زندان‌های شناور آمریکا و بقایای حبس دسته‌جمعی

خبرگزاری میزان - «کنت ویلیامز» تمام زندگی خود را در بروکلین آمریکا گذراند، اما یک شب در سال ۲۰۱۸ بود که از یک پل عابر پیاده باریک در غل‎و‎زنجیر عبور کرد و از آخرین زندان شناور شهر نیویورک مطلع شد. 

او آب تیره رودخانه شرق در زیر خود، بوی تعفن و احساس غرق شدن را به یاد می‌آورد که به‌زودی تبدیل به واقعیت شد. 

«ویلیامز»، ۶۲ ساله، می‌گوید: هر چند وقت یک‌بار می‌توانستید کشتی را در گل‌ولای احساس کنید، این یک یادآوری واضح بود که این مکان برای حبس انسان نیست.

زندان «ورنون سی بین» که در عمق کم در حاشیه منطقه صنعتی «برانکس» جنوبی لنگر انداخته، یک زندان ۵ طبقه شناور است که طول آن دو برابر زمین فوتبال است و شبیه یک کشتی کانتینری است که مملو از محموله‌های روی هم قرار گرفته است.

آخرین زندان شناور آمریکا در حال بسته شدن

این زندان شناور در سال ۱۹۹۲ به‌عنوان اقدامی موقت برای کاهش ازدحام بیش از حد زندان‌ها در جزیره ریکرز، ایجاد شد؛ ۳ دهه بعد، این زندان با ظرفیت ۸۰۰ نفر، آخرین زندان شناور فعال در آمریکا به شمار می‌رود که سرانجام در حال بسته شدن است.

این کشتی تا پایان این هفته به‌عنوان بخشی از یک طرح گسترده‌تر برای جایگزینی سیستم زندان شهر با شبکه‌ای از زندان‌های کوچکتر، به‌طور کامل تخلیه خواهد شد. 

طبق گفته وزارت زندان‌های نیویورک، در حال حاضر، بیشتر ۵۰۰ نفری که در این کشتی زندانی هستند، به زندان بدنام جزیره ریکرز منتقل خواهند شد، اگرچه قرار است زندان‌های ریکرز نیز در نهایت بسته شوند.

زندان شناور؛ بقایای وحشتناک حبس جمعی

زندانیان حاضر در این زندان شناور و مدافعان حقوق زندانیان مدت‌هاست که این کشتی را «بقایای وحشتناک حبس‌های جمعی» می‌دانند؛ نمادی ماندگار از شکست‌های نیویورک در اصلاح زندان‌های خطرناک که در حاشیه این شهر تا دور از دید ساکنان و گردشگران وجود دارند.

در سال‌های اخیر، این زندان شناور غیرمعمول در درجه اول به دلیل شکست‌های نظام‌مند توجه را به خود جلب کرده است؛ سپتامبر گذشته، مردی ۴۴ ساله به نام «گریگوری آسودو»، از بالای این کشتی پرید و جان خود را از دست داد. 

سال قبل از آن، «استفان خادو»، ۲۴ ساله، پس از ابتلا به نوعی مننژیت قابل درمان در زمان بازداشت جان خود را از دست داد.

«دارن ماک»، یکی از مدیران گروه حقوق بشری «دستور کار آزادی»، زندان شناور «ورنون سی بین» را به عنوان یک «کشتی برده‌داری مدرن» توصیف کرد که از سوی مقام‎ها برای انبار کردن بازداشت شدگان، عمدتا مردان سیاه‌پوست و لاتین‌تبار، با حداقل نظارت مورد استفاده قرار می‌گیرد. 

وی تاکید کرد که این تعطیلی مدت‌هاست به تعویق افتاده و انتقال زندانیان به همان شرایط جهنمی در ریکرز راه حل نیست.

«ورنون سی‌بین» آخرین مجموعه از زندان‌های شناور مورد استفاده شهر نیویورک در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، در آن سوی رودخانه جزیره ریکرز، بین یک تصفیه‌خانه فاضلاب و یک بازار عمده‌فروشی ماهی قرار دارد.

به زندانیان یک ساعت تفریح روزانه در عرشه بالایی زندان داده می‌شود، در غیر این صورت، تنها نور طبیعی آن‌ها از روزنه‌های کوچک کشتی تامین می‌شود.

کسانی که مدتی را در این کشتی گذرانده‌اند می‌گویند که در اثر جریان آب رودخانه تکان می‌خورد، در زمان بارش باران، آب به درون آن نشت می‌کند و گهگاه باعث اتصال سیستم الکتریکی آن می‌شود.

در داخل زندان، زنگ‌زدگی روی دیوار‌ها می‌شکند و زندانیان می‌گویند در خوابگاه‌هایی به سر می‌برند که در تابستان به طرز خفقان‌آوری گرم هستند و تخت‌خواب‌هایی که از یکدیگر فاصله بسیار کمی دارند، در آنها وجود دارد. 

استفاده از زندان‌های شناور در آمریکا مدت‌ها بحث‌برانگیز بوده و به نخستین روز‌های جنگ انقلابی بازمی‌گردد، زمانی که هزاران آمریکایی در کشتی‌های لنگرانداخته انگلیس در بندر نیویورک جان باختند.

در دهه ۱۹۶۰، پیشنهادی از سوی کمیسر ازندان‌های نیویورک برای اسکان زندانیان در کشتی‌های تغییر کاربری شده از سوی مقامات محلی دیگر مورد استقبال شدید قرار گرفت.

تا زمانی که زندان شناور «ورنون سی بین» به برانکس جنوبی رسید، این شهر پیشتر ۴ زندان شناور دیگر را مستقر کرده بود.

«لاتیما جانسون»، سخنگوی وزارت زندان‌های نیویورک، از گفتن اینکه این شهر قصد دارد با این زندان شناور در آینده چه کند، خودداری کرد. 

دلیل این اقدام متمرکز کردن عملیات در جزیره برای مدیریت مؤثرتر افراد در بازداشت و استقرار کارکنان و منابع است.

انتهای پیام/