مروری بر سیاست‌های استعماری غرب در جزایر بالکان

خبرگزاری میزان - برای دو قرن، باربادوس در کانون تجارت بسیار سودآور شکر انگلیس همراه با جامائیکا و جزایر دیگر منطقه بالکان قرار داشت.

 این سیستم مزارع که بر پشت مردان، زنان و کودکان برده ساخته شده بود و تحت شرایط استثمارگرانه کار غیرقانونی برای چندین دهه پس از آن ادامه یافت، سایه‌های عمیقی را ایجاد کرد که این جزایر برای فرار از آن تلاش می‌کنند.

یک مورخ در این باره می‌گوید که مردم کارائیب همیشه به این تاریخ فکر می‌کنند که اکنون در آن قرار دارند.

 باربادوس، شرقی‌ترین جزایر کارائیب، با جمعیتی بالغ بر ۲۸۱ هزار نفر، به شدت به گردشگری وابسته است و زیر بار بدهی بزرگی دست و پنجه نرم می‌کند؛ این کشور همچنین در خط مقدم بحران آب و هوا قرار دارد که این کشور‌های جزیره‌ای کوچک به شدت در معرض آن هستند.

 مانند سایر کشور‌های فقیر، باربادوس مسئولیت بسیار کمی در قبال انتشار کربن دارد که عمدتا از سوی کشور‌های صنعتی غربی تولید و باعث افزایش دما می‌شود.

 هند غربی انگلیس، به جز ۵ جزیره کوچک، کشور‌های مستقلی هستند؛ به‌عنوان بخشی از حسابرسی با میراث استعمار انگلیس، یک تغییر صورت گرفته است.

 باربادوس، الیزابت دوم را در سال ۲۰۲۱ کنار گذاشت و از ۱۴ کشور فراتر از انگلیس که پادشاه را به عنوان رئیس دولت حفظ می‌کنند، حداقل ۶ کشور در دریای کارائیب خواهان خروج هستند.

 برخی از این کشور‌ها خواهان عذرخواهی رسمی خانواده سلطنتی انگلیس به دلیل نقش این کشور در بردگی آفریقایی‌ها هستند.

غرامتی بدنام برای فرانسه

 این منطقه از سایه‌های تاریخ بیرون می‌آید تا صدای قوی‌تری پیدا کند؛ قطعنامه سازمان ملل در نوامبر گذشته برای تغییر تصمیم‌گیری در مورد سیاست‌ها و قوانین مالیاتی جهانی به دور از جهان ثروتمند از سوی باهاما، جزیره‌ای در دریای کارائیب حمایت شد.

 چهره‌های کارائیب نیز در راهرو‌های قدرت قدم می‌زنند؛ سایمون استیل، مقام ارشد سازمان ملل در زمینه آب و هوا، وزیر سابق محیط زیست در گرانادا بود و اتحاد جزایر کارائیب و اقیانوس آرام منبعی مهم برای فشار بر دولت‌های ثروتمند بوده است.

آویناش پرساود، یکی از متحدان نخست وزیر باربادوس، نقش کلیدی در تدوین طرح بریج تاون ایفا کرد که بر اساس آن کشور‌های بحران زده واجد شرایط کاهش خودکار بدهی و وام‌های جدید و کم بهره برای کاهش بودجه می‌شدند.

کارائیب مدت‌هاست که برای فرار از منافع ملی قدرت‌های بزرگ تلاش کرده است؛ کوبا همچنان تحت تحریم‌های «فشار حداکثری» اعمال شده از سوی آمریکا رنج می‌برد، ممکن است خبر‌های بهتری برای پورتوریکو وجود داشته باشد، سرزمینی در آمریکا که شهروندان آن موظف به پرداخت مالیات هستند، اما در کنگره رای ندارند.

میراث فرهنگی و استعماری اسپانیایی آن یکی از دلایلی است که تبدیل شدن آن به یک ایالت کامل در آمریکا هرگز مشخص نبود، اما با این حال، ممکن است وضعیت تغییر کند.

 کنگره آمریکا در حال بررسی لایحه‌ای است که به ساکنان این جزیره در سال ۲۰۲۵ حق انتخاب می‌دهد؛ تبدیل شدن به یک کشور مستقل مرتبط با آمریکا، اعلام استقلال یا شروع در مسیری به سمت ایالت شدن.

حدود نیمی از جمعیت کارائیب در جزیره هیسپانیولا زندگی می‌کنند، هائیتی یک سوم غربی آن را اشغال کرده است، در حالی که بقیه آن از سوی دومینیکن اشغال شده است و هر دو جمعیتی هم اندازه دارند و به وسیله آمریکا هدف تهاجم قرار گرفته‌اند، پیشتر هم هر دو به وسیله امپراتوری‌ها اشغال شده بودند؛ هائیتی از سوی فرانسه و دومینیکن از سوی اسپانیا.

به نظر می‌رسد فرانسه از نظر تاریخی مخرب‌تر است؛ غرامت بدنام ۱۵۰ میلیون فرانکی در سال ۱۸۲۵ که پاریس به‌عنوان شرط به رسمیت شناختن استقلال هائیتی درخواست و دریافت کرد، برآورد می‌شود که ۱۱۵ میلیارد دلار به پول امروزی آن هزینه داشته باشد.

 این هزینه برای هائیتی امروزی بسیار سنگین است؛ هائیتی در حال حاضر در بحبوحه بروز مجدد خشونت‌های گروهی در آستانه فروپاشی دولت قرار دارد.

 مسئله میراث بردگی یک سوال مهم برای این جزایر بوده است، جامعه انگلیس نیز مدعی است که در حال جبران اشتباهات گذشته است.

دانشگاه گلاسکو، کلیسای انگلیس و دیگر نهادهای انگلیس همگی مدعی تلاش برای جبران نقش تاریخی مربوطه خود در برده‎داری هستند و در مجلس عوام، یک گروه پارلمانی فراحزبی برای غرامت آفریقا اداره می‌شود.

 انتهای پیام/