لزوم خلع سلاح گروه‌های مسلح ضدایرانی
اقدامات تروریستی گروه‌های مسلح در اقلیم کردستان عراق و در نزدیکی مرزهای ایران مقابله با این عناصر تروریستی را بیش از پیش مورد توجه قرار داده است.
خبرگزاری میزان - مسلح بودن گروه‌های معاند و ضد ایران سالهاست که آن‌ها را به اصطلاح از فاز سیاسی خارج و به فاز مسلحانه شیفت داده است.
این رویکرد علاوه بر آسیب‌هایی که به شهروندان در مرزها وارد می‌کند، موجب «کُند شدن روند توسعه و نوسازی» در این مناطق نیز شده است.
در همین راستا، درگیری خونین ماه گذشته در اردوگاه «کومله» و انشعاب دوباره آن نشان داد که کارکرد سلاح در چنین گروه‌هایی «ساحت سیاستورزی» را به شدت به حاشیه رانده و عملا مسیر «خشونت» را گسترش داده است.
با این وجود مسئولان اقلیم شمال عراق نیز حداقل قواعد حکمرانی و سیاستورزی را نیز رعایت نمی‌کنند و عملا این منطقه به یک منطقه تبدیل شده که هر روز ترور و کشتاری از آن مخابره می‌شود.
وضعیت بهوجود آمده در این منطقه و گسترش اقدامات مسلحانه در گروه‌های ضد ایرانی این گمانهزنی را تقویت کرده که قطببندیهای میان این گروه‌ها در داخل آن‌ها یا با سایر گروه‌ها «احتمال یک تنش فراگیر» را افزایش داده است.
تاریخچه رفتار این گروه‌ها نیز نشان می‌دهد این گمانهزنی چندان دور از ذهن نیست.
برای کسانی که به تاریخ تحولات معاصر کمتر آشنایی دارند مطالبی هرچند موجز را از کتاب «جنگ احزاب» در این منطقه به عنوان نمونه نقل قول کرده و یادآوری می‌شود اگر روند خلع سلاح این گروه‌ها به سرعت آغاز نشود قطعا بحران جدی در منطقه اقلیم شمال عراق رخ خواهد داد.
و اما بخشی از کتاب مزبور: در سال ۱۳۵۹ در شهر بوکان، «پیشمرگان حزب دمکرات» به مقر سازمان «پیکار» که پیشتر مقاله‌ای در نقد حزب دمکرات نوشته بودند حملهور شده و ۳ تن از آن‌ها را به قتل می‌رسانند.
سازمان «پیکار» در مقاله‌ای مورخ ۱۸ اسفند ۱۳۵۹ گزارشی از این حمله منتشر کرده که بر اساس آن پس از ورود نیرو‌های مسلح «حزب دمکرات» به داخل ساختمان یک نیروی حزب دمکرات به قتل می‌رسانند.
در سال ۱۹۸۳ مقر نیرو‌های کومله در «برده سور» سردشت مورد حمله «پیشمرگان دمکرات» قرار گرفت و شمار افراد کومله که خیلی کم و عموما به اصطلاح کادر سیاسی، تشکیلاتی بودند(۱۵ نفر) با آن‌ها مقابله نکردند.
اما این‌ها فقط دست گرمی بود چرا که در شهریور ۱۳۶۳ کمیته مرکزی «دمکرات کردستان» رسما جنگ سراسری علیه کومله را اعلام کرد.
سه ماه بعد در ۲۵ آبان ۱۳۶۳ نیرو‌های دمکرات به نیرو‌های نظامی کومله در «اورامان» حمله کردند که طی آن ۳ تن از «پیشمرگان کومله» را کشته و ۱۰ نفر دیگر را که اسیر بودند بعدا به قتل رساندند.
بر اساس اعلام رسمی کومله، همچنین ۲ نفر از مصدومان در حال مداوا در یک درمانگاه صحرایی بودند که نیرو‌های دمکرات آن‌ها را در همان وضعیت به قتل رساندند.
این تنها گوشه کوچکی از رفتار و منش گروه‌های مسلح ضد ایرانی است که همچنان با فراز و نشیب ادامه دارد.
لذا هشدارها در این زمینه با محور این موضوع است که بهترین گزینه برای پایان دادن به تنش‌ها، «خلع سلاح» گروه‌های مسلح و تروریستی در اقلیم شمال عراق است که به واسطه بررسی رویکرد این گروه‌ها در طول سال‌های اخیر شکل گرفته است.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *