ایجاد رژیم صهیونیستی به عنوان یک موجودیت استعماری در سرزمین‌های فلسطینی اشغال شده، برابر با همدستی در آوارگی اجباری، پاکسازی قومی و اکنون نیز نسل‌کشی است.

با این حال، فلسطینی‌ها همواره از سوی خود سازمان ملل مجبور شده‌اند که مطیع خواسته‌ها و حدس‌های بین‌المللی باشند؛ از تأسیس رژیم صهیونیستی و به رسمیت شناختن متعاقب آن، تا سازش منحل‌شده دو  دولتی، نتیجه‌ای که فلسطینی‌ها مجبور به برداشت شدند، نابودی خودشان با حضور کامل سازمان ملل است.

انتهای پیام/


فاطمه سرلک