امیرعبداللهیان: ایران به حمایت از حرکت مشروع ملت فلسطین برای رهایی از اشغال ادامه می‌دهد
وزیر امور خارجه گفت که جمهوری اسلامی ایران به حمایت از حرکت مشروع و قانونی ملت فلسطین برای رهایی از اشغال و آپارتاید تحمیلی بر سرزمین فلسطین ادامه می‌دهد.
خبرگزاری میزان - براساس برنامه‌ریزی‌ها قرار بود که حسین امیرعبداللهیان، وزیر امور خارجه در نشست روز گذشته شورای امنيت سخنرانی کند، اما این سخنرانی به‌دلیل تاخیر در صدور روادید هیئت ایرانی از سوی آمریکا، میسر نشد؛ متن سخنرانی برای ثبت در سازمان ملل توسط نمایندگی جمهوری اسلامی ایران در نیویورک در دست ارسال است.
متن سخنرانی وزیر امور خارجه برای نشست ۸ آذر ۱۴۰۲ عالی‌رتبه شورای امنیت در نیویورک درباره اجرای قطعنامه شماره ۲۲۱۷ به این شرح است:
بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای رئیس، عالیجناب وانگ‌یی وزیر محترم امور خارجه جمهوری دموکراتیک خلق چین،
هیئت‌های نمایندگی محترم حاضر در این جلسه
سلام علیکم
خوشحالم که در این نشست مهم شورای امنیت سازمان ملل، به نمایندگی از جمهوری اسلامی ایران، نکاتی را با شما به اشتراک بگذارم.
برگزاری این نشست در امروز، یعنی روز ۲۹ نوامبر را، که از ۴۶ سال قبل توسط مجمع عمومی سازمان ملل به‌عنوان «روز بین‌المللی همبستگی با مردم فلسطین» نامگذاری شده است، به فال نیک می‌گیریم؛ نفس برگزاری این نشست برای جلب توجه نسبت به فاجعه انسانی تحمیل شده بر غزه بسیار مهم و ارزشمند است، اما تنها در صورتی می‌توان چنین جلساتی را واقعا مفید دانست که به اقدام‌هایی ملموس برای کاهش آلام مردم مظلوم فلسطین و توقف دائمی روند ادامه‌دار نسل‌کشی مردم فلسطین به‌ویژه در غزه منجر شود.
باید با صراحت و شجاعت اعتراف کنیم که سازمان ملل و به‌ویژه شورای امنیت تاکنون در ایفای مسئولیت‌های قانونی و اخلاقی خود در قبال مسئله فلسطین ناکام بوده است؛ این ناکامی بیش از همه ناشی از حمایت بی‌چون‌و‌چرای آمریکا از رژیم اشغالگر و ممانعت از هرگونه اقدام موثر برای پاسخگو کردن اسرائیل بوده است؛ این، یک شکست اخلاقی برای جامعه بین‌المللی و نظام ملل متحد است، اما مسئولیت اصلی آن بر عهده قدرت‌هایی است که مصرانه مانع از ایفای نقش شورای امنیت طبق منشور ملل متحد می‌شوند.
امروز بیش از هر زمان دیگری به قطعنامه ۲۲۱۷ ارجاع می‌شود، قطعنامه‌ای که اگرچه بسیار دیرهنگام و با محتوایی ضعیف صادر شد، ولی گامی کوچک در مسیری درست به شمار می‌آید که لازم است با جدیت تقویت شود؛ انتظار طبیعی جامعه بین‌المللی این بود که شورای امنیت بلافاصله بعد از شروع حملات بدون تفکیک علیه غزه، وارد عمل شده و مانع از استمرار کشتار انسان‌های بی‌گناه شود؛ چه کسی می‌تواند کتمان کند که تجاوز تمام‌عیار رژیم اشغالگر به غزه به‌عنوان باریکه‌ای که یکی از متراکم‌ترین مناطق جمعیتی در دنیا محسوب می‌شود و طی ۱۷ سال گذشته در محاصره کامل قرار داشته است و کشتار هزاران انسان بی‌گناه که بیش از ۷۰ درصد آن‌ها زن و کودک هستند، تهدیدکننده صلح و امنیت بین‌المللی نبوده است؟ شدت و حجم کشتار غیرنظامیان در طی ۵۰ روز حمله اسرائیل به غزه، بی‌سابقه بوده و تعداد کودکان و زنان کشته شده در غزه به تنهایی بیشتر از مجموع زنان و کودکانی است که در منازعات مختلف یک سال گذشته در سراسر جهان شامل منازعه اوکراین به قتل رسیده‌اند؛ این در حالی است که ماشین سرکوب و کشتار رژیم نژادپرست، همزمان و طی همین دوره زمانی ۲ ماهه بیش از ۳ هزار و ۱۰۰ فلسطینی را نیز در کرانه باختری به قتل رسانده یا زخمی کرده است (بنا به توصیف روزنامه نیویورک تایمز، ۲۵ نوامبر).
چه کسی می‌تواند این واقعیت را نادیده بگیرد که بمباران‌های کور و بدون تفکیک غزه با استفاده از بمب‌های ۲ هزار پوندی و دیگر سلاح‌های ممنوعه از جمله بمب‌های فسفری، که هیچ مکانی شامل بیمارستان‌ها و مساجد و کلیسا‌ها و مدارس را نیز مستثنی نکرد، همه عناصر تشکیل‌دهنده جنایت‌های شدید بین‌المللی شامل جنایت جنگی، نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت را دارا بوده است؟ چگونه می‌توان بی‌عملی شورای امنیت در قبال فاجعه هولناک انسانی غزه را توجیه کرد؟
آقای رئیس،
اکنون شورای امنیت و اعضای آن در برابر یک آزمون بسیار خطیر قرار دارند؛ در وضعیتی که غزه تحت اشغال و محاصره ظرف ۵۰ روز زیر شدیدترین حملات نظامی قرار داشته و بیش از ۱۶ هزار نفر از فرزندان خود که ۶ هزار نفر آن‌ها کودک و ۴ نفر از آن‌ها مادر هستند، از دست داده و در شرایطی که بیش از نیمی از شمال غزه به تلی از خاک تبدیل شده است، هیچ چیزی جز تضمین توقف کامل حملات جنایت‌کارانه اسرائیل جبران‌کننده بخش کوچکی از شرمساری اخلاقی جامعه بین‌المللی در برابر مردم فلسطین و دنیای اسلام نخواهد بود.
باید به هوش بود که وقفه انسانی علی‌رغم مفید بودن آن تبدیل به مستمسکی برای تطهیر جنایت‌های گذشته و فرصتی برای تمهید جنایت‌های جدید نشود.
آقای رئیس،
تراژدی فلسطین به‌عنوان یک مسئله انسانی و اخلاقی و حقوقی با ابعاد جهانی، از ۷ اکتبر شروع نشد؛ نباید اجازه داد رژیم اشغالگر و حامیان و مدافعان آن با قبل واقعیت و دروغ‌پردازی، واقعیت طولانی اشغالگری، سرکوب، تحقیر و نسل‌کشی یک ملت را – که بیش از ۸ دهه به‌صورت مستمر ادامه دارد – به حاشیه برانند؛ خشونت و منازعه در خاورمیانه انتخاب مردم فلسطین و ملت‌های منطقه نبوده است؛ خشونت، کالای تحمیل شده بر منطقه به واسطه اشغال و خود برترپنداری‌نژادی ایدئولوژی صهیونیسم است؛ اشغالگری ادامه‌دار و سرکوب‌گر که از ۱۹۲۰ شروع شد، در ۱۹۴۸ نهادینه و موجب کوچ اجباری یک میلیون فلسطینی شد و در سال‌های بعد از طریق تجاوز و زور نظامی گسترش یافت و تا به امروز از طریق مصادره زمین‌های فلسطینان و ساخت شهرک‌های جدید ادامه یافته است، بازتاب یک ذهنیت برتری‌طلب و نژادپرست است که برای مردم تحت اشغال حقوق انسانی برابر قائل نیست.
جنایت و نسل‌کشی مردم فلسطین نباید عادی‌سازی شود؛ این یک تکلیف حقوقی و اخلاقی طبق ماده یک مشترک کنوانسیون‌های چهارگانه ژنو ۱۹۴۹ و کنوانسیون مقابله با نسل‌کشی ۱۹۴۸ است؛ نباید اجازه داد جنایت‌کاران با مظلوم‌نمایی و مستمسک قراردادن جنایت‌هایی که دیگران دهه‌ها پیش در قاره‌ای دیگر علیه یهودیان مرتکب شده‌اند و/یا با متهم کردن منتقدان به «ضد یهودی‌گری» (anti-semitism) از پاسخگویی در برابر جامعه بین‌المللی طفره رفته و به نسل‌کشی ملت فلسطین ادامه دهند؛ مقاومت مشروع و قانونی ملت فلسطین برای کسب حق تعیین سرنوشت و دفاع از حقوق بشر و کرامت انسانی فلسطینی‌ها، یک حق پذیرفته‌شده طبق منشور ملل متحد و حقوق بین‌الملل است و هیچ فرد یا کشور یا سازمانی نمی‌تواند این حق را از فلسطینی‌ها سلب کند؛ توصیف مبارزه مشروع ملت فلسطین برای احقاق حق تعیین سرنوشت به‌عنوان تروریسم، نقض آشکار و آگاهانه منشور ملل متحد و قواعد آمره حقوق بین‌الملل و عملی غیراخلاقی و مذموم است.
آقای رئیس،
همکاران محترم،
جمهوری اسلامی ایران در چارچوب سیاست اصولی خود مبنی بر مخالفت با تجاوز و استفاده از زور در روابط بین‌الملل، اشغالگری، نژادپرستی و تبعیض نژادی و نیز در راستای سیاست مسئولانه خود برای حراست از صلح و امنیت منطقه‌ای و بین‌المللی، به حمایت از حرکت مشروع و قانونی ملت فلسطین برای رهایی از اشغال و آپارتاید تحمیلی بر سرزمین فلسطین ادامه می‌دهد.
در شرایط کنونی، آنچه باید به‌عنوان اولویت وجهه همت شورای امنیت سازمان ملل و کلیه دولت‌ها قرار بگیرد، تضمین آتش‌بس دائمی در غزه، جلوگیری از اخراج فلسطینی‌ها از موطن خود، رساندن فوری کمک‌های بشردوستانه غذایی و دارویی به مردم غزه، وصل برق و سوخت است؛ همه فلسطینی‌ها شامل ۷ میلیون آواره و فلسطینی‌های ساکن در کرانه باختری و نوار غزه، مستقیم و غیرمستقیم عزادار عزیزان از دست رفته خود هستند؛ اکثر جمعیت غزه خانه و دارایی‌های خود را در جریان حملات اسرائیل از دست داده‌اند.
جهان نمی‌تواند نسبت به این ظلم آشکار که نقض فاحش حقوق بشر و حقوق بشردوستانه و مصداق شدیدترین جنایت‌های بین‌المللی است، بی‌اعتنا بماند؛ بی‌کیفرمانی طراحان و مجریان و عاملان جنایت‌های شنیع (atrocity crimes)، مجوز و محرکی برای تکرار این جنایت‌ها است؛ بر این اساس، باید محاکمه و اجرای عدالت در مورد مرتکبین این جنایت‌ها در دستورکار جدی جامعه بین‌المللی قرار گیرد؛ دولت‌هایی که دهه‌ها است خود را مدعی خودخوانده حقوق بشر و حقوق بشردوستانه معرفی کرده و بار‌ها به بهانه نقض حقوق بشر – در مقیاس‌هایی بسیار خرد و غیرقابل مقایسه با آنچه در غزه واقع شد – به استفاده ابزاری از سازوکار‌های بین‌المللی برای بدنام‌سازی کشور‌های در حال توسعه مبادرت کرده‌اند، در آزمون صداقت و باورمندی واقعی به ادعا‌های خود مردود شدند؛ نفاق و استاندارد دوگانه در رابطه با حقوق بشر، کلیت حاکمیت قانون در روابط بین‌الملل را مخدوش کرده و عرصه را برای یکه‌تازی جنایت‌کاران و ناقضان حقوق بین‌الملل آماده‌تر می‌کند.
این چیزی نیست که هیچ دولت مسئولیت‌پذیر و صلح‌طلبی بپسندد.
به امید آزادی مردم فلسطین از یوغ اشغال و سرکوب اشغالگران.
از توجه شما تشکر می‌کنم.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *