درس‌هایی برای اوکراین از تجربه مهمات خوشه‌ای آمریکا در لائوس و کامبوج

خبرگزاری میزان – آمریکا در ادامه حمایت‌های خود از اوکراین در برابر روسیه به هر قیمتی حتی جان هزاران انسان بیگناه، تصمیم به ارسال بمب‌های خوشه‌ای به این کشور گرفت، اما یک درس ۵۰ ساله برای استفاده اوکراین از مهمات خوشه‌ای وجود دارد.

به گزارش «الجزیره»، آمریکا نیم قرن پیش بمباران کامبوج را متوقف کرد، اما مردم کامبوج هنوز در حال مرگ در اثر «بمب‌هایی» هستند که سرزمین‌شان را اشغال کرده‌اند.

مروری بر ابعاد بمباران کامبوج و لائوس

۵۰ سال پیش، در ۱۵ آگوست، پس از فشار کنگره آمریکا، «ریچارد نیکسون»، رئیس جمهور وقت این کشور، با پایان دادن به همه بمباران‌های کامبوج موافقت کرد و بمباران همسایه آن یعنی لائوس چند ماه قبل از آن پایان یافته بود.

در اکتبر ۲۰۰۶، یک رقابت وحشتناک شکل گرفت؛ محققان دانشگاه «ییل» با بررسی آرشیو نیروی هوایی آمریکا در زمان جنگ نشان دادند که کامبوج حتی بیشتر از آنچه تصور می‌شد مورد حمله قرار گرفته است. 

از پایگاه‌های تایلند و گوام، هواپیما‌های B-۵۲ Stratofortress و همچنین هواپیما‌های کوچکتر بیش از ۲۳۰ هزار سورتی پرواز انجام دادند و حدود ۲ میلیون و ۷۵۷ هزار تن مواد منفجره مرگبار را بر روی بیش از ۱۱۳ هزار هدف در کامبوج پرتاب کردند.

پیش از این، لائوس مدعی تمایز مشکوک «ملت بیشتر بمباران شده» شده بود؛ هواپیما‌های آمریکایی بیش از ۲ میلیون و ۹۳ هزار تن بمب بر سر این کشور ریختند.

این اعداد، البته، باید با انواع مواد منفجره و مواد آتش‌زا که در طول ۲۰ سال جنگ به ویتنام شمالی و جنوبی حمله کردند، مقایسه شود - رقمی که بیش از ۵ میلیون تن برآورد می‌شود.

حملات هوایی علیه لائوس در سال ۱۹۶۴ و کامبوج در سال ۱۹۶۵ آغاز شد، در زمانی که هر دو از نظر فنی در جنگ همسایه «خنثی» بودند؛ بمباران در سال ۱۹۶۹-۱۹۷۰ به شدت افزایش یافت و تا سال ۱۹۷۳ ادامه یافت.

مخفی‌کاری دولت‌های متوالی آمریکا

در مراحل اولیه، هر دو رئیس جمهور متوالی آمریکا این کمپین‌های بمباران را «مخفیانه» انجام دادند؛ در حالی که آشکارا برای کسانی که هدف حملات قرار گرفتند این یک راز نیست، هر دو دولت آمریکا اطلاعات کنگره و رسانه‌ها را رد و ادعا کردند که حملات به اهدافی در ویتنام انجام شده است.

مرگبارترین حمله بمب‌افکن بی-۵۲ آمریکا در کامبوج تنها یک هفته قبل از توقف بمباران رخ داد؛ در آنچه در آن زمان به عنوان «حادثه هدف گیری» توصیف شد، ۲۰ تن مواد منفجره بر روی شهر «نیک لوونگ» در امتداد رودخانه «مکونگ» پرتاب شد که منجر به کشته یا زخمی شدن ۴۰۵ غیرنظامی شد.

اشتباهات برای تحلیلگران داده‌های دانشگاه «ییل» تعجب‌آور نبود؛ هدف، البته، فلج کردن نیرو‌های کمونیست برای حفظ متحدان آمریکا بود - دولت‌های کامبوج در پنوم پن و ویتنام جنوبی در سایگون.

در رقابت برای بمباران هر چه بیشتر در هفته‌های پایانی، نیروی هوایی آمریکا خود را با دارایی‌های بیش از حد در تایلند و اهداف بسیار کم در کامبوج دید؛ مطالعه دانشگاه ییل نشان داد که ۱۰ درصد از تمام حملات در سوابق رسمی به عنوان هدف «ناشناخته» تعیین شده است.

آمریکایی‌ها بیشتر قدرت آتش خود را بر روی مناطق نسبتاً کم جمعیت کامبوج و لائوس متمرکز کردند، که به عنوان مناطق صحنه برای نیرو‌های ویتنام شمالی استفاده می‌شد.

هیچ گزارش قطعی از کشته شدگان - نظامی یا غیرنظامی - در دسترس نیست، اما محققان ییل تلفات غیرنظامیان را حداقل ۱۵۰ هزار کشته در طول هشت سال در کامبوج می‌دانند و در لائوس، شاید نصف این رقم باشد.

مهمات آمریکا که اغلب در شب از ارتفاع ۳۲ هزار پایی پرتاب می‌شد، سه پیامد داشتند؛ آن‌ها شاید دو سال پیروزی ویتنام شمالی را به تاخیر انداختند، بسیاری از غیرنظامیان را از بین بردند و ماندگارتر از همه، این بمباران به کشتار مردم برای ۵۰ سالی که از پایان حملات هوایی می‌گذرد ادامه داده است.

مسلماً در آن زمان و در درازمدت، مهمات خوشه‌ای CBU-۵۸ مرگبارتر بودند که آمریکا هنوز هم آن‌ها را ذخیره می‌کند.

یک کلاهک منفرد می‌تواند حاوی ۵۰۰ بمب کوچک یا بیشتر باشد. چیزی که ارتش آمریکا آن را «مهمات فرعی» می‌نامد؛ آن‌ها از کلاهک‌های خود منفجر می‌شوند و به صورت خوشه‌ای در مناطق وسیعی سقوط می‌کنند. خطر هولناک پس از جنگ این است که بمب‌ها دارای میزان انفجار بالایی هستند. تا ۴۰ درصد مهمات منفجر نمی‌شوند. تخمین زده می‌شود که حدود ۹ تا ۲۷ میلیون تسلیحات فرعی منفجر نشده باقی مانده است.

جمعیت کامبوج و لائوس با حاکم شدن صلح و بهبود پس از جنگ در اوایل دهه ۲۰۰۰ به طور قابل توجهی افزایش یافت. به دنبال زمینی برای کشاورزی، مردم شروع به حرکت به سمت مناطقی کردند که بیشتر بمباران شده بود.

تعداد تلفات تصادفی به ده‌ها هزار نفر افزایش یافت، زیرا غیرنظامیان بیشتری شروع به کشف مهمات مرگبار منفجر نشده (UXO) کردند.

خودداری از امضای کنوانسیون‌های مربوطه

قرار بود کنوانسیون ۲۰۱۰ در مورد مهمات خوشه‌ای که از سوی ۱۲۳ کشور امضا شد، استفاده، توسعه، دستیابی، ذخیره یا انتقال مهمات خوشه‌ای را ممنوع کند.
 با این حال، بزرگترین تولید کنندگان این بمب‌ها مانند آمریکا و همچنین کشور‌های دیگر مانند اوکراین، از امضای کنوانسیون خودداری کردند.

اوکراینی‌ها می‌گویند این مهمات در برابر کاروان‌های پیاده نظام، توپخانه و کامیون‌ها بسیار موثر خواهد بود. با این حال، احتمالاً آن چیزی نیست که در حال حاضر واقعاً مورد نیاز است، بلکه آن چیزی است که در دسترس است. انبار‌های تسلیحات خوشه‌ای وجود دارد. ذخایر سایر تسلیحات کم است و با عرضه به اوکراین برای مبارزه با روسیه تمام شده است.

انتهای پیام/