فرانسه شریک خاموش جنایت‌ نسل‌کشی رژیم صهیونیستی

خبرگزاری میزان – همزمان با شروع بمباران غزه از سوی رژیم صهیونیستی، دستور کار امانوئل مکرون، رئیس جمهور فرانسه، حمایت تزلزل‌ناپذیر و بدون قیدوشرط از تل‌آویو بوده است. 

فرانسه در ۱۶ اکتبر با شعار «حق دفاع از خود اسرائیل»، به قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل که خشونت علیه غیرنظامیان را محکوم می‌کرد، رأی منفی داد؛ پاریس متعاقبا از قطعنامه‌ای حمایت کرد که خواستار توقف کمک‌های بشردوستانه در غزه بود، اما آمریکا آن را وتو کرد.

رئیس‌جمهور فرانسه از آن زمان فراتر رفته و خواستار آتش‌بس شده، اما این اقدام این بسیار کم و بسیار دیرهنگام است.

حمایت قاطع غرب از رژیم صهیونیستی

فرانسه با حمایت قاطع از رژیم صهیونیستی، با وجود نامتناسب بودن خشونت این رژیم، عملا مجوز کشتار هزاران غیرنظامی را به رژیم صهیونیستی داد.

هیچ واژه کافی برای توصیف بی‌حیایی که از سوی مقامات سراسر جهان غرب به نمایش گذاشته شده است، وجود ندارد، زیرا همچنان چشمان خود را بر جنایت‌های جنگی و اقدامات نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه می‌بندند.

در عین حال، آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و سایر کشور‌های اروپایی به تبلیغ اصول بشردوستانه خود به‌ویژه در کنفرانس اخیر کمک‌رسانی غزه در پاریس ادامه می‌دهند.

ده‌ها هزار فلسطینی که در اثر بمباران رژیم صهیونیستی در غزه به شهادت رسیده و مجروح شدند، اگر این قدرت‌ها به تعهدات خود در قبال قوانین بین‌المللی بشردوستانه عمل می‌کردند، می‌توانستند نجات پیدا کنند؛ اما آن‌ها برعکس عمل کرده‌اند و پوشش سیاسی، اقتصادی و نظامی برای جاه‌طلبی‌های استعماری و نسل‌کشی رژیم صهیونیستی فراهم کرده‌اند و در عین حال فلسطینی‌ها را انسانیت‌زدایی کرده‌اند.

از زمان انتخاب مکرون، انحراف سرکوبگرانه فرانسه با سیاست‌های ضد اجتماعی، خشونت پلیس و معافیت از مجازات، سرکوب اعتراض‌ها و اسلام‌هراسی نظام‌مند و سایر موضوعات به‌خوبی مستند شده است؛ سازمان ملل و سایر ناظران حقوق بشر این ناکامی‌ها را برجسته کرده‌اند.

اگر سیاست خارجی فرانسه هنوز از منشور این چرخش راست افراطی تحلیل نشده است، احتمالا به این دلیل است که چنین سیاستی خارج از کنترل‌های دموکراتیک و پارلمانی ایجاد می‌شود؛ اگرچه مجمع عمومی در امور خارجی حرفی برای گفتن دارد، اما به ندرت به مخالفت مشخص تبدیل می‌شود، قانون اساسی و رویه نهادی به رئیس جمهور اختیارات بسیار گسترده‌ای در مورد سیاست خارجی اعطا می‌کند.

کمیته روابط خارجی پارلمان فرانسه تأثیر چندانی بر فرآیند‌های تصمیم گیری سیاست خارجی ندارد و فعالیت قانونگذاری در این زمینه محدود است، بنابراین در مجموع پارلمان فرصت کمی برای فاصله گرفتن از دولت در مسائل دیپلماتیک دارد و تقریبا هرگز این کار را نکرده است.

در واقع، امور بین‌الملل فضای محدودی را در بحث‌های سیاسی فرانسه اشغال می‌کند.

تبانی سران سیاسی فرانسه با راست افراطی در حمایت از رژیم صهیونیستی

تبانی سران سیاسی فرانسه با راست افراطی در حمایت کور آن‌ها از رژیم آپارتایدی که پروژه‌ای قومی-ملی‌گرای استعماری را انجام می‌دهد، چشمگیر است؛ مکرون حتی تا آنجا پیش رفته که پیشنهاد کرده است ماموریت ائتلاف جهانی ضد داعش را برای هدف قرار دادن حماس نیز گسترش دهد.

رد قوانین بین‌المللی در دفاع از رژیم صهیونیستی

رد قوانین بین‌الملل از سوی غرب به نام «حق دفاع از خود» رژیم صهیونیستی، نوعی سرکوبگری است.

چنین پیشنهادی به‌طور موثر واقعیت اشغال استعماری را پنهان و فلسطینی‌ها را با یک درگیری جهانی که در آن دخالتی ندارند مخلوط می‌کند؛ این نوع گفتمان که یادآور تئوری نومحافظه‌کارانه است، مبتنی بر لفاظی‌های غیرانسانی و راست افراطی است.

علاوه بر این، رد قوانین بین‌الملل از سوی غرب به نام «حق دفاع از خود» رژیم صهیونیستی، نوعی بی‌ملاحظگی شدید را ایفا و یک جهان‌بینی خالی از احساس اخلاقی را ترویج می‌کند.

علاوه بر این فرانسه اقداماتی را برای جرم‌انگاری همبستگی با مردم فلسطین که به منزله جرم‌انگاری مخالفت با نسل‌کشی است با ممنوع کردن اعتراضات، اخراج فعالان و هدف قرار دادن کمپین‌های بایکوت ضدصهیونیستی انجام داده است.

وسعت اعتراضات اخیر همبستگی با فلسطین، نظریه‌هایی را که بی‌تفاوتی عمومی و بی‌تفاوتی نسبت به درگیری‌های بین‌المللی را فرض می‌کنند، به چالش کشیده است.

این همبستگی‌ها تا حدی از قدرت ضدهژمونیک رسانه‌های اجتماعی سرچشمه می‌گیرد که می‌تواند روایت‌های غالب را مختل کند و سرکوب عمومی را از بین ببرد.

در زمان بحران بین‌المللی، دولت فرانسه دو ابزار برای تأثیرگذاری بر افکار عمومی دارد: کنترل بر اطلاعات عمومی و نظارت بر بخش‌های خاصی از مردم که «خطرناک» تلقی می‌شوند؛ فرانسه از هر دو گزینه نخست از طریق تمرکز رسانه‌ای در دست چند میلیاردر و دومی با سرکوب تظاهرکنندگان استفاده می‌کند.

همانطور که مواضع متفاوت کشور‌های دیگر مانند ایرلند، اسکاتلند و اسپانیا نشان می‌دهد، حمایت کورکورانه فرانسه از ارتش رژیم صهیونیستی یک انتخاب سیاسی است و یک نتیجه قطعی نیست.

رسانه‌های غربی تمایل دارند واکنش‌هایی مانند «حساسیت ضد استعماری» را کم‌اهمیت جلوه دهند، اما در حقیقت، آن‌ها شاهدی بر نقض تعهد واقعی و منسجم به حقوق بشر هستند. تعهد به کاربرد‌های نهادی و قانونی یک کد اخلاقی بین‌المللی.

به گزارش «میدل ایست آی»، زمانی بود که فرانسه می‌توانست به نمایندگی از چنین تعهد جهانی به حقوق بشر در خارج ببالد اما آن زمان به وضوح گذشته است و فرانسه تعهدات خود را نقض می‌کند.

انتهای پیام/