برنامه هسته‌ای رژیم صهیونیستی و تهدیدهای آن برای منطقه
رژیم صهیونیستی در حالی ایران را تهدیدی برای منطقه معرفی می‌کند که خود با داشتن زرادخانه‌های تسلیحات هسته‌ای اصلی‌ترین تهدید برای منطقه به شمار می‌رود.
خبرگزاری میزان - رژیم صهیونیستی همواره با طرح ادعا‌های واهی در رابطه با موضوع هسته‌ای ایران سعی در تحریک کشور‌های جهان برای رودررو شدن با ایران داشته است.
این رژیم همیشه از طریق تریبون‌هایی که در اختیار دارد مدعی بوده که ایران به دنبال دستیابی به سلاح هسته‌ای است.
این در حالی است که رژیم صهیونیستی خود دارای تعداد زیادی کلاهک و تسلیحات هسته‌ای بوده و این موضوع به‌خودی‌خود امنیت منطقه را به خطر انداخته است.
در نیم قرن گذشته، رژیم صهیونیستی انحصار هسته‌ای در منطقه را در اختیار داشته است.
برآورد‌ها از ذخایر هسته‌ای رژیم صهیونیستی برای سال‌ها تغییر نکرده است؛ این ذخایر شامل حدود ۸۰ تا ۹۰ کلاهک هسته‌ای و مواد شکافت‌پذیر کافی برای ساخت حداکثر ۲۰۰ کلاهک است.
رژیم صهیونیستی گزینه‌های سه‌گانه‌ای برای استفاده از این تسلیحات دارد؛ از طریق هواپیما‌های F-۱۵ و F-۱۶، موشک‌های بالستیک میان‌برد و بین‌قاره‌ای جریکو-۱۱ و III و زیردریایی‌های کلاس «دلفین» که از آلمان خریداری شده و برای داشتن قابلیت هسته‌ای به‌روز شده‌اند.
پیشینه برنامه هسته‌ای رژیم صهیونیستی
ماهیت برنامه هسته‌ای رژیم صهیونیستی زاده طرح اشاعه تسلیحات هسته‌ای است. در یک معامله محرمانه در سال ۱۹۵۷، فرانسه موافقت کرد که یک راکتور، اورانیوم و یک کارخانه بازفرآوری پلوتونیوم در «دیمونا» که در ادعا برای اهداف صلح‌آمیز بودند، فراهم کند.
پس از اینکه «شارل دوگل» در سال ۱۹۵۹ رئیس‌جمهور فرانسه شد، به مشارکت دولت خود با رژیم صهیونیستی پایان داد اما این رژیم بدون مشارکت فرانسه این پروژه را تکمیل کرد.
به گفته «آونر کوهن»، یک نویسنده و محقق صهیونیست که به‌طور گسترده در این زمینه تحقیق کرده است، در جنگ شش روزه سال ۱۹۶۷، رژیم صهیونیستی توانست یک دستگاه هسته‌ای ابتدایی را مونتاژ کند. یک انفجار آزمایشی ممکن است در سپتامبر ۱۹۷۹ با همکاری آفریقای جنوبی در اقیانوس هند انجام شده باشد.
در حالی که آمریکا به برنامه هسته‌ای رژیم صهیونیستی کمک نکرد، اما به آن تن داد.
«جان اف کندی»، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، رژیم صهیونیستی را مجبور کرد که بازرسی‌های آمریکا در «دیمونا» را بپذیرد، اما بدون ابزار یا نمونه‌گیری مجاز.
«لیندون جانسون»، رئیس‌جمهور بعدی آمریکا درباره عدم اشاعه سلاح‌های هسته‌ای قاطعیت کمتری داشت و ادعای مبهم رژیم صهیونیستی را درباره این موضوع پذیرفت که این رژیم اولین جایی نخواهد بود که سلاح‌های هسته‌ای را به خاورمیانه معرفی می‌کند.
آمریکا در ابتدا به ظاهر تلاش کرد رژیم صهیونیستی را مجبور به امضای معاهده منع گسترش تسلیحات هسته‌ای پس از تصویب آن در سال ۱۹۶۸ کند. سال بعد، «گلدا مایر»، نخست‌وزیر این رژیم و «ریچارد نیکسون»، رئیس‌جمهور آمریکا به توافقی محرمانه دست یافتند که در عمل پایانی بر فشار آمریکا بود. «نیکسون» موافقت کرد که آمریکا بمب‌های هسته‌ای رژیم صهیونیستی را تا زمانی که این رژیم به شکل آشکار داشتن آن را تایید نکند، تحمل خواهد شد.
تمام کابینه‌های رژیم صهیونیستی و دولت‌های آمریکا از آن زمان به این توافق پایبند بوده‌اند.
پایگاه «استیمسون» در مقاله‌ای درباره خطرات تسلیحات هسته‌ای رژیم صهیونیستی، میگوید که در طول سال‌ها، تسلیحات هسته‌ای رژیم صهیونیستی چندین تلاش برای اشاعه این نوع تسلیحات را تحریک کرده است.
«صدام»، رئیس رژیم بعث عراق زمانی که در دهه ۱۹۷۰ مسیر هسته‌ای را آغاز کرد، رسیدن به تسلیحاتی مانند تسلیحات هسته‌ای رژیم صهیونیستی را نیز در ذهن داشت.
به گفته کارشناسان، برنامه هسته‌ای رژیم صهیونیستی مانع اصلی ایجاد منطقه‌ای عاری از سلاح‌های کشتار جمعی است.
استاندار‌های دوگانه غرب
در همین حال «اردن تایمز» نیز در مطلبی درباره استاندارد دوگانه غرب در مواجهه با برنامه هسته‌ای رژیم صهیونیستی، نوشت: در حالی که کشور‌های غربی این تئوری را مطرح می‌کنند که روسیه می‌تواند درگیری خود با اوکراین را به یک جنگ هسته‌ای گسترش دهد، بسیاری از دولت‌های غربی همچنان چشم خود را بر روی تسلیحات هسته‌ای اسرائیل می‌بندند؛ خوشبختانه، بسیاری از کشور‌های جهان این ریاکاری را قبول ندارند.
سال‌ها، کشور‌های عربی و سایر کشور‌ها تلاش کردند این موضوع را مطرح کنند که پاسخگو بودن درباره توسعه برنامه هسته‌ای را نمی‌توان فقط به کشور‌هایی که دشمن رژیم صهیونیستی و غرب هستند، محدود کرد.
به نوشته نگارنده، آخرین مورد از تلاش‌ها برای پاسخگو کردن رژیم صهیونیستی قطعنامه سازمان ملل بود که از این رژیم می‌خواست سلاح‌های هسته‌ای خود را از بین برده و تاسیسات هسته‌ای خود را تحت نظارت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی (IAEA) قرار دهد. قطعنامه شماره A/C.۱/۷۷/L.۲ که از سوی مصر با حمایت سایر کشور‌های دیگر تهیه شده بود با ۱۵۲ رای موافق در مقابل پنج رای مخالف به تصویب رسید.
جای تعجب نیست که در میان پنج نماینده‌ای که به این پیش‌نویس رای منفی دادند، آمریکا و کانادا و البته خود رژیم صهیونیستی حضور داشتند.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *