پیامدهای حضور استعماری انگلیس برای کنیا

خبرگزاری میزان - چارلز سوم، پادشاه انگلیس، به‌تازگی سفر دولتی خود را به کنیا انجام داد و در این سفر قصد داشت تا به آینده روابط متمرکز شود، اما او باید ابتدا با گذشته روابط میان ۲ کشور مقابله کند.

در حالی که چارلز سفر ۴ روزه به کنیا را انجام داد، با درخواست‌هایی برای رسیدگی به میراث ۸ دهه استعمار انگلیس، و همچنین شکایت‌هایی مواجه شد که خارجی‌ها هنوز بخش‌های بزرگی از زمین‌های کشاورزی غنی کنیا را در اختیار دارند و انگلیس مسئولیت جنایت‌های سربازان انگلیسی مستقر در کنیا نپذیرفته است.

این سفر همچنین از نزدیک در سرتاسر جهان رصد شد، زیرا نخستین دیدار دولتی چارلز سوم از یک کشور آفریقایی و اولین دیدار وی از یک عضو مشترک‌المنافع از زمان به قدرت رسیدنش در سال گذشته به شمار می‌رود.

این سفر در زمانی اتفاق می‌افتد که انگلیس و خانواده سلطنتی برای بررسی مجدد تاریخ استعمار و عذرخواهی برای نقش لندن در تجارت برده در اقیانوس اطلس تحت فشار هستند.

در پشت تاریخ و نماد، انگلیس مشتاق است روابط مدرن خود را با کنیا تقویت کند، که شامل همکاری در زمینه مبارزه ادعایی با تروریسم و تلاش برای تقویت تجارت است که مجموعاً بیش از ۱.۱ میلیارد پوند (۱.۳ میلیارد دلار) در سال است.

کنیا و گذشته استعماری انگلیس

کنیا در عصر استعمار یکی از جواهرات انگلیس به شمار می‌رفت؛ این نقطه شروع یک پروژه راه آهن بلندپروازانه بود که سواحل اقیانوس هند را به داخل آفریقا وصل می‌کرد و مقصد هزاران مهاجر سفیدپوست بود که مزارع قهوه و چای را به استثمار کشاندند.

علاوه بر این دولت استعماری جایگزین مقام‎های سیاه‌پوست شد، مردم محلی را از سرزمین خود بیرون راند و مالیات‌های فلج‌کننده‌ای را وضع کرد.

این امر زمینه را برای شورش «مائو مائو» در دهه ۱۹۵۰ فراهم کرد، که پایان حکومت استعماری انگلیس را در کنیا تسریع کرد، اما همچنان روابط بین انگلیس و کنیا را تیره و تار می‌کند.

مقام‎های استعماری هنگام تلاش برای سرکوب قیام به کشتار و بازداشت بدون محاکمه متوسل شدند و هزاران کنیایی گزارش دادند که از سوی ماموران هدف ضرب و شتم و آزار جنسی قرار گرفتند.

در سال ۲۰۱۳، دولت انگلیس «شکنجه و بدرفتاری» را که در جریان شورش اتفاق افتاد محکوم و اعلام کرد که یک شهرک‌سازی ۱۹.۹ میلیون پوندی با بیش از ۵ هزار قربانی دارد.

کنیا در سال ۱۹۶۳ مستقل شد، اما این کشور روابط نزدیک، حتی گاهی اوقات مشکل، با انگلیس را حفظ کرده است.

برخی از نسل جدید کنیایی این سوال را مطرح می‌کنند که کشورشان، اگر وجود داشته باشد، چه پیوند‌هایی باید با قدرت استعماری سابق خود داشته باشد، که نه تنها خاطرات بی‌رحمی، بلکه قوانین دوران استعمار را نیز به یادگار گذاشته است.

«دره ریفت» در غرب کنیا همچنان نقطه عطف نگرانی در مورد مالکیت زمین است، زیرا بیشتر مزارع چای و آناناس منطقه حاصل‎خیز متعلق به خارجی‌ها است.

«کویگی وامور»، سیاستمدار کهنه کار و فعال حقوق بشر، می‌گوید ادامه مالکیت زمین‌های بزرگ از سوی شهروندان انگلیس در حالی که مردم محلی زمین ندارند، «بی عدالتی است که باید اصلاح شود».

وی تاکید می‌کند انگلیس «تا زمانی که عذرخواهی نکند، غرامت نپردازد و زمین‌هایی را که سرقت کرده بازنگرداند، نمی‌تواند در روابط با کنیا رو به جلو حرکت کند.

تعدادی از شهروندان کنیایی به آنچه که جنایت‌های نیرو‌های انگلیسی مستقر در کنیا توصیف می‌کنند، معترض شدند؛ در ارتفاعات لایکیپیا و نانیوکی، در شرق نایروبی، بسیاری از جوامع محلی خواستار غرامت برای آتش‌سوزی که گفته می‌شود به وسیله سربازان انگلیسی در سال ۲۰۲۱ ایجاد شده، هستند.

«کلوین کوبای»، وکیل محلی، به آسوشیتدپرس، گفت که بیش از ۱۰۰ نفر از ۷ هزار قربانی که تحت تأثیر این آتش‌سوزی قرار گرفتند بدون پرداخت غرامت جان خود را از دست دادند.

کوبای خواستار پرداخت غرامت و عذرخواهی از سوی انگلیس برای این قربانیان شده است.

قتل حل نشده «اگنس وانجیرو»، که ۱۱ سال پیش در نزدیکی یک پایگاه انگلیسی در کنیا ناپدید شد، موضوع دیگری است که احتمالا در جریان این دیدار آشکار می‌شود.

در حالی که یک سرباز سابق انگلیسی مظنون اصلی این پرونده است، مقام‎ها هنوز کسی را متهم نکرده‌اند؛ خانواده «وانجیرو» گفته‎اند که امیدوار بودند دولت انگلیس در مورد این پرونده با آن‌ها تماس بگیرد، اما تاکنون هیچ اقدامی از سوی انگلیس در این زمینه انجام نشده است.

یکی از نزدیکان «وانجیرو»، می‌گوید: مقام‎های متعددی از انگلیس تاکنون به کنیا سفر کرده و وعده ملاقات با خانواده ما را داده‌اند، اما این وعده را عملی نکرده‌اند؛ آن‌ها فقط به رسانه‌ها این تعهدات را می‌دهند و هرگز به آن پایبند نیستند.

انتهای پیام/