پرونده خون‎های آلوده در انگلیس؛ قربانیان همچنان در انتظار غرامت

خبرگزاری میزان – انگلیس از موضوع رسوایی خون‌های آلوده تا فاجعه هیلزبورو، بیش از هر زمان دیگری به افشاگران نیاز دارد.

گاردین در گزارشی می‎گوید: با در نظر گرفتن این موضوع، اجازه دهید به ۳ رسوایی قدیمی بپردازیم که اخیرا دوباره ظاهر شده‎اند؛ سال‌ها یا دهه‌ها پس از اولین بار وارد شدن خسارت، هنوز هیچ غرامتی به قربانیان پرداخت نشده است، قانونی در این زمینه هنوز تصویب نشده و در یک مورد، تحقیقات هنوز در حال انجام است.

پرونده خون‌های آلوده

به‎تازگی نمایندگان مجلس عوام انگلیس به تسریع روند پرداخت غرامت به قربانیان رسوایی «خون آلوده» رای دادند.

از سویی دیگر روز چهارشنبه گذشته، دولت انگلیس از امضای «قانون هیلزبورو» که مستلزم صراحت در مقامات دولتی بود، خودداری کرد و در عوض به یک منشور در این زمینه متعهد شد.

دولت انگلیس همچنین لایحه جدیدی را برای جبران خسارت برای رسوایی اداره پست ارائه کرد تا اطمینان حاصل شود که مدعیان غرامت را از دست نمی‌دهند.

موضوعی که این ۳ رسوایی را به غیر از انتظار طولانی برای عدالت مرتبط می‌کند، این است که آن‌ها واقعا مربوط به پنهان‌کاری از سوی دولت انگلیس هستند؛ زمانی که فاکتور انعقادی آلوده به اچ‌آی‌وی و هپاتیت C که منبع آن از زندان‌های آمریکا بود به بیماران هموفیلی داده شد، اشتباه وحشتناکی بود.

 اما آنچه بعد از آن اتفاق افتاد بدتر بود؛ سال‌ها طفره رفتن و پنهان‌کاری از سوی پزشکان، پرونده‌های پزشکی از بین رفته یا جعل شده، نگهداشتن بیماران در ابهام در حالی که آن‌ها به دلیل بیماری خود می‌میرند یا دیگران را آلوده می‌کنند.

رسوایی هیلزبورو و اداره پست انگلیس

رسوایی هیلزبورو در واقع درباره تصمیماتی نبود که منجر به مرگ انسان‌ها شد، بلکه تلاش پلیس یورکشایر جنوبی و تمایل روزنامه‌ها برای انداختن تقصیر به گردن طرفداران فوتبال بود؛ و آنچه رسوایی اداره پست را تا این حد تکان‌دهنده کرد، پیگرد نادرست افراد کاملا بی‌گناه نبود، بلکه نادیده گرفتن شواهدی بود که نشان می‌داد این اتفاق روی داده است.

رسوایی اداره پست انگلیس یک تخلف قضایی شامل پیگرد‌های غیرقانونی و تعداد ناشناخته‌ای از مدیران پست این کشور است و گسترده‌ترین تخلف قضایی در تاریخ حقوقی انگلیس به شمار می‌رود و بیش از ۲۰ سال را در بر می‌گیرد و جنبه‌هایی از این رسوایی همچنان حل نشده باقی مانده است.

در این زمینه یک شکایت جمعی در دادگاه عالی لندن مطرح شد، اما از آن زمان تاکنون محکومیت‌ها لغو شده و قربانیان در این پرونده غرامتی را دریافت نکرده‌اند.

در تحقیقات بعدی پرسیده شد که اداراه سلامت همگانی، پلیس یا اداره پست انگلیس چه اشکالاتی دارند که فرصت روی دادن این پوشش‌های مجرمانه را فراهم کرده‌اند؟

یکی از وکلای دادگستری که برای حمایت از افشاگران انگلیسی در این پرونده‌ها فعالیت می‌کند، گفت: هیچ مثالی وجود ندارد که کسی متوجه مشکل شود و رسوایی به همین جا ختم نمی‌شود، هیچ نهادی خاص نیست، هر رسوایی از همان الگوی دیرینه پیروی می‌کند، اما چگونه می‌توان در برابر چنین اقدامی ایستاد؟

بخشی از مشکل این است که انگیزه‌های قانونی کمی برای پاکسازی آشکار کردن حقیقت درباره این پرونده‌ها وجود دارد؛ پیگرد کیفری به‌ندرت پس از رسوایی‌های بزرگ سازمانی انگلیس اتفاق می‌افتد، زیرا اثبات اینکه چه کسی می‌دانست چه خبر است، به‌‎ویژه پس از گذشت چندین دهه، بسیار دشوار است.

پس چه چیزی بین افکار عمومی انگلیس و هیلزبورو یا رسوایی خون آلوده بعدی وجود دارد؟ حقیقت وحشتناک این است که تنها افشاگران می‌توانند این حقیقت را آشکار کنند: افراد کم‌نظیری که شجاعت دارند شغل و اغلب سلامتی خود را به خاطر هدف خود به خطر بیندازند.

الیزابت گاردینر، مدیر اجرایی موسسه خیریه پراتکت که به افشاگران مشاوره و پشتیبانی ارائه می‌دهد، می‌گوید: این ارزان‌ترین شکل ارزیابی ریسک است؛ به حرف کارکنان خود گوش دهید.

انتهای پیام/