نوبل صلح؛ جایزه‌ای با رنگ و بوی سیاسی
اگرچه آلفرد نوبل، موسس جایزه نوبل در پنج رشته علمی، اعلام کرد که جایزه نوبل صلح باید به فردی با بیشترین تلاش در زمینه صلح تعلق گیرد، مدعیان غربی حقوق بشر در دهه‌های اخیر به شکلی گسترده‌تر از پیش، این هدف اولیه را زیر سیاسیکاریهای گسترده خود مدفون کرده‌اند.
خبرگزاری میزان – نوبل صلح، جایزه‌ای است که مانند دیگر مفاهیم ارزشمند حقوق بشری و تلاش برای صلح جهانی از معنای اصلی خود تهی و تبدیل به ابزاری سیاسی شده است؛ به‌نحوی که اکنون این جایزه، فرصتی را در اختیار استفاده‌کنندگان ابزاری از مفاهیم حقوق بشری قرار داده تا اهداف سیاسی خود را محقق و نقاب روی اقدامات خود و شرکایشان را حفظ کنند.
اکنون کاملا مشخص شده که هیئت پنج نفره منتخب پارلمان نروژ نه‌تنها برای انتخاب برنده نوبل صلح پایبندی به قاعده عدم جهت‌گیری سیاسی ندارند، بلکه تعیین انتخاب برنده این جایزه به عرصه مداخله‌گری‌های سیاسی کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر تبدیل شده است؛ همچنین این جایزه در سال‌های اخیر در چارچوب اهداف اعلامی، ارائه نشده است.
در حالی که کمیته نروژی نوبل ادعا می‌کند که از سال ۱۹۰۱ تاکنون جایزه نوبل صلح را به شخص یا نهاد‌های دارای بهترین یا بیشترین اقدام برای دوستی میان ملت‌ها، از میان برداشتن یا کاهش رویارویی‌های نظامی یا تشکیل و ترغیب انجمن‌های صلح می‌دهد، نگاهی به اسامی برندگان این جایزه واقعیت موضوع را آشکار می‌کند.
این امر سبب شد تا نوبل صلح اعتبار خود را با گذشت زمان از دست بدهد و به دستخوشی برای عاملان اجرای سیاست‌های ناقض صلح و حقوق بشری کشور‌های غربی در سراسر جهان تبدیل شود.
از جمله این نام‌ها می‌توان به «هنری کیسنجر»، وزیر خارجه و مشاور امنیت ملی اسبق آمریکا اشاره کرد که به دلیل آنچه ایفای نقش در هدایت مذاکرات صلح و توقف جنگ بین آمریکا و ویتنام خوانده شد، لایق دریافت این جایزه معرفی شد.
«مناخیم بگین» نخست‌وزیر رژیم جنایت‌کار صهیونیستی در اواخر دهه ۱۹۷۰ و اوایل دهه ۱۹۸۰ که به‌عنوان عامل جنایت «دیریاسین» شناخته می‌شود، «آنگ سان سوچی» نخست‌وزیر میانمار و عامل قتل‌عام اقلیت روهینگیا، «اسحق رابین» نخست‌وزیر اسبق رژیم صهیونیستی و عامل جنایت‌های مختلف علیه فلسطینی‌ها از جمله قتل‌عام «قانا»، «انور سادات» به خاطر رسمیت بخشیدن به اشغال فلسطین، «دالایی لاما» معارض تبتی و ... از جمله این افراد هستند.
در عین حال، وجود شمار قابل‌توجهی از آمریکایی‌ها در فهرست برندگان نوبل صلح نیز قابل توجه است؛ نوبل صلح در حالی با نرخ عجیبی به آمریکایی‌ها تعلق گرفته که این کشور عامل بدترین جنایت‌های جنگی، دارا بودن بالاترین جمعیت زندانی و غیرانسانی‌ترین زندان‌ها، اعمال‌کننده ضد حقوق بشری‌ترین تحریم‌ها، ... است.
با وجود انتقاد‌های بسیار از کمیته انتخاب نامزد‌ها و برندگان جایزه نوبل صلح، اعطای جایزه به فرد، افراد و نهاد‌های دنبال‌کننده سیاست‌های غرب در کشور‌های مختلف به‌ویژه کشور‌های غیر همسو با اصول ادعایی حقوق بشر غربی، رویه‌ای است که همچنان ادامه دارد.
در واقع، انفعال کمیته نروژی انتخاب نامزد و برندگان صلح نوبل در برابر کشور‌های غربی، تنها بخشی از پیامد نفوذ کشور‌های غربی در سازمان‌ها و نهاد‌های بین‌المللی مختلف از جمله در رابطه با صلح، امنیت و حقوق بشر در جهان است.
کشور‌های غربی اعم از کشور‌های اروپایی، آمریکا و کانادا در حالی نقش مهمی در انتخاب نامزد‌ها و برندگان جایزه نوبل صلح دارند که خود سابقه سیاهی در زمینه حقوق بشر در خاک خود و در دیگر کشور‌ها دارند؛ آن‌ها بابت این جنایت‌های خود در موارد متعددی حتی از قربانیان عذرخواهی نکردهاند.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *